قال الصادق علیه السلام:
مَا مِنْ مُؤْمِنٍ إِلَّا وَ لِقَلْبِهِ أُذُنَانِ فِی جَوْفِهِ أُذُنٌ یَنْفُثُ فِیهَا الْوَسْوَاسُ الْخَنَّاسُ وَ أُذُنٌ یَنْفُثُ فِیهَا الْمَلَكُ فَیُؤَیِّدُ اللَّهُ الْمُؤْمِنَ بِالْمَلَكِ فَذَلِكَ قَوْلُهُ: «وَ أَیَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْه»1
امام صادق علیه السلام چنین فرمایش کردند:
«هیچ مؤمنی نیست مگر آن كه قلبش دارای دو گوش است: یك گوش كه وسواس خنّاس در آن می‌دمد و گوش دیگر كه فرشته در آن می‌دمد. پس خداوند، مؤمن را با آن فرشته یاری می‌كند و این معنای فرموده‌ی خداوند است: «و آنان را با روحی از جانب خویش یاریشان كرد.»
