در زمان خلافت امیرالمومنین علیهالسلام به آن حضرت گزارش رسید که چهار نفر در حال مستی یکدیگر را با کارد مجروح نمودهاند. امام علیهالسلام دستور داد آنان را توقیف نموده تا پس از هشیاری به وضعشان رسیدگی کند، دو نفر از آنان در بازداشتگاه جان سپردند. اولیای مقتولین نزد امیرالمومنین علیهالسلام آمده و خواستار قصاص از زندگان شدند، آن حضرت علیهالسلام به آنان فرمود: شما از کجا میدانید که این دو نفر زنده ایشان را کشتهاند و شاید خودشان یکدیگر را مجروح نموده و مردهاند؟
گفتند: نمیدانیم، پس شما خودتان با استفاده از دانش خدادادیتان بین آنان حکم کنید.
امام علیهالسلام فرمود: دیه آن دو مقتول به عهده هر چهار قبیله است و بعد از اخراج خونبهای زخمهای دو نفر زخمی، باقیمانده به اولیای آن دو مقتول رد میگردد. [1] .
پی نوشت ها:
[1] شیخ مفید پس از نقل این خبر می گوید: این حکمی که آن حضرت علیه السلام درباره آنان فرموده تنها حکمی است که برای رسیدن به واقع تصور می شود؛ زیرا گواهی نیست تا بدان وسیله قاتل از مقتول جدا شود. و نیز گواهی نیست تا ثابت کند قتل عمدی بوده، و این حکم در مورد قتل خطا و اشتباه در قاتل است ؛ زیرا خونبهای کشتگان را بر هر چهار قبیله قرار داده و دیه زخمهای مجروحین را از آن کم کرده است، و مقصود آن حضرت از اینکه فرموده: دیه آن دو مقتول بر قبایل چهارگانه است این است که دیه هر دو تا با هم، وگرنه دیه هر کدام از آنها بر سه قبیله دیگر است غیر از قبیله خودش .(مولف). ارشاد مفید، قضایاه علیهالسلام فی خلافته، من لا یحضر، کتاب الدیات، باب حکم الرجل یقتل الرجلین او... حدیث 7. تهذیب، کتاب الدیات باب الاشتراک فی الجنایات، حدیث 5.
