1174 شمسی (
1795 میلادی)- گرچه قاجارها در متحد کردن دوباره ايران موفق بودند، اما معمولاً حكومت هاي ضعيف و فاسدي داشتند. تحت پادشاهي آنها شكاف اقتصادي و نظامي بين ايران و غرب به شكل قابل توجهي گسترش يافت. به ويژه در شرايطي كه انقلاب صنعتي در جهان غرب ریشه گرفته بود. در مقابل در دوره قاجار هنر فضیلت زیادی داشت و با توليد برخي از بهترين نقاشي ها، آجركاري ها و آثار معماري همراه بود.
(1192 و 1207 شمسی) 1813 و 1828 میلادی- نتيجه به وجود آمدن امپرياليسم اروپايي در انگليس و روسيه، دخالت در امور ايران بود. قاجارها، قفقاز (گرجستان، ارمنستان و آذربايجان) را از دست دادند و آنها را به روس ها واگذار کردند. اين اتفاق طي دو معاهده جداگانه با روسيه رخ داد كه عبارت از معاهده گلستان در سال 1192 و معاهده تركمانچاي در سال 1207 بودند. در نتيجه معاهده سال 1207، قاجارها مجبور شدند تا قانون كاپيتولاسيون، يعني مستثني شدن همه شهروندان خارجي از حوزه قضايي ايران را تصويب كنند (بر اين اساس اگر فردي خارجي در ايران مرتكب جرمي مي شد، محاكم ايران نمی توانستند او را محاكمه کنند). اين قانون عميقاً مردم ايران را تحقير كرد.
1230-1285 شمسی (1906-1851 میلادی)- قاجارها ايالات واقع در آسياي مركزي را نيز به روس ها دادند و مجبور شدند تمام ادعاهايشان درباره افغانستان را به نفع بريتانيا كنار بگذارند. اين دو قدرت اروپايي بر تجارت ايران مستولي شدند و در امور داخلي ايران دخالت مي كردند و در سياست هاي ايران مداخله مي كردند. قاجارها و اعضاي بانفوذ دربار آنها رشوه مي گرفتند تا امتيازهاي انحصاري بسيار باارزشي را به بريتانيا بفروشند. نمونه آن قرارداد تنباكو بود كه موجب يك طغيان عمومي شد.
فساد و سوء مديريت قاجارها به انقلاب مشروطه و ايجاد پارلمان يا مجلس انجاميد. اما تنفس در فضاي مشروطه با وجود پادشاهان مستبد آن دوره هرگز به طور كامل تحقق نيافت.
اگرچه ايران واقعاً مستعمره قدرت هاي استعماري نشد، اما در سال 1286 (1907 ميلادي) عملاً به دو حوزه نفوذ تقسيم شد. حوزه شمال به وسيله روسيه و حوزه شرق به وسيله بريتانيا كنترل مي شد. با پايان جنگ جهاني دوم، ايران در وضعيت هرج و مرج سياسي، اقتصادي و اجتماعي فرو رفت.
1921 شمسی (1300 میلادی)- رضاخان كه افسر ارتش بود، كودتايي را روی صحنه برد. او در آغاز وزير جنگ و سپس نخست وزير شد و در سال 1925 تصميم گرفت تا خودش را شاه بنامد. رضاخان در ابتدا مي خواست رييس جمهوري يك جمهوري شود. اما مخالفت هاي برخي با نظام جمهوري او را ترغيب كرد تا شاه شود.
