جه گیلانه آو و چولی ؟
باضی وختان زیندیگی،سرده پلایه به گولی
نــــه سییایه ، نـــه سیفید ، چولـی مـولی
هسا کــــه پـــائــیز بــامـــؤ ، بئس بخانــــه
کــــولکــاپس نــم نمــــه آواز ، بــولــــبولـی
نَـــرمــــه خــاکمــــه ، زیمینه سر فـــــوجم
دوس نـــــارم تـــــا بَبَمه ، گیــــل چوکـولی
مـــن هـــاجور خاکی یمـــه ، تـا زنــــده یـم
تــــو تانـــــی خاکی بَبَی ، یـا فـــــوکــــولی
سوکـــــولَه مانـــــم ، کــــه بـی محل خانِه
گـــوش واکُــن تــا بیشتاوی ، مِــه قوقولی
دریــا زاک و زوکمـــه ، غــــرخــا نــــوبــــوم
مــــن ایسَم سیفید مائی ، سیفید کـولی
بیمیـرم تِـــه سادگـــی ره « کــاس آقـــا »
راس بـــوگـو ، جه گیلانِـــه آو و چولی ؟ !
واگردان فارسی :
بعضی وقت ها زندگی ، پلوی سرد گیرکرده در گلوست
نه سیاه و نه سفید ، ابلق است
حالا که پائیز فرا رسیده ، بگذار بخواند
چرخ ریسک ، نم نم آواز بلبل را
خاک نرم ام ، که روی زمین ریخته ام
دوست ندارم ، تا گِل کلوخی باشم
من همینطور خاکی ام ، تا زنده ام
تو می توانی خاکی باشی ، یا فُکلی
خروسی را می مانم ، که نابهنگام می خواند
گوش باز کن ، تا قوقولی قوقوی مرا بشنوی
فرزند و زاده ی دریایم ، غرق نمی شوم
من [آن ] ماهی سفید و بچه ماهی سفیدم
برای صفا و سادگی ات بمیرم « کاس آقا »
راست بگو ، از آب و گِل گیلان هستی ؟!
