انفاق .

انفاق .

قرآن :.
((اى كـسـانى كه ايمان آورده ايد, از آن چه به شماروزى كرده ايم انفاق كنيد پيش از آن كه روزى فرا رسدكه در آن نه داد و ستدى است و نه دوستى و نه وساطتى و كافران خود ستمكارانند)).
((بـه خـدا و پـيامبر او ايمان آوريد و از آن چه شما را در(استفاده از) آن جانشين كرده است انفاق كنيد, زيراكسانى از شما كه ايمان آورده و انفاق كنند پاداش بزرگى خواهند داشت )).

ـ امام على (ع ) : به راستى كه هزينه كردن اين مال در راه طاعت خدا بزرگترين نعمت است و خرج كردن آن در راه معاصى او بزرگترين محنت .

ـ خوشا به حال كسى كه زيادى مال خويش را انفاق كند و جلو زياده گويى خودرا بگيرد.
ـ خوشا آن كه خود را خوار انگاشت و درآمدى (يا عملى ) پاك و نهادى سالم وشايسته و خويى نيكو يافت و زيادى مال وثروتش را انفاق كرد و زبانش را اززياده گويى نگه داشت .

ـ شما به انفاق كردن آن چه به دست آورده ايد محتاجتريد تا به دست آوردن آن چه گرد مى آوريد.
ـ راستى كه شما به نتيجه آن چه عطامى كنيد نيازمندتريد تا نياز درويش به آن چه از شما مى گيرد .

ـ امـام صـادق (ع ) : مـلـعـون است , ملعون است , كسى كه خداوند مالى به او ببخشد و اواز آن مال صدقه اى ندهد.
ـ پيامبر خدا(ص ) : سرزمين قيامت تماماآتش است , مگر سايه مؤمن , زيرا كه صدقه او بر سرش سايه مى افكند.
ـ هر كه يك درهم در راه خدا بدهد,خداوند برايش هفتصد ثواب مى نويسد.
ـ امام على (ع ) : صدقه , در نزد خداوندرشد مى كند.
ـ امام باقر(ع ) : چيزى عطا مكن براى اين منظور كه در قبال آن مقدار بيشترى طلب كنى .

گفتارى درباره زكات و ديگر صدقات .

امـروزه تـحـقـيـقـات اجتماعى و اقتصادى و ديگرپژوهش هاى مربوط به اين موضوع , نياز جامعه بـه بـودجه و مالى را كه اختصاص به آن داشته باشد و درراه رفع نيازهاى عمومى مصرف شود, به عـنـوان يـك امـر بـديهى ترديدناپذير تلقى مى كند چه ,بسيارى از مسائل اجتماعى و اقتصادى , از جـمـلـه هـمين مساله (يعنى نياز جامعه به يك بودجه عمومى و مختص هزينه هاى اجتماعى ) در اعـصـارگـذشـته مورد غفلت عامه مردم بوده و تنها دريافت واحساسى كه از اين مسائل داشتند صـرفا يك دريافت فطرى اجمالى بود اما امروزه از مسائل الفبايى و پيش پا افتاده اى است كه عام و خاص باآن ها آشنايند.
اما اسلام , برحسب ديدگاهى كه نسبت به ماهيت و هويت جامعه دارد و قوانين ماليى كه درارتباط بـا جـامعه وضع كرده و سازمان ها و مقرراتى كه در حاشيه و متن آن ها تشكيل و ترتيب داده است , درباره اين مسائل گوى سبقت را ربوده است .

قـرآن كـريـم بـيـان مـى دارد كـه اجـتماع از تك تك افرادى كه در يك جا گرد مى آيند ساختار جـديـدى بـه وجـود مـى آورد و از آن هـا يك هويت جديدزنده اى به نام جامعه پديد مى آورد و اين پديده ,همچون يك فرد انسانى , داراى هستى و عمر وزندگى و مرگ و احساس و اراده و توانايى و نـاتوانى و تكليف و بدى كردن و خوبى كردن و خوشبختى وبدبختى و امثال اين ها مى باشد درباره تمام اين خصوصيات آيات قرآنى فراوانى نازل شده است كه ما بارها در ضمن بحث هاى گذشته به آن ها اشاره كرده ايم .

شـريـعـت اسـلام , از درآمـدهـا و سـودهاى مالى سهمى را براى جامعه كنار گذاشته است , مانند صـدقـه واجـب يا همان زكات و مانند خمس غنيمت و امثال آن , قوانين اسلام در اين زمينه تازه و بـى سابقه نيست , بلكه در ميان قوانين و مقررات پيش ازاسلام , مانند قانون حمورابى و قوانين روم بـاسـتان ,نيز چيزهايى در اين باره يافت مى شود حتى ديگرمقررات قومى در هر عصرى و در ميان هـر ملت وطايفه اى هم تا حدى براى جامعه خود جهات مالى در نظر مى گرفته اند, زيرا جامعه به هـر نـحـو و در هرمرحله اى كه باشد احساس مى كند براى بقا و رشدخود به مسائل مالى نياز دارد منتها شريعت اسلام ازاين لحاظ با ديگر قوانين و شرايع تفاوت هايى داردكه , براى رسيدن به هدف حقيقى و نظر صائب اين شريعت در وضع قوانين و مقرراتش , لازم است دراين تفاوت ها امعان نظر شود اين تفاوت ها عبارتنداز :.
1 ـ شـريـعـت اسـلام در وضع اين گونه وجوه مالى به شكل گرفتن مالكيت و پديد آمدن دارايى بسنده كرده و از آن فراتر نرفته است به عبارت ديگر,هرگاه مالى در يك موقعيت و شرايط خاصى به وجود آيد, مانند غله حاصل از زراعت يا سود عايداز تجارت يا امثال اين ها, بى درنگ سهمى از آن رابه جامعه اختصاص مى دهد و بقيه سهام را ملك كسى مى داند كه مثلا صاحب سرمايه يا كار است وتنها حقى كه به گردن اوست اين است كه مال جامعه يا همان سهم را به جامعه مسترد دارد.
حـتـى شـايـد بتوان از آيه هايى مانند :((تمام آن چه را در زمين است براى شما آفريد)) و ((و اموال خـودرا, كـه خداوند آن را وسيله قوام زندگى شما قرار داده است ـ در اختيار سفيهان مگذاريد)) اسـتفاده كرد كه ثروت و دارايى , در ابتداى زمانى كه پديد مى آيد,تماما از آن جامعه است و سپس سـهـمى از آن به فردى كه او را مالك يا صاحب كار مى ناميم اختصاص پيدا مى كند و سهمى هم ـ يـعـنـى سـهـم زكات يا سهم خمس ـ كماكان در مالكيت جامعه باقى مى ماند بنابراين , فرد مالك , مـالـكى است درطول يك مالك ديگر به نام جامعه (نه در عرض آن ) بخشى از اين بحث در هنگام تفسير دو آيه يادشده , گذشت .

بـه طـور كـلـى , حـقوق ماليى را, چون زكات وخمس , كه شريعت اسلام وضع كرده , در حقيقت درثـروت پـديـد آمـده وضع كرده است و جامعه را با فردكلا شريك قرار داده و سپس به فرد اين آزادى راداده كـه دارايـى مخصوص خود را در راه اهداف مشروع خويش به دلخواه خرج كند و در ايـن راه كسى مانع او نمى شود مگر اين كه خطرات عمومى جامعه را تهديد كند كه در اين صورت بـايد مقدارى از سرمايه ها را در راه حفظ حيات جامعه خرج كردمانند اين كه دشمنى حمله كند و بـخـواهـد دسـت به تخريب و نسل كشى بزند, يا مانند خشكسالى وقحطيى عمومى كه موجوديت جامعه را تهديد كند.
امـا وجـوه مـالـيـى كـه در شـرايـط يـا حـالات خـاصى به افراد يا املاك و اراضى يا اموال تجارى تـعـلـق مـى گـيـرد, مـانند گرفتن حق گمرگ در مرزها و امثال آن , اسلام اين ها را به رسميت نـمـى شناسد و بلكه نوعى غصب و ظلم به شمار مى آورد كه موجب محدود كردن آزادى مالك در اموال ودارايى هايش مى شود.
پـس , در حـقـيـقت جامعه تنها چيزى كه از خودمى گيرد حقوق مالى خود اوست كه به غنيمت وسـود در هـمان ابتداى پيدايش آن مال تعلق مى گيردو به گونه اى كه در فقه اسلامى مشروحا بيان شده است , در ملك فرد شريك او مى شود اما وقتى مالكيت قطعى شد و ملك در اختيار مالك قرارگرفت , هيچ كس نمى تواند به هيچ وجه و با هيچ شرطى كه موجب كوتاه شدن دست مالك و از بين رفتن آزادى او شود, متعرض وى گردد.
2 ـ اسـلام در هـزيـنـه كـردن اموال مخصوص جامعه نيز حال افراد را به همان اندازه حال جامعه مـدنـظـر دارد و بـلـكـه , آن گـونـه كـه از ديـدگـاه اسلام برمى آيد, حال افراد را بر حال جامعه ترجيح مى دهد چرا كه مثلا همين زكات را به هشت سهم تقسيم مى كند و تنها يك سهم از آن ها را بـه راه خدااختصاص مى دهد و بقيه سهام براى افراد, مانندتهيدستان و مستمندان و تحصيلداران زكات وتاليف قلوب و ديگران , مى باشد خمس را نيز به شش سهم تقسيم كرده و تنها يك سهم آن را بـراى خـداونـد در نـظـر گرفته و بقيه را به پيامبر وخويشاوندان (او) و يتيمان و مستمندان و ابن السبيل (در راه ماندگان ) اختصاص داده است .

عـلت اين امر آن است كه فرد تنها عنصرتشكيل دهنده جامعه است و رفع اختلافات طبقاتى كه از اصول برنامه هاى اسلام مى باشد و ايجاد تعادل و توازن ميان نيروهاى مختلف جامعه و تثبيت اركان و اجـزاى اعـتـدال جـامـعـه , جـز بـا اصـلاح وضـعـيت اجزا ـ يعنى همان افراد ـ و نزديك كردن شرايطزندگى آن ها با يكديگر صورت نمى پذيرد.
هـزيـنـه كـردن امـوال و دارايـيـهاى متعلق به جامعه در راه ايجاد قدرت ملى و تزيينات عمومى وبـرافراشتن كاخ ‌هاى كذايى و ساختمان هاى بلند و باشكوه و رها كردن توانگر و ناتوان يا ثروتمند وتـهيدست به حال خود ـ كه روز به روز از يكديگردورتر شوند و فاصله هاى طبقاتى بيشتر گردد ـكـارى است كه تجربه طولانى و قطعى نشان مى دهد,نه گرفتارى و مشكلى را حل مى كند و نه سودى دربردارد.
3 ـ فرد مسلمان اين اجازه را دارد كه حقوق مالى واجبى را كه بر گردن اوست مثل زكات شخصا بـه برخى صاحبان سهام مانند فقير و مستمند بپردازد ولازم نيست آن را به ولى امر يا كارگزار او بـدهد تا اوآن ها را به افراد ذيحق بپردازد و اين خود نوعى احترام به استقلالى است كه اسلام براى افـراد جـامـعـه خود قائل است نمونه ديگر احترام نهادن به اين استقلال فردى موضوع پناه و امان دادن اسـت كـه هرفردى از مسلمانان حق دارد به هر فردى از كفارحربى كه بخواهد زنهار و امان دهـد و ديـگـرمسلمانان يا ولى امر آنان حق ندارد اين زنهار راناديده بگيرد, بلكه بايد به آن احترام بگذارد.
الـبـتـه ولـى امـر ـ در صـورتـى كـه در مـواردى ايـن زنـهـار دهى را برخلاف مصلحت اسلام و مـسـلمانان ببيند ـ حق دارد آن فرد مسلمان را از اين كار بازدارد و چون اطاعت از ولى امر واجب است , آن فردبايد از امان دادن دست بردارد.

هر كه انفاق كند به سود خود انفاق كرده است .

قرآن :.
((و هر مالى كه انفاق كنيد, به سود خود شماست )).
ـ امام على (ع ) : هيچ كس را از دنيايش بهره اى نيست , مگر آن چه را كه براى آخرتش انفاق كند.
ـ آن چه از دنيايت (به سوى آخرت )پيش فرستى از آن توست و آن چه از خودبر جاى گذارى از آن دشمن است .

ـ در حـقيقت از دارايى تو همان متعلق به توست كه براى آخرتت پيش فرستى وآن چه پس از خود بگذارى از آن وارث است .

ـ در سـفـارش به فرزند بزرگوارش حسن (ع ) ـ : در حقيقت بهره تو از دنيايت همان است كه با آن آخرتت را بسازى پس در راه حق خرج كن و خزانه دار ديگران مباش .

ـ نـيـز در سـفـارش بـه آن حضرت ـ :بدان كه تو راهى دور و دراز و پرمشقت درپيش دارى و در پـيـمودن اين راه از عمل پسنديده و توشه اى چندان كه تو را سبكباربه منزل رساند بى نياز نيستى پـس بـيـش ازتـوانـت بر پشت خود بار منه كه سنگينى آن تو را بيازارد و اگر نيازمندى يافتى كه تـوشه تو را تا روز قيامت بر دوش كشد و فردا كه به آن نياز دارى آن را به تو تحويل دهد, وجوداو را غـنـيـمت دان و بار خويش را بر دوش اونه و تا جايى كه مى توانى او را بار كن , زيراچه بسا كه او را دگـر بـاره بـجـويـى و نـيـابـى و نـيـزوجـود كـسـى را كـه در روزگـار تـوانـگـريـت ازـ ت مـيـنـغ تووام خواست غنيمت بدان تادرروزتنگدستيت (روز قيامت ) آن را به تو پس دهد.
ـ هرگاه بنده بميرد فرشتگان گويند :چه پيش فرستاد؟ 
و مردم گويند : چه باقى گذاشت ؟ 
پس , چـيـزى براى خود پيش فرستيد تااز آن شما باشد و همه را بعد از خود باقى مگذاريد كه وبال شما خواهد بود.
ـ پـيـامبر خدا(ص ) : هر يك از شما درروز قيامت با پروردگارش سخن مى گويد و ميان او و خدا هـيـچ تـرجـمـانـى نيست پس , رو به روى خود را مى نگرد و جز آن چه پيش فرستاده است چيزى نـمـى يابد, سمت راست خود را مى نگردجز آن چه پيش فرستاده چيزى نمى يابد سپس سمت چپ خـود را مى نگرد ناگاه آتش رامى بيند بنابراين , اگر شده با نصف خرمايى خودرا از آتش برهانيدو اگر كسى از شما همان راهم نيافت , با سخنى خوش و پسنديده اين كار رابكند.
ـ بـه اصحاب خود ـ : كدام يك از شمامال وارثش را بيشتر از مال خود دوست دارد؟ 
اصحاب عرض كـردنـد : اى رسـول خـدا, هـيـچ يك از ما نيست مگر اين كه مال خودش را بيشتر ازمال و دارايى وارثش دوست دارد.
حـضـرت فرمود : مال هركس همان است كه (براى آخرت ) پيش مى فرستد, و مال وارثش آن است كه پس از خود برجاى مى گذارد.

خداوند وعده داده است كه انفاق را عوض خواهد داد.

قرآن :.
((بـگـو : در حـقـيـقـت پـروردگـار من است كه روزى رابراى هر كس از بندگانش كه بخواهد گشايش مى دهد يابر او تنگ مى گرداند و هر چه را انفاق كرديد عوضش رااو مى دهد و او بهترين روزى دهندگان است )).
ـ امام صادق (ع ) : انفاق كن و به عوض يقين داشته باش .

ـ امام على (ع ) : هر كه به عوض يقين داشته باشد, داد و دهش كند.
ـ پيامبر خدا(ص ) : هيچ مالى هرگز بر اثرصدقه دادن كم نشد پس عطا كنيد و نترسيد.
ـ هرگز خورشيد طلوع نكرد مگر اين كه دردو طرف آن دو فرشته گماشته شدند كه با ندايى كه ساكنان زمين , به جز جن و انس آن رامى شنوند, آواز مى دهند : اى مردم , به سوى پروردگار خود بـيـايـيـد, زيـرا كـه آن چه كم باشد وبسنده بهتر است از آن چه بسيار باشد و غافل كننده و هرگز خـورشـيـد غروب نكرد مگر اين كه در دو پهلوى آن دو فرشته آواز دهند : بارخدايا, انفاقگر را زود عوض ده و ممسك را زودبى چيز گردان .

ـ امام صادق (ع ) : [در هر شب جمعه دوفرشته ندا مى دهند] : بار خدايا, به هر انفاقگرى عوض ده و هر ممسكى را بى چيز گردان .

ـ بـه مـردى كـه بـا اشـاره بـه آيه ((و آن چه انفاق كنيد )) ادعا كرد كه او انفاق مى كند اماعوضى نـمـى بـيند ـ : آيا خيال مى كنى خداوندخلف وعده مى كند؟ 
(آن مرد مى گويد :) عرض كردم : نه فـرمـود : پس علت چيست ؟ 
عرض كرد : نمى دانم حضرت فرمود : اگر فردى ازشما مال حلال به دست آورد و به حق انفاق كند,درهمى انفاق نكند مگر اين كه خداوند عوض آن را بدهد.
ـ صدقه دادن دين را ادا مى كند وبركت مى آورد.
ـ امام على (ع ) : بسا پيش فرستاده شده اى كه عوضش باز آيد.
ـ هرگاه مال خود را براى آخرتت پيش فرستى و خداى سبحان را جانشين خويش بر بازماندگانت قـرار دهـى , خـود بـه سـبـب آن چـه پـيـش فـرستاده اى خوشبخت گردى و خداوند هم درباره بازماندگانت تورا نيكو جانشينى كند.
ـ امام صادق (ع ) : هيچ بنده اى كارصدقه دادن را به خوبى انجام نداد, مگر اين كه خداوند بعد از او جانشين خوبى براى وى بر فرزندانش خواهد بود.

آن چه انفاق شود مى ماند و آن چه انفاق نشود از بين مى رود.

قرآن :.
((آن چـه پـيـش شـمـاسـت تـمـام مـى شـود و آن چـه پيش خداست ماندنى است وقطعا كسانى را كه شكيبايى كردندبه بهتر از آن چه عمل مى كردند, پاداش خواهيم داد)).
ـ عايشه : گوسفندى را سر بريدند (وگوشت آن را انفاق كردند) پيامبر(ص )فرمود : چيزى مانده اسـت ؟ 
عـايـشـه عـرض كـرد : بـه جز شانه اش چيزى باقى نمانده است پيامبر(ص ) فرمود : به جز شانه اش همه آن باقى مانده است .

ـ پـيامبر خدا(ص ) : هر چه را كه با چشم خود ديدى و دلت آن را خواست , براى خداقرار ده كه اين اسـت تـجارت آخرت , زيراخداى متعال مى فرمايد : ((آن چه نزدشماست تمام مى شود و آن چه نزد خداست ماندنى است )).
ـ امـام عـلى (ع ) : آن چه از مال و داراييت (كه از دست دهى و) تو را پند (و تجربتى )آموزد از دست نرفته است .

ـ كسى كه مالى را انفاق نكند آن مال (درحقيقت ) به او روزى نشده است .

ـ راستى كه بخشيدن اين مال و دارايى اندوخته اى (براى انسان ) است و نگاه داشتن آن (مايه ) فتنه است .

ـ آن چه را از بين مى رود ببخشيد تادر عوض آن چه را ماندنى است به دست آوريد.

آداب انفاق كردن .

قرآن :.
((اى كسانى كه ايمان آورده ايد, از چيزهاى پاكيزه اى كه به دست آورده ايد و از آن چه براى شما از زمين برآورده ايم انفاق كنيد و در پى ناپاك آن نرويد كه از آن انفاق نماييد, در حالى كه آن را (اگر به خودتان مى دادند)جز با چشم پوشى (و بى ميلى ) نسبت به آن , نمى گرفتيدو بدانيد كه خداوند بى نياز ستوده است )).
((هـرگـز بـه نيكوكارى نخواهيد رسيد تا از آن چه دوست داريد انفاق كنيد و از هرچه انفاق كنيد قطعا خدابدان آگاه است )).
ـ مـعـمـر بـن خـلا د : ابـوالحسن الرضا(ع )هرگاه غذا مى خورد, قدحى برايش مى آوردند و كنار سفره اش مى گذاشتند وحضرت از بهترين غذاهايى كه برايش مى آوردند مقدارى برمى داشت و در آن قـدح مـى گذاشت و سپس دستور مى داد آن رابه مستمندان بدهند و آن گاه اين آيه راتلاوت مى كرد : ((نخواست به عقبه پا نهد))سپس فرمود : خداى عزوجل مى دانست كه هر انسانى توانايى آزاد كـردن بنده اى راندارد, از اين رو راه (هاى ديگرى هم براى )رسيدن به بهشت براى آنان قرار داد.
ـ امام صادق (ع ) شكر صدقه مى داد به ايشان عرض شد : آيا شكر صدقه مى دهيد؟ 
فرمود : آرى , شكر را از هر چيز ديگرى بيشتر دوست دارم و از اين رو خوش دارم آن چه را دوست تر دارم صدقه دهم .

ـ ابوالطفيل : على (ع ) جامه اى خريد واز آن خوشش آمد, لذا آن را صدقه داد.
ـ امام على (ع ) : هر كه به عوض يقين داشته باشد, داد و دهش كند.
ـ امـام صـادق (ع ) : مـردم مـديـنـه زكـات فـطر را به مسجد رسول خدا مى آوردند درميان آن ها خـوشه هاى خرمايى به نام جعرود(خرماى خشك ريز) و خوشه هايى به نام معافاره نيز وجود داشت ايـن دو نـوع خـرمـاهـسـتـه درشـت و كـم گـوشـت و اندكى تلخ مزه بودند رسول خدا(ص ) به خـارص    ((12)) فـرمود :اين دو نوع خرما را براى آنان ارزيابى مكن تا بلكه خجالت بكشند و از اين ها نـيـاورنـدپـس , خـداونـد ايـن آيـه را نـازل فـرمـود : ((اى كـسـانـى كـه ايـمـان آورده ايـد, ازـ چيزهاى پاكيزه اى كه به دست آورده ايد انفاق كنيد )).

هر كه در راه طاعت خدا خرج نكند در راه معصيت او خرج خواهد كرد.

ـ پيامبر خدا(ص ) : هر كه مال خود را به اختيار از نيكان دريغ كند, خداوند مالش رابه اجبار نصيب بدان گرداند.
ـ امـام صـادق (ع ) : بـدان كـه هر كس درراه طاعت خدا خرج نكند, به خرج كردن درراه معصيت خـداى عزوجل گرفتار شود و هركه در راه رفع نياز دوست خدا قدم برندارد,به قدم برداشتن در راه رفع نياز دشمن خداى عزوجل گرفتار آيد.
ـ امـام بـاقر(ع ) : هيچ بنده اى نيست كه از خرج كردن چيزى در راهى خداپسندانه بخل ورزد, مگر اين كه به خرج كردن دوچندان آن در راهى خداناپسند گرفتار شود.
ـ امـام كـاظم (ع ) : از خرج كردن در راه طاعت خدا دريغ مكن كه (لاجرم ) دوچندان آن را در راه معصيت خدا خرج خواهى كرد.
ـ امـام صـادق (ع ) : هيچ بنده اى نيست كه از خرج كردن يك درهم در راهى كه حق آن است دريغ ورزد مگر اين كه دو درهم به ناحق خرج كند.
ـ هر كه يك حق از خداى عزوجل دريغ ورزد, دو چندان آن را در راه باطل خرج كند.

فضيلت انفاق كردن تنگدست .

ـ امام صادق (ع ) : سه چيز است كه هركس يكى از آن ها را به درگاه خداوند بردخدا بهشت را بر او واجب گرداند : انفاق درحال تنگدستى , خوشرويى با همه مردم وانصاف نشان دادن از خود.
ـ امام سجاد(ع ) : از خصلت هاى مؤمن ,انفاق كردن به اندازه تنگدستى است .

ـ پيامبرخدا(ص ): سه چيزازحقيقت هاى ايمان است : انفاق كردن در حال تنگدستى ,انصاف به خرج دادن با مردم و دانش بخشى به دانشجو.

پرهيز از مال اندوزى .

قرآن :.
((اى كسانى كه ايمان آورده ايد, بسيارى از ملا يان يهود و راهبان اموال مردم را به ناروا مى خورند و (آنـان را) از راه خـدا بـاز مى دارند و كسانى كه زر و سيم راگنجينه مى كنند و آن را در راه خدا هـزيـنـه نـمـى كنند,ايشان را از عذابى دردناك خبر ده روزى كه آن گنجينه هارا در آتش دوزخ بـگـدازنـد و پـيـشـانـى و پـهلو و پشت آنان را با آن ها داغ كنند (و گويند :) اين است آن چه براى خوداندوختيد, پس كيفر آن چه را مى اندوختيد بچشيد)).
ـ پـيامبر خدا(ص ) : هر كه زر يا سيمى بيندوزد و آن را در راه خدا خرج نكند, روزقيامت شراره اى مى شود و با آن او را داغ مى كنند.
ـ مقدارى خرما نزد بلال بود,پيامبر(ص ) به او فرمود : اين چيست اى بلال ؟ 
عرض كرد : اين را براى مـيـهـمـانـان شـمـا فـراهم مى آورم پيامبر(ص ) فرمود : آيانمى ترسى كه اين ها به دودى در آتش دوزخ ‌برايت تبديل شود؟ 
انفاق كن اى بلال , و ازخداى عرش نشين ترس تنگدستى نداشته باش .

ـ انـس بـن مـالـك : گوشت سه پرنده براى رسول خدا(ص ) هديه آوردند پيامبريكى از آن ها را به خادمه اش داد تا بخوردفرداى آن روز, خدمتكار آن پرنده راخدمت پيامبر آورد رسول خدا(ص ) به اوفـرمود : مگر به تو نگفته بودم كه (هيچ گاه )چيزى را براى فردا ذخيره نكن ! زيراخداوند روزى هر فردايى را مى دهد.

كسى كه انفاقش پذيرفته نمى شود.

قرآن :.
((بـگـو : چـه بـا رغبت و چه با بى ميلى انفاق كنيد, هرگزاز شما پذيرفته نخواهد شد چرا كه شما گـروهـى فـاسـق بـوده ايد و هيچ چيز مانع پذيرفته شدن انفاق هاى آنان نشد جز اين كه به خدا و پيامبرش كفر ورزيدند و جز با(حال ) كسالت نماز به جا نمى آورند و جز با كراهت انفاق نمى كنند)).
ـ امام صادق (ع ) : اگر مردم از راهى كه خداوند به آنان فرمان داده است كسب درآمد كنند و آن ها را در راهى كه خداوند ازآن بازشان داشته است انفاق كنند, آن را ازايشان نمى پذيرد و اگر از راهى كـه آن هـا را ازآن نـهـى كـرده اسـت درآمـد بـه دسـت آورند وآن درآمد را در راهى كه خداوند بـدان فرمانشان داده است به مصرف رسانند باز ازآنان نمى پذيرد, مگر اين كه از راه حلال به دست آورند و در راه حلال انفاق كنند.
ـ دربـاره آيـه ((انفقوا من طيبات ماكسبتم )) ـ : مردم در زمان جاهليت درآمدهاى ناروا به دست آورده بودند و بعداز آن كه اسلام آوردند تصميم گرفتند آن هارا از اموال خود خارج كنند و صدقه بـدهـنـد,امـا خـداونـد تـبـارك و تـعـالـى قـبـول نـكـرد مـگـرايـن كـه (صدقه را) از پاكترين درآمدهايشان بپردازند.
ـ امام باقر(ع ) ـ در پاسخ به سؤال ازآيه ((ولا تيمموا الخبيث منه تنفقون )) ـ :مردم زمانى كه اسلام آوردنـد درآمـدهـايـى ازربـا و امـوال حرام در اختيار داشتند و افراد به سراغ اين درآمدها در بين دارايـى هـاى خـودمـى رفـتـند و آن ها را صدقه مى دادند, اماخداوند آنان را از اين كار نهى فرمود صدقه دادن جز از درآمد پاك و حلال درست نيست .