اولین یکشنبه ماه می که از 14 سال قبل در تقویم جهانی جا باز کرده، سالی یک بار اخم و اندوه را در تمام دنیا قدغن می‌کند!
اولين بار، در سال 1998 بود که هندي‌ها تصميم گرفتند زنجيره خنده راه بيندازند و جشن خنده را در بمبئي برگزار کنند؛ مراسمي که دکتر مادان کاتاريا، بنيانگذار حرکت يوگاي خنده آن را به راه انداخت تا به قول خودش عاطفه‌اي مثبت را براي تغيير خويشتن افراد و تغيير جهان به شيوه‌اي صلح‌آميز و مثبت به جريان درآورد.«مادان کاتاريا» يک پزشک هندي است که سالها قبل، وقتي در حال تهيه مقاله‌اي درباره تاثيرات خنده‌درماني بود، وي تصميم گرفت يک مرکز عمومي براي خنده راه‌اندازي کند. او صبح همان روز ايده‌اش را در پارک عملي کرد و به کساني که در حال ورزش بودند، گفت همزمان با هم شروع به خنديدن کنند
؛ پيشنهادي که خيلي ها آن را شوخي تلقي کردند اما وقتي پنج نفر از مردم با دکتر کاتاريا شروع به خنديدن کردند، کم کم اولين باشگاه خنده تشکيل شد. اين ايده آن قدر با استقبال مواجه شد که حالا بيشتر از 6000 باشگاه خنده در دنيا وجود دارد که شعار همه آنها برادري و دوستي از راه خنده است. اين باشگاهها در 10 سال گذشته پايشان به ايران هم باز شده و در بيشتر شهرهاي بزرگ کشور شعبه دارند.
سال گذشته در 70 کشور جهان مردم با نیش باز و قهقهه راهی خیابان‌ها شدند تا روز جهانی خنده را جشن بگیرند.
بهانه خنديدن در باشگاههاي خنده ايراني شکلک و بازي و شعرهاي کودکانه‌اي مثل «عموزنجيرباف» و «وروره جادو» است که حتي زنان و مردان سالمند را هم به خنده مي‌اندازد. با اين حال همين خنديدن هم از قانون مسري‌بودن تبعيت مي‌کند و رهگذران پارک‌ها را به خنده مي‌اندازد؛ به همين دليل هم بود که شهرداري تهران در دو سه سال گذشته، اين باشگاهها را رواج داده و برنامه خنده درماني جمعي را در فرهنگسراهايي مثل بانو، ملل و سرو برگزار کرده است.
يوگاي خنده‌اي که در اين باشگاهها آموزش داده مي شود، نوع بومي شده اين تکنيک‌هاست که با حذف برخي حرکات و تغيير بعضي ديگر، به يک سبک ايراني تبديل شده است. اما صرف‌نظر از تلاش‌هاي قابل تقديري که براي شادکردن مردم در کشور صورت مي‌گيرد سوال اينجاست که سهم مردم ايران از خنده در زندگي روزمره خود چقدر است؟ با وجود مشکلات مختلف اقتصادي و معيشتي و گرفتاري‌ها و مشغله‌هاي ذهني مختلف که گريبان اکثريت مردم را گرفته، خنده براي لب‌هاي اکثر مردم به يک غريبه تبديل شده است. طبيعي است که در چنين شرايطي، روز جهاني خنده هم در ايران، نمود بارزي نداشته باشد و اغلب ايرانيان هم از وجود چنين روزي بي‌خبر باشند.
