زمان ها در قرآن

 

1. صبح: « وَ الصُّبْحِ إِذا تَنَفَّسَ » (تكویر / 18) قسم به صبح ،هنگامی كه تنفس كند. 
2. شب: « وَ اللَّیْلِ إِذا عَسْعَسَ » (تكویر / 17) وقسم به شب،هنگامی كه پشت كند و به آخر رسد. 
3. شامگاهان: « فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ یُذْكَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ » (نور / 37) درخانه هایی كه خدا رخصت داده كه(قدر و منزلت) آنها رفعت یابد ونامش در آنها یاد شود. در آن (خانه) ها هر بامداد و شامگاه او را نیایش می‌كنند. 
4. بامداد: « إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ كانَ مَشْهُوداً » (اسراء / 78) همانا قرآن فجر (نماز صبح)، مشهود (فرشتگان شب وروز) است. 
5. سال: « فَإِنَّها مُحَرَّمَهٌ عَلَیْهِمْ أَرْبَعِینَ سَنَهً » (مائده / 26) خداوند (به موسی) فرمود: این سرزمین (مقدس) چهل سال بر آنها ممنوع است. 
6. ماه: « شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ » (بقره / 185) ماه رمضان (همان ماه) است كه در آن، قرآن فرو فرستاده شده است. 
7. جمعه: « إِذا نُودِیَ لِلصَّلاهِ مِنْ یَوْمِ الْجُمُعَهِ » (جمعه / 9) هنگامی كه برای نمازروزجمعه اذان گفته شود . 
8. شنبه: « وَ لَقَدْ عَلِمْتُمُ الَّذِینَ اعْتَدَوْا مِنْكُمْ فِی السَّبْتِ » (بقره / 65) به طور قطع از حال كسانی از شما ، كه در روز شنبه نافرمانی و گناه كردند، آگاه شده‌اید . 
9. عصر، بعد از ظهر: « وَ الْعَصْرِ » (عصر / 1) قسم به عصر و بعداز ظهر. 
10. طلوع: « وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ » (ق / 39) و پیش از طلوع آفتاب تسبیح و حمد پروردگارت را بجاآور. 
11. غروب: « وَ قَبْلَ الْغُرُوبِ » (ق / 39) و پیش از غروب آفتاب. 
12. وقت زوال: « أَقِمِ الصَّلاهَ لِدُلُوكِ الشَّمْسِ إِلی غَسَقِ اللَّیْلِ » (اسراء / 78) نماز را وقت زوال آفتاب تا اول تاریكی شب بیاد آر. 
13. چاشگاه: « أَ وَ أَمِنَ أَهْلُ الْقُری أَنْ یَأْتِیَهُمْ بَأْسُنا ضُحًی وَ هُمْ یَلْعَبُونَ » (اعراف / 98) آیا اهل شهر و دیار از آن ایمنند كه به روز كه سرگرم بازیچه دنیا هستند عذاب ما آنان را فرا رسد. 
14. سپیده دم: « قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ » (فلق / 1) بگو من پناه می‌جویم به خدای فروزنده صبح روشن. 
15. ماه‌های حرام (ذی قعده، ذی‌حجه، محرم، رجب): « فَإِذَا انْسَلَخَ الْأَشْهُرُ الْحُرُمُ » (توبه / 5) پس از آن كه ماه‌های حرام درگذشت. 
16. سرخی مغرب: « فَلا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ » (انشقاق / 16) قسم به شفق (هنگام نماز مغرب). 
17. شبانگاه: « وَ جاؤُ أَباهُمْ عِشاءً یَبْكُونَ » (یوسف / 16) و برادران شبانه با چشم گریان به نزد پدر بازگشتند. 
18. شب تاریك: « وَ مِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ » (فلق / 3) و از شر شب تاریك هنگامی كه درآید. 
19. فردا: « أَرْسِلْهُ مَعَنا غَداً » (یوسف / 12) او را فردا با ما به صحرا فرست. 
20. روز: « تُولِجُ النَّهارَ فِی اللَّیْلِ » (آل عمران / 27) روز را در شب ناپدید گردانی.