مجموعه اشعار اجرا شده توسط استاد حاج منصور ارضی

همیشه کوچه ما،عطری از شما دارد

که آشنا به دلش میل شما دارد


بگو که را تو بدل می کنی که این شب ها
باز روضه ما بوی بوریا دارد

هزار شکر که مژگان به ما حواله شده
غبار پای تو تأثیر کیمیا دارد

علاج تشنگیم را فرات هم نکند
تنور سینه من داغ کربلا دارد

زنم دست تاسف روی دستم
که رفت سرمایه هستی ز دستم

جوانی را ز کف دادم شدم پیر
زبار معصیت گشتم زمینگیر

خداوندا تو آگاهی زحالم
که از شرمندگی هر شب بنالم


سرخوان تو یک عمری نشستم
نمک خوردم نمکدان را شکستم

بابا بنگر رویِ بهم ریخته ام را
وا کن گرهِ موی بهم ریخته ام را

دیگر رَمَقی نسیت به رویت بگُشایم
چشم تو کمی سویِ بهم ریخته ام را

من فاطمه ی شام شدم خُرده مگیرید
لرزیدنِ بازوی بهم ریخته ام را

از مو که مرا بین هوا دست نگه داشت
دیدند سر و روی بهم ریخته ام را

آرام کن عمهّ تو پس از حرفِ کنیزی
این خواهرِ کم روی بهم ریخته ام را

هر تکیه ای از موی سَرَم دستِ کسی رفت
پیدا کن اَلَنگوی بهم ریخته ام را

در شامِ غریبانِ من آرام بشویید
خون آبه ی پهلوی بهم ریخته ام را

آن چنان که گل تحمل می نمایدخار را
از حَرَم بیرون مکن این نوکرِ سرْبار را


سختییش مالِ همین یک دو سه روزه بیش نیست
یاد می گیرم من از پیرِ غلامان کار را

نازِ یوسف در این جا با کلافی می خرند
از گدایت کن قبول این اشکِ بی مقدار را

بر درِ این خانه رفت و آمد، بسیار هست
دوست می دارند مردم، شاهِ مردم دار را

با دلی که روی دستم مانده، من را مَران
خود خریدی جنسِ روی دَکّه سِمْسار را

اَبرویت را حقق مصّلای نمازم آفرید
بوسه باید زد سرِ انگشتِ این معمار را

ما ولایت مدار زاده شدیم
با دم ذوالفقار زاده شدیم
پای دین استوار زاده شدیم
همه مجنون یار، زاده شدیم
همه گی تحت رایت عشقیم
شیعیان ولایت عشقیم
ما همه بت شکن بزرگ شدیم
با ولا مرد و زن بزرگ شدیم
بین سینه زدن بزرگ شدیم
با حسین و حسن بزرگ شدیم
با حسینیم، با حسین شهید
پرچم ماست یا حسین شهید
از دل ما شراب می جوشد
چشمه های پر آب می جوشد
غیرت بوتراب می جوشد
عشق این انقلاب می جوشد
پرچم انقلاب محکم بود
پرچم مشکی محرم بود
خون که دادیم ما جگر دادند
دست دادیم بال و پر دادند
بت شکستیم تا تبر دادند
رهبری نه، که تاج سر دادند
با خمینی به ما کمک آمد
هشت سال از خدا کمک آمد
بین این روضه ها زهیر شدیم
عابس و مسلم و بریر شدیم
با بصیرت جدا ز غیر شدیم
همگی عاقبت به خیر شدیم
تکیه بر غیرت وهب زده ایم
فتنه را یک به یک ورق زده ایم
سال هشتاد و هشت فرصت ساخت
کفر بر قلب دیمی تاخت
سست ایمان عنان خود را باخت
فتنه دشمن در این سرا انداخت
باز حرمت شکست ، پرچم سوخت
دل ما باز در محرم سوخت
عده ای رشوه خوار جمع شدند
پست های دیار جمع شدند
سگ صفت های خار جمع شدند
در هجوم غبار جمع شدند
در عزای حسین خندیدند
همه چو اهل کوفه رقصیدند
لحظه امتحان بلند شدیم
با حسین زمان بلند شدیم
همه سینه زنان بلند شدیم
پای رهبر چنان بلند شدیم
نه دی گامها طلائیه شد
همه ی شهرها حسینیه شد
نه دی را حضور امت ساخت
نه دی قله بصیرت ساخت
نه دی سنگر شهامت ساخت
بهر ایران شیعه عزت ساخت
نه دی کار، کار مردم بود
واقعاً افتخار مردم بود
نه دی اقتدار عاشوراست
نه دی دست کربلاپیداست
نه دی پشتوانه فرداست
نه دی هر کسی به پا برخاست
سینه زن ها حماسه ساز شدند
رهبری گفت سرفراز شدند
گفت رمز دوام ما تقواست
بیرق انتقام ما تقواست
انتظار امام ما تقواست
دست گیر قیام ما تقواست
نه دی را فقط خدا دیدیم
روح ارباب کربلا دیدیم
تا ولی فقیه علمدار است
روح اسلام نیز بیدار است
آی مردم زمان پیکار است
یار چشم انتظار عمار است
رهبری روح سبز دوران هاست
رمز بیداری مسلمان هاست
از شهیدان جدا شدن مرگ است
از حسینیه پا شدن مرگ است
دور از روضه ها شدن مرگ است
واقعاً بی حیا شدن مرگ است
زحمت راه کج نمی ارزد
این دعای فرج نمی ارزد
ما کنار ولایتیم همه
بی قرار شهادتیم همه
تحت تعلیم هیئتیم همه
نسل سرخ بصیرتیم همه
همه هستیم با امام زمان
التماس دعا امام زمان
نکند از تو من جدا بشوم
من به حال خودم رها بشوم
دور از خط کربلا بشوم
مثل یک عده بی وفا بشوم
بی قرارم مرا نگاه کنید
یادی از داغ قتلگاه کنیم
کاروان داغ دیده می آید
خواهری غم کشیده می آید
چه خمیده ، خمیده می آید
تا سر، سر بریده می آید
پس گرفته سر برادر را
پس گرفته لباس و معجر را
دل پر اضطراب واویلا
کوچه های عذاب واویلا
آستین و حجاب واویلا
ماجرای شراب واویلا
شام رفته کبود برگشته
از نبرد یهود برگشته
پیش او خصم سربه زیر شده
گرچه با نامحرمان اسیر شده
دیگر از روزگار سیر شده
بی حسینش چقدر پیر شده
حیف آخر سه ساله جا مانده
گوشواری از او به جا مانده

بر در آمد بنده بگریخته
آبرویش را ز عصیان ریخته
چشم دارد از گنه پاکش کنی
قبل از آن که در دل خاکش کنی

دوباره شهرعزا پرورم شلوغ شده
کنار سفره اهل کرم شلوغ شده
چگونه شکر گذارم من این عنایت را
که باز قبل محرم سرم شلوغ شده
دوندگیِ بساط عزای تو عشق است
ز کارهای تو دور و برم شلوغ شده 
شکست بغض فراقم همین شب اول
به گریه کاسه چشم ترم شلوغ شده
خوشا به حال کسی که به کربلا رفته
از امشب است که دیگر حرم شلوغ شده
و ده شب دگر این ناله می رسد برگوش
به قتلگاه میا خواهرم شلوغ شده
علیِ اصغر شش ماهه‌ام گرفت آرام 
و پیکرِ علیِ اکبرم شلوغ شده

رنگ مشکیِ عزاداری در عالم پخش شد *** سوخت دل‌ها دود اسپند محرم پخش شد

تا ابد باز این چه شورت را بنازم محتشم *** این چه شعری بود که در خلق عالم پخش شد
منبری یا نوحه‌خوان یا سینه‌زن یا گریه‌کن *** هر چه منصب بود یک جا زیر پرچم جمع شد

چای تلخ روضه زخم قلب ما را خوب کرد *** حبه‌ی قندی به ما دادند و مرهم جمع شد
هرچه که ما برده ایم از سهم هیئت برده‌ایم *** در حسینیه، کرم، هم جمع شد هم پخش شد
از محرم می‌توان فهمید روزی دست کیست؟ *** فاطمه آهی کشید و بین ما غم پخش شد
اشک زینب روی پاره پاره‌ی باران چکید *** بهترین تفسیر از ‌‌آیات مریم پخش شد
هر کس آمد بی نصیب از قتلگاهت برنگشت *** نامنظم شد تنش اما منظم پخش شد
حق مطلب بر زمین می‌مانْد اگر زینب نبود *** خون دل‌ها خرده شد تا این‌که کم کم پخش شد

این چه حالیست که در سینه نهان است اینجا *** آن چه حاجت به بیان نیست عیان است اینجا

فصل پرپر شدن باغ گلی می‌آید *** نوبهاران همه تاراج خزان است این‌جا
به تو سوگند که چون تو همه را می‌دانم *** دل زینب به نگاهت نگران است این‌جا

از عطش می‌زند این خاکِ بلا موجِ فراق *** حرمِ بی کسیِ سوختگان است این‌جا
پاسخ ناله‌ی اصغر به سه‌ شعبه بدهند *** غنچه سیراب به دستان کمان است این‌جا
تا زمان هست تماشای قدِ اکبر کن *** مقتلت بر سر بالین جوان است این‌جا
بعد عباس چه بر اهل حرم می‌گذرد *** حمله‌ها بر سر خلخال زنان است این‌جا
سر و کارِ سر تو با لبِ خنجر افتد *** منبر رأس بریده به سَنان است این‌جا
با لب تشنه تو را نحر کند شمر لعین *** عید قربان نرسیده رمضان است این‌جا
لب و دندان تو را پای کسی می‌شکند ... 

ای باخبر ز سوزِ دل، نینوایی ام
احضار کن مرا که کنی کربلائی ام

کِی هم رکاب با تو شوم ای امام من
با تو خوش است یاریِ خونِ خدائی ام

یک عمر هرچه خواسته ام کردیم عَطا
امّا هنوز در طلبت ابتدائی ام

ما را حواله به مددِ این و آن مده
امداد کن به یک نظر کیمیائی ام

محتاجِ یک دعایِ قنوتِ شبِ توام
تا کِی به وصل، عُقده و اهلِ جُدائی ام

من نوکر تو هستم و محتاج لطف تو
عمری است جیره خوارِ همین آشنائی ام

ای در دلم نشسته مکن ترک خانه را
من بی حضور تو پر از خودسِتائی ام

بی تو چگونه یاریِ دینِ خدا کنم؟
برگرد ای مسافر زهرا، فدائی ام

آقا بیا که بی تو دلم پر بهانه است
بازا که هست دستِ تو مشکل گُشائی ام

خوبان در انتظارِ ظهورت دعا کنند
ای منتظَر بدستِ خودت کن وِلائی ام

ای برگه ی شهادت من زیرِ دستِ تو
احضار کن مرا که کنی کربلائی ام

حتماً سَرَت صَلاحِ مرا در نظر گرفت
کز راه آمد و ز یتیمان خطر گرفت

می خواستی که خود هدفِ سنگها شوی 
آری سَرَت رسید و ز ما دردسر گرفت

خورشید در عزای عظیمت گرفته است؟ 
یا ماهِ من به شدّت غم بی خبر گرفت؟

آقا چرا محاسنِ پاکت تنوری است؟
در این یکی دو روزه چه شد این اثر گرفت؟

حالا اگر جواب مرا هم نمی دهی
شِکوه نمی کنم که دلم مختصر گرفت

دارد دلِ یتیمه تو آب می شود 
رَحمی نَما که فاطمه زخمِ جگر گرفت

قرآن بخوان که از تَب و تابِ نوای تو 
وز آیه ی تو خُطبهِ قَرّا سَر گرفت

تا شامِ غم پیام تو را می برم حسین 
نهضت ز کاروانِ تو اوج دِگر گرفت

منزل به منزل از همه سو داغ دیده ام
امّا ز درد کوفه دلم بیشتر گرفت

هم لقمه نان و هم صدقه نذر کرده اند
هر لحظه کوفه یک روش تازه تر گرفت

لازم نبود این همه تحقیرِ اهل بیت 
داغِ تو خود به خود همه جا را شَرر گرفت

شب شده ماه آمده پیشم 
حضرت شاه آمده پیشم

یوسف شاه آمده پیشم 
پدر از راه آمده پیشم
تا که همراه خود مرا ببرد 
تا به هر جا که شد مرا ببرد
ای پدر آمدی ولی باسر 
سرت آسیب دیده سرتاسر
شد برایم چنان معما سر 
که چه سان رفته روی نی ها سر

یقین دارم که حق با این همه گمراهی ام بخشد
گدایم من ولی مولا نگین شاهی ام بخشد

گنه کارم ولی دیوانه عشق حسینم من
خدا شاید گناهم را به خاطر خواهی ام بخشد

فوج مَلَک دُور و بَرَش دارد نگارم
یک آسمان زیرِ پرش دارد نگارم

باید تمام عرشیان چاوش بخوانند
تاج ولایت بر سَرَش دارد نگارم

صبرش علی کویش حسن خویَِِش حسینی
خُلقی چو جدّ اطهرش دارد نگارم

نامی دِگر از حاتمِ داعی نمانده است
از بس گدا در محضرش دارد نگارم

حتّی منه پیمان شکن را هم دعا گوست
الحق که ارث از مادرش دارد نگارم

از اوّل غیبت به شیعه بوده معلوم
فکری برای آخرش دارد نگارم

وقتِ فرج شمشیر حیدر را به دستی
قرآن به دستِ دیگرش دارد نگارم

یعنی به سر فکر تقاص خون جدّ و
شش ماههِ طفلِ پرپرش دارد نگارم

کوری چشم دشمنان لطفی مدارا
بر این نظام و رهبرش دارد نگارم

ما در پیِ دیدارِ رویِ یــــار هستیم
از غمزه چشمان او بیمار هستیم