الموت، گنجینه تاریخ و طبیعت قزوین
ارتفاعات الموت هر فصل زیبایی شگفت انگیزی دارد که نمی توان آنها را ندید.اگر اصفهان نصف جهان است، باور کنید که قزوین کم از نصف جهان ندارد. اگر اصفهان به چهل‌ستونش می‌نازد قزوین نیز چهل‌ستونی دارد با قدمتی بیش از اصفهان و اگر اصفهان پایتخت بوده است، قزوین نیز پیش از اصفهان پایتختی را تجربه کرده است و البته بگذریم که هیچ رودی زاینده‌رود نمی‌شود هرچند قزوین نیز از نعمت رود و رودخانه و جویبار بی‌بهره نیست و همه این‌ها خود دلیلی است برای آن‌که قزوین را همراه با طبیعت و تاریخش کمی بیشتر زیر ذره‌بین نگاه خود قرار دهیم.
وقتی که به سمت قزوین حرکت می‌کنید قبل از ورود به قزوین تابلوی معلم کلایه توجه شما را جلب می‌کند؛ سرزمینی که شاید باور نکنید شما را به سفر میان پیچاپیچ‌های تاریخ و کوهستان می‌برد؛ در ابتدا مسیری است عریض و صاف که شاید هرازگاهی پیچ جاده‌ای بیاید و تلنگری بر ابرهای تفکرتان بزند؛ اما آرام و آرام که بالاتر می‌روید شما می‌مانید و پیچ جاده و کوه و دشت‌های سراسر سبزی که شاید شما را یاد دفتر نقاشی دبستان‌تان بیندازد که بازی رنگ‌های آبی و سبز و سرخ در صفحه صفحه آن موج می‌زد.ارتفاعات الموت در هر فصل زیبایی خاص خود را دارد. بهارش فصل زندگی است سرشار از نغمه‌خوانی پرندگان و پرستوها؛ تابستان فصل کشاورزی است و برداشت محصول و باغ‌های پرمحصول و پاییز الموت می‌شود سرزمین رنگ‌ها و در زمستان نیز اگر طبیعت یاری کند و دست سرد خشکسالی گونه‌های طبیعت را نیازارد در آن صورت الموت می‌شود عروس سپید کوهستان که سپیدی آسمان و سپیدی برف در انتهای پیچ‌های کوهستانی‌اش به یکدیگر می‌پیوندند.استان قزوین، علی‌رغم این‌که استان به نسبت کوچکی است، اما استانی است که هم به جهت فرهنگی و تاریخی و هم به جهت طبیعی موقعیت‌های خاص خود را دارد؛ از گندمزارهای انبوه زردش در کوهین و قبل از آن تا کوهستان‌های صعب و سخت الموت که تنها با سفر کردن و تاختن در دل آن می‌توانیم تجربه آن را بر صفحه تجربیات خود حک کنیم.
