وکَهف الوری

«کهف» حفره‏ای بزرگ در کوه است. اگر حفره کوه کوچک باشد، به آن «غار» گفته می‏شود.[1] ولی بعضی بین غار و کهف فرقی قائل نیستند و هر دو را به یک معنی می‏دانند.[2] ابن منظور (م 711(ضمن تأیید نظر اول گفته اگر کهف اطلاق بر فرد شود، به معنی آن است که او پناه و ملجأ دیگران است، همان‏گونه که کهف پناهگاه مردمان است.
«وری» به معنی آفریدگان و مردم می‏باشد. ائمّه طاهرین علیهم السلام پناهگاه و ملجأ مردم هستند و همان‏گونه که اصحاب کهف پس از تحمّل مشقّت‏های فراوان، به غار پناه برده، در آن آسایش یافتند، هر که به معصومین پناه برد، از همّ و غم و ناملایمات روحی و جسمی نجات خواهد یافت. قال الجواد علیه السلام: «نَحْنُ کَهْفَکُم کَاَصْحابِ الْکَهْفِ».[3] .
حضرت جواد الائمه علیه السلام فرمودند: ما پناهگاه شما هستیم، همان‏گونه که اصحاب کهف به غار پناه بردند، (شما به ما پناه آورید).
در توصیف حضرت علی‏علیه السلام که ملجأ یتیمان و پناه بی‏پناهان بوده، آمده است: «کُنْتَ لِلْمُؤمِنینَ کَهْفًا».[4] . شما برای مؤمنین پناهگاه بودید. در صلوات ماه شعبان، امامان معصوم علیهم‏السلام را به «کهف حصین» توصیف کرده، می‏خوانیم: «اللَّهُمَ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ و الِ مُحَمَّد الکَهْفِ الحَصین...».[5] . خداوند بر محمّد و خاندانش درود فرست همانها که ملجاء و پناه‏گاه استوار خداوند هستند.
در حدیثی نیز پیرامون همین مطلب آمده است:
عن جابر بن عبداللّه قال: «خَرَجَ عَلَینا رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه وآله وسلم یومًا وَ مَعَهُ عَلی و الحسنُ و الحسینُ علیهم السلام فَخَطَبَنا فَقالَ: اَیهَا النَّاسُ اِنَّ هولاءِ اَهْلُ بَیتِ نَبیکُمُ... هُم الکَهْفُ الحَصین لِلمُؤمِنینَ و نورُ اَبْصارِ المُهتَدینَ...».[6] .
جابر بن عبداللّه می‏گوید: روزی حضرت رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم به همراه حضرت علی، امام حسن و امام حسین علیهم السلام از خانه خارج شدند. پیامبر مردم را مخاطب قرار داد و فرمود: ای مردم اینان اهل بیت پیامبر شما هستند... اینان ملجأ و پناهگاه استوار برای مؤمنان و نور چشمی برای هدایت‏یافتگانند...

پی نوشت ها:
[1] العین.
[2] مقابیس اللغة.
[3] مستدرک سفینة البحار، ج 9، ص 204.
[4] بحارالانوار، ج 42، ص 305.
[5] مفاتیح الجنان و نیز بحارالانوار، ج 87، ص 67.
[6] جامع احادیث الشیعه، ج 1، ص 71.