با توجّه به شئون و تصرّفات گوناگون امام در جهان، به اين نتيجه مي رسيم که غيبت حجّت خدا غيبت کلّي نيست، بلکه اين غيبت و عدم حضور، غيبت جزئي است، يعني: غيبت و عدم حضور در شأني از شئونات ولايت. و آن شأن، معاشرت با مردم و هدايت مستقيم اجتماع بشري و تشکيل حکومت حق است.
امام عصر (عج) در عصر غيبت، در همين يک شأن از شئونات ولايت و مقامات و تصرّفات خويش غائب است و در ديگر شئون، حاضر، نافذ و فعّال است.
اين يک واقعيّت شناختي بزرگ است که از آن در ابواب معرفت به «غيبت شأنيه» تعبير مي شود. امام در عصر غيبت، داراي «غيبت شأنيه» و «حضرت (حاضر بودن) شئونيّه» است. آن حضرت در يک شأن و امر غائب و در بقيّه حاضر است، زيرا که اين شئون و حضور، در ارتباط مستقيم با بقاء و امتداد تکوّن کائنات است. («خورشيد مغرب»، ص 184)
