اگر كسى با دشمن بیرونى مىجنگد باید از آهن وآتش استفاده كند، ولى اگر بادشمن درونى مىجنگد باید از «آه» استفاده كند نه از «آهن». در مبارزه یا هوى وهوس باید از «آه» استفاده كرد، زیرا در آن جا از آهن كارى ساخته نیست. انسانى كه باهوس بجنگد، بلكه آن كس كه در كنار نیایش ودعا وراز ونیاز به سر مىبرد، در مقابل هوس مسلح است. در دعاى كمیل مىفرماید:
« و سلاحه البكاء » (1)
یعنى در جنگ بادشمن درونى ودر جبهه جهاد اكبر، اسلحه انسان، آه است نه آهن، گریه است نه شمشیر، واسلحه تیز وكارآمد جهاد اكبر، تهذیب نفس وناله است واین اسلحه را زنها بیشتر از مردها دارند.
خداى سبحان در راه تهذیب نفس، زنها را مسلحتر از مردها آفریده است، چون ناله و لابه، هنر هر كسى نیست، چه بسا افرادى كه در مجالس سوگ سالار شهیدان حسین بن على صلوات الله وسلامه علیه مىنشینند اما آن هنر ودرك را ندارند كه اشك بریزند، بر فرض هم كه درك داشته باشند، نرمش دل در آنها نیست، چه این كه تحصیل نرمش دل، كار هر كسى نیست وفضیلتى نیست كه نصیب هر كسى بشود. بنابراین، سرمایه جهاد اكبر، گریه است.
در دعاى ابو حمزه ثمالى كه از مبسوطترین دعاهاى ماه مبارك رمضان است، امام سجاد علیه السلام به ذات اقدس اله عرض مىكند: مرا كمك كن تا سلاح را فراهم كنم، مرا در گریه اعانت كن.
«و اعنی بالبكاء على نفسی» (2)
ویارى كن مرا در گریه براى خودم.
معین من باش كه من بهتر بفهمم وبهتر بنالم، كمك كن كه اگر اشكم تمام شد دوباره اشك بجوشد. اگر زن در بخشهاى مختلف كارهاى اجرایى یا مسائل جبهه وجهاد وبخشهاى نظامى حضور نداشت، دلیل آن نمىشود كه در تقرب الى الله سهمش كمتر از مرد باشد.
خدا اسلحه جهاد اكبر را به زنها بیش از مردها داده، منتها این را باید به جا مصرف بكنند.
كسى كه شمشیرى در دست دارد وآن را به سنگ مىزند به كارى بیهوده روى آورده است، كسى هم كه براى دنیا گریه مىكند، گرچه رقیق القلب واهل ناله ولابه است، اما بىجا مىنالد. تعلیمات دین براى آن است كه انسان این سلاح را به جا بكار ببرد، به مردها مىگوید اسلحه فراهم بكن واسلحه را به جا به كار ببر، وبه زنها مىگوید اسلحه را خدا به شما داده است منتها به جا به كار ببرید، مرد باید دو زحمتبكشد وزن یك زحمت، مثل یك كشورى كه در جنگ مسلح نیست وبه او مىگویند خودكفا شو واسلحه فراهم كن، بعد هم به جا ومناسب به كار ببر، اما به كشورهایى كه در تولید سلاح به خودكفایى رسیدهاند نمىگویند مسلح شو، بلكه مىگویند سلاح دارى ولى به جا بكار ببند.
گریه سلاح انسان است، واین سلاح را ذات اقدس اله به زنها بیش از مردها داده وبه آنان گفته است كه این سلاح را به جا بكار ببرید.
این درست است كه جمال براى زنان سرمایه است وباید، هم به جا مصرف كنند وهم زكات آن كه عفاف است:
«زكاة الجمال العفاف» (3)
مراعات كنند، لیكن جمال حقیقى آنان همان انجذاب به سوى جمال مطلق است وباید در تحصیل آن دقت كنند. ذات اقدس اله سرمایه رقت قلب واحساس را براى آن نداده تا انسان در اثر چشم وهمچشمى براى مظاهر دنیا ولباس وزیور گریه كند.
پىنوشتها:
1. مفاتیح الجنان، دعاى كمیل.
2. مفاتیح الجنان، دعاى ابوحمزه ثمالى.
3. غرر الحكم، فصل37، روایت 5.
منبع:
كتاب: زن در آینه جلال و جمال صفحه 207
نویسنده: آیة الله عبدالله جوادى آملى
