به ابو عبد الله صادق (ع) گفتم: كسى كه پاى خود را بر زمين نجس مى گذارد، و بعد از آن بر روى زمين پاك، راه مى رود، مى تواند نماز بخواند؟
ابو عبد الله گفت: اشكالى ندارد، در صورتى كه پانزده ذراع (قريب ۸ متر) بر روى زمين پاك حركت كند و يا به همين اندازه پاى خود را بر زمين پاك بسايد.
با ابو جعفر باقر (ع) مى رفتم. آن حضرت از روى مدفوع خشكيده اى گذشت و گوشه جامه اش به آن مدفوع خورد. من گفتم: قربانت شوم.
پاى خود را بر روى مدفوع گذاشتى و به جامه ات نيز اصابت كرد. ابو جعفر گفت: مگر خشكيده نبود؟ من گفتم: چرا. ابو جعفر گفت: اشكالى ندارد. خاك، خودش نجاست خودش را تطهير مى كند.
به شهر مدينه وارد شديم و در جايى منزل گرفتيم كه ميان ما و ميان مسجد، كوچه كثيفى واقع بود. به خدمت ابو عبد الله صادق (ع) رفتيم.
آن حضرت پرسيد: در كجا منزل گرفته ايد؟ من گفتم: در خانه فلانى منزل كرده ايم ولى ميان ما و ميان مسجد كوچه كثيفى واقع شده است.
ابو عبد الله گفت: مانعى ندارد. خاك زمين، خودش نجاست خودش را پاك مى كند.
من گفتم: اگر روى پهنتر قدم بگذارم، اشكالى دارد؟
ابو عبد الله گفت: پهن چار پا و سرگين دام، ضررى ندارد.
گزيده كافى، ج۲، ص48.
جام
