«تدعون» از ماده «دعی» به معنی دعوت کردن و فراخوانی نمودن است.
«تدلون» از ماده «دل» به معنی دلالت نمودن و راهنمایی کردن است.
یعنی شما ائمّه اطهار علیهم السلام، مردم را به سوی خداوند دعوت کرده و همانگونه که پیامبر مردم را دعوت به سوی راه خداوند مینمود، شما نیز آنان را به راه پیمودن در مسیر حق فرا میخوانید. «ادْعُ إِلَی سَبِیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ جَادِلْهُم بِالَّتِی هِی أَحْسَنُ».[1] . (ای پیامبر) مردم را حکمت و اندرز نیکو به سوی پروردگارت دعوت نما و با آنها به طریقی که نیکوتر است استدلال کن. از آنجایی که ائمّه اطهار علیهم السلام جانشینان پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله هستند، آنان نیز همچون پیامبر بر خداوند دلالت و راهنمایی مینمایند. دلالت نمودن و دعوت کردن امامان معصوم بر خدا و به سوی او، گاهی به قول و گفتار (حکمت علمیه) است، و گاهی به افعال و اعمال و حسن خلق (حکمت عملیه) است. ظرافتی که در این فراز به کار رفته در آن است که نفرموده «تَدْعُون إلی اللّه و تَدُلُّونَ علیه» بلکه «الی اللّه» و «علیه» مقدم بر دعوت و دلالت قرار گرفته که افاده حصر دهد و گویای این مطلب باشد که در همه حالات، ائمّه علیهم السلام به سوی خداوند دعوت نمودند و بر او دلالت کردند و هیچگاه از این وظیفه کوتاهی نکرده، از این مطلب غفلت نورزیدهاند.
پی نوشت ها:
[1] سوره مبارکه نحل، آیه 125.
