مجموعه اشعار اجرا شده توسط استاد حاج منصور ارضی

آمدم ای مهربان رب کریم 
باز گشتم میهمان این حریم
آمدم توشه بگیرم ای خدا
یا به درگاهت بمیرم ای خدا
ای خدایم ای خدایم ای خدا
من گدایم من گدایم من گدا
آنچه روشن هست کی خواهد بیان
رو سیاهیم بود بر تو عیان
لحظه لحظه عمر من آلوده است
جسم من اندر گنه فرسوده است
روزه تنها از برای جسم نیست
کم عطا کردن برایت رسم نیست
اعتقادات مرا اصلاح کن
بهر بیداری من الحاح کن
میهمان بودن نباشد افتخار
کیست در بیت تو گردد سفره دار

من کیستم که لطف خود ابراز می‌کنی 
در را نیامده به رویم باز می‌کنی
من چوب قهر کردن خود را نخورده‌ام 
از بس می‌آوری و مرا ناز می‌کنی
اول تویی همیشه که لبخند می‌زنی 
اول تویی همیشه که آغاز می‌کنی
من یک گناه کرده‌ی گردن شکسته‌ام 
آیا مرا دوباره سرافراز می‌کنی
بگذار خوب گریه کنم از خجالتت 
امشب که باز در به رویم باز می‌کنی
گفتم پرم شکسته، به دردت نمی‌خورد 
گفتی دلت شکسته و پرواز می‌کنی
من آدمم، یقین می‌کنم که باز 
با یک حسین (ع) در دلم اعجاز می‌کنی

بیا و ظلمت شب را به نور ماه بگیر 
دوباره تیرگی از این دل سیاه بگیر 
ز راه آمدم و کوله بارم امّید است 
چنان همیشه مرا گرم در پناه بگیر 
چو طفل گمشده‌ای بین شهر حیرانم 
بیا و دست مرا از میان راه بگیر 
گناه‌های بزرگ مرا به حرمت اشک 
به کوچکی یک انگار اشتباه بگیر 
برای خاطر من نه، به خاطر زهرا 
سراغی از من غمدیده گاه گاه بگیر 
چقدر حسرت صبح مدینه را بخورم 
بیا و از دل تنگم مجال آه بگیر 
به غنچه‌ای که از شاخه شکست برگرد 
تقاص خون همان طفل بی‌گناه بگیر

ای آشنای عبد گنهکار یا مجیر 
مشکل‌گشای هر چه گرفتار یا مجیر 
از من تمام عمر گنه دیدی و گنه 
شرمنده‌ام از این همه تکرار یا مجیر 
از بس که تو ندیده گرفتی گناه من 
بر معصیت نموده‌ام اصرار یا مجیر 
دیگر بیا مرا ز حریمت جدا مکن 
ای بهترین پناه من زار یا مجیر 
بالاترین عذاب برایم جدایی است 
کی می‌رسد زمانه دیدار یا مجیر 
قربان دست‌های تو یا ایها الطبیب 
دستی بکش بر این دل بیمار یا مجیر 
گر دیر حاجتم بدهی قهر می‌کنم 
ناز مرا کشیده‌ای هر بار یا مجیر 
می‌ترسم از قیامت و از دوری حسین 
برگ امان به من بده از نار یا مجیر 
دست خودم که نیست، لبم تشنه می‌شود 
باشم به یاد تشنگی یار یا مجیر 
تا کربلای حضرت ارباب پر کشم 
با یک سلام لحظه افطار یا مجیر 
خواهم که بی‌حجاب تماشا کنم تو را 
در تحت قبه حرم یار یا مجیر 
آیا شود فدای علی‌اکبرم کنی؟ 
پایین پای حضرت دلدار یا مجیر 
امشب جواب سوز و نوای مرا بده 
دیگر برات کرب‌و‌بلای مرا بده

سائل آشفته‌ام با تو پریشان نیستم 
بی‌سروسامانم، دنبال سامان نیستم 
در حرم پروانه خاکستر شود راضی‌تر است 
در میان شعله‌ات فکر گلستان نیستم 
آیه‌ی کهف تو، سگ را هم طهارت می‌دهد 
دست بر دامان شدم، آلوده‌دامان نیستم 
به همین مورِ تو بودن، تا قیامت راضی‌ام 
هیچ محتاج مقامات سلیمان نیستم 
سجده آوردن اگر شرط مسلمان بودن است 
گر به پای تو نیفتم من مسلمان نیستم 
من سرم را نذر کردم هر چه بادا باد باد 
گر ببازم در دو عالم من پشیمان نیستم 
میهمان خوشحال اما میزبان خوشحال‌تر 
بر سر هر سفره‌ای اینگونه مهمان نیستم 
گیسویی دارم به درد گردگیری می‌خورد 
ورنه من دنبال گیسوی پریشان نیستم 
نذر کردم که فقط امروز را گریه کنم 
در ازای صبح فردایی که گریان نیستم

عجیب محتاجم اگر زمزمه یاری‌ام کند 
کاش نفس کمک بر این ناله و زاری‌ام کند 
دعای من فراتر از صدای من نمی‌رود 
اجابتی مگر سحر به اشک جاری‌ام کند 
ترحمی می‌طلبد این دل بی‌قرار من 
مگر خدا توجهی به بی‌قراری‌ام کند 
گناه بسیار ز من، نگاه ستار ز تو 
که جز تو پرده پوشی از گناه کاری‌ام کند؟ 
منم خطاکارترین، بی‌کس و بی‌یارترین 
چه کس به جز تو فکر این بی‌کس و کاری‌ام کند؟ 
نه روزه و نماز من کند به تو مقربم 
نه ذکرم این چنین رود به دل که یاری‌ام کند 
به حشر با چه جراتی نظر کنم به نامه‌ام 
که نامه‌ی سیاه من ز خود فراری‌ام کند 
به ریسمان گهی که آن ملک به دوزخم برد 
فقط ولای مرتضی نگاهداری‌ام کند 
بر این گدای فاطمه به جز دعای فاطمه 
که این همه عنایت از بزرگواری‌ام کند؟ 
به جز شفاعت حسن به جز محبت حسین 
ز شعله‌های قهر تو که پاسداری‌ام کند؟ 
مگر نصیب من شود دعای صاحب‌الزمان 
که شام قدر مفتخر به جان نثاری‌ام کند 

از آسمان منادی ماتم رسیده است 
فبک علی الحسین، محرم رسیده است 
از آسمان ببار که دل‌ها گرفته است 
خون گریه کن که قافله غم رسیده است 
مشکی به تن کنید که احرام نوکری است 
ایام شور و نوحه و سر دم رسیده است 
ره وا کنید دست به سینه ادب کنید 
زهرا (س) ز عرش با کمر خم رسیده است 
با گریه بر غم تو به معراج می‌رویم 
این ارث مادری است دمادم رسیده است 
نام تو ای مبدل السیئات بالحسنات 
هر جا به داد توبه آدم رسیده است 
والفجر کربلای تو قبل از طلوع عشق 
تا ابتدای سوره مریم رسیده است 
ای وای رد نیزه و شمشیر کیست این 
تا بوسه‌گاه حضرت خاتم رسیده است 
تا زنده‌ام بر غم تو گریه می‌کنم 
شکر خدا به زخم تو مرهم رسیده است 
از غیر خط کرب و بلا دم زدن چرا؟ 
از جانب حسین مگر کم رسیده است؟ 
حالا زمان یاری مظلوم کربلاست 
هل من معین خطاب به ما هم رسیده است 
مانده است ایمن از فتن آخرالزمان 
هر کس که در حوالی پرچم رسیده است

در وصف ذات، صحبت ما احتیاج نیست 
زیرا که در صفات خدا «احتیاج» نیست 
باید به بال رفت و درآورد گیوه را 
در بارگاه طور به پا احتیاج نیست 
بوی طعام سفره، خودش می‌کشد مرا 
تا خانه‌ی تو راهنما احتیاج نیست 
تو بی‌وسیله هم بلدی معجزه کنی 
دست تو را به لطف عصا احتیاج نیست 
خواهش نکرده اهل کرم لطف می‌کنند 
اینجا به التماس گدا احتیاج نیست 
تو با سکوت کردن خود، جنگ می‌کنی 
تیغ تو را به کرب و بلا احتیاج نیست 
وقتی به خاک مادر تو سنگ قبر نیست 
دیگر تو را به صحن و سرا احتیاج نیست 
محشر برای رو شدن اعتبار توست 
کی گفته است روز جزا احتیاج نیست؟ 
وقتی برات کرب و بلا را تو می‌دهی 
تا که حرم رویم، دعا احتیاج نیست

ای دل بیچاره گره وا نشد 
پرسه مزن تا شب احیا نشد
توبه‌ات ای دل به وفا بند نیست 
حیف ز درگاه خداوند نیست
هر چه نوا می‌کنی العفو را 
باز نکنی پشت به حکم خدا
فصل مناجات، همین توبه نیست 
توبه نستوه، فقط ندبه نیست
حق و حقوقی است به گردن تو را 
نیست همین زمزمه کردن تو را
حق همین آبروی داشته 
اینکه خدا پرچمت افراشته
حق نگهداری احکام دین 
حق هواداری دین مبین
حق همین اشک و مناجات‌ها 
حق برآوردن حاجات‌ها
حق همین جایگه و ادعا 
حق همین ملتمسین دعا
حق گرفتاری مردم چه شد 
از ره دین یاری مردم چه شد
حق پدر مادر کرده وفا 
حق عزیزان به قید حیات
حق شهیدان که فراموش شد 
حق امامی که نه! خاموش شد
حق فداکاری و ایثارها 
یاد ز جانباز و علمدارها
یاد ز گمنامی آن گل‌رخان 
یا از آن پیکر بی‌استخوان
ای دل از این حق دگران الامان 
حق تولای امام زمان
دست من آماده رفتن نشد 
جسم تو آماده مردن نشد
ای دل از این قافله هم مانده‌ایم 
فاتحه جامعه را خوانده‌ایم
امر به معروف که امری ریاست 
نهی ز منکر که دگر یک خطاست
فتنه‌گران را که رها کرده‌ایم 
منحرفین را که دعا کرده‌ایم
جبهه فرهنگی عجب شد کساد 
جامعه را سخت گرفته فساد
عصمت یاران صمیمی چه شد 
غیرت و ایمان قدیمی چه شد
دین فلان شخص اگر سوخته 
فکر حرامی است که اندوخته
اهل مناجات غدیرت کجاست 
جبهه کجا، خط بصیرت کجاست
غفلت ما راه جدا کردن است 
رهبری خویش رها کردن است
مدعی اهل ولا یار کو 
پیروی از خط علمدار کو
ای دل بیچاره ز احباب شو 
کلب در خانه ارباب شو
برگ برات است فقط کربلا 
راه نجات است فقط کربلا
می‌رود آزاده مسیر حسین 
زینبیونند اسیر حسین
ای دل شیدا نشده باز گرد 
تا شب احیا نشده باز گرد

دلم خوش بود، شورانگیزتر شد 
بهار دولتم گلریزتر شد
هلال ماه از وصلم خبر داد 
که ناگه گوش جانم تیزتر شد
«دوعیتم» را که بر من میزبان گفت 
شب مهمانی‌ام تجهیزتر شد
چنان صوت دل‌انگیزی شنیدم 
که دنیا در نظر ناچیزتر شد
صدا آری! صدای آشنا بود 
به مهمان، میزبان «می»‌ریز تر شد
خدا بود و نبی بود و علی بود 
ز ساقی، ساغرم لبریزتر شد
به مهمانی کنار میزبانان 
شدم دعوت، نگاهم تیزتر شد
حسن بود و حسین و آل زهرا 
برایم سفره رنگ‌آمیزتر شد
دل دیوانه‌ام از این ضیافت 
به یکباره جنون‌آمیزتر شد
به یکتایی قسم، چشم خمارم 
به عشق میزبان، شب‌خیزتر شد
نه یک تن، چهارده ساقی کنارم 
شراب وصل شورانگیزتر شد
شرابی دست من دادند کز آن 
لبم، کامم، گلویم، لیزتر شد
گرفتم رشته حبل المتین را 
به دامانی که دست‌آویزتر شد
ملائک دست شیطان را که بستند 
دل سرگشته، ناپرهیزتر شد
به مستی باده‌ها سر می‌کشیدم 
تقرب‌های دل سرریزتر شد
ملک هم جذب تسبیحات من بود 
دم و شورم، نوایم ریزتر شد
دم گرمی ز اربابم گرفتم 
که آه سینه حزن‌انگیزتر شد
نگار من به مسلخ کار مهمانی کشیده 
نگاه حسرتم خون‌ریزتر شد
دعا می‌کرد زیر تیغ و نیزه 
سلاح او ز نیزه تیزتر شد
هر آنکه فارغ از کرب و بلا شد 
خزان عمر او پاییزتر شد

من بنده تو هستم، عهد تو را شکستم 
پرونده سیاهم، مانده به روی دستم
عبد فراری‌ات را دلخون نمی‌کنی تو 
از خانه‌ات گدا را بیرون نمی‌کنی تو
دل باصفا نکردم، از تو حیا نکردم 
بر توبه‌نامه‌ی خود اصلا وفا نکردم
شرمنده‌ام نبردی هرگز تو آبرویم 
تازه اجازه دادی با تو سخن بگویم
پیش تو سربه‌زیرم، حب تو در ضمیرم 
آیا شود که روزی، از عشق تو بمیرم
ممنونم از عطایت، دادی به من لیاقت 
بار دگر ببینم این سفره ضیافت
دل خانه‌ی علی شد، مستانه‌ی علی شد 
شیعه ز روز اول، دیوانه‌ی علی شد
من سائل تو هستم، کی می‌دهی جوابم 
زهرا گرفته دستم، کی حق کند عذابم؟
دل شد حریم جانان، هر دم شدم پریشان 
عقده ز دل گشودم، ناله زدم حسین جان
عبد امیر عشقم، شیدای عالمینم 
ای عاقلان بدانید، دیوانه‌ی حسینم
در وادی محبت خدا خودش می‌دونه 
محبت تو مولا زد از دلم جوونه
آب روان بنوشم، گویم به آه سوزان 
دوستت دارم حسین جان، فدات بشم حسین جان

همین که از لب ما آه آه می‌افتد 
طبیب زودتر از ما به راه می‌افتد
دو روز رفتم و با پای خویش برگشتم 
همیشه کار گدایان به شاه می‌افتد
کریم بودن و بخشیدنت به جای خودش 
بگو کی از سر ما این گناه می‌افتد؟
اگر که بار من از شانه‌ام نیفتاده 
بدون لطف تو خواه و ناخواه می‌افتد
به ما نگاه بینداز، چشم سلطان هم 
گهی به روی غلام سیاه می‌افتد
هر آن کسی که بدون علی (ع) صدات کند 
اگر ز چاله درآید به چاه می‌افتد
در این بساط که دریا به قطره محتاج است 
نیاز کوه گناهی به کاه می‌افتد
فدای شاه غریبی که لحظه آخر 
به نیزه تکیه زند، بی‌سپاه می‌افتد
فدای شاه غریبی که رأس پرخونش 
به پای دخترکی بی‌پناه می‌افتد

هر جا سخن از خاک دری هست، سری هست 
هر جا تب عشق است، دل در به دری هست
دیروز گدایان همه دنبال تو بودند 
هر جا که شلوغ است، یقیناً خبری هست
اجداد من از دیر زمان عاشق عشقند 
دیدید که در طینت ما هم هنری هست
بازار مرا با قدمت گرم نکردی 
یک چند غلامی که بیایی ببری هست
در غیبت شه، روی به شهزاده می‌آرند 
صد شکر که در خانه آقا، پسری هست
هر جا قد و بالای رشیدی است، یقیناً 
دنبال سرش نیم نگاه پدری هست
یا حضرت ارباب،دمت گرم و دلت شاد 
یا حضرت ارباب کرم‌خانه‌ات آباد


داریم همه محضر تو عرض سلامی 
تو شاهی و ما نیز هر آنچه تو بنامی
تا خانه‌ی آباد شما بنده‌پذیر است 
نامردترینم نکنم میل غلامی
ای قامت قد قامت تو عین قیامت 
قربان قدت صد قد و بالای گرامی
تشخیص تو سخت است علی یا که رسولی 
پس لطف بفرما و بفرما که کدامی؟
تو مفترض‌الطاعه‌ترین واجب مایی 
هر چند امامت نکنی، باز امامی
هر کس که هوای پدری داشته باشد 
خوب است که همچین پسری داشته باشد


انگار رسول است، نمایی که تو داری 
انگار بتول است ،صدایی که تو داری
بد نیست که هر روز عقیقه بنمایی 
با این قد انگشت‌نمایی که تو داری
باید که برای تو کرم‌خانه بسازند 
از بس که زیاد است گدایی که تو داری
از شش جهت کعبه دل لطف تو جاری است 
از سفره‌ی پر جود و سخایی که تو داری
تو آنقدر از خویشتن خویش گذشتی 
که منتظر توست، خدایی که تو داری
کاری نکن ای دوست مرا از تو بگیرند 
بگذار که عشاق به پای تو بمیرند


ای سیر کمالات همه تا سر کویت 
ای آب فرات لب من آب وضویت
ابن الحسنت گفته حسین، بس که کریمی 
مانند حسن جود بود عادت و خویت
عالم همه حیران ابوالفضل و حسینند 
ماتند ابوالفضل و حسین از گل رویت
پایین قدم‌های حسین جای کمی نیست 
جا دارد اگر غبطه خورد بر تو عمویت
اینقدر مزن آب به سرخی لب خود 
حیف است که پیچیده شود اینهمه بویت
حیف از تو مرا عبد و غلام تو بدانند 
باید که مرا عبد غلامان تو خوانند


ای زاده‌ی زهرا جگرت می‌رود از دست 
امروز که دارد پسرت می‌رود از دست
ای کاش که بالای سرش زود بیایی 
گر دیر بیایی ثمرت می‌رود از دست
بد نیست بدانی اگر از خیمه می‌آیی 
با دیدن اکبر کمرت می‌رود از دست
افتادنت از زین پدرت را به زمین زد 
برخیز وگرنه پدرت می رود از دست
برخیز که عمه نبرد دست به معجر 
برخیز به جان من و این عمه‌ات، اکبر

مردان پاک سلسله پارسایی‌اند 
وابسته بر عبادت و زهد خدایی‌اند
گر از قدیم میل به سجاده داشتند 
عابدترین به خاطر یک آشنایی‌اند
تا مکتب صحیفه سیاستگذار ماست 
شیرازه معارف ما «هل اتی»یی‌اند
وقتی سخن ز گریه و روضه بیان کنیم 
یعنی که بر بصیرت ما روشنایی‌اند
در پرتو دعاست که پیر و جوان ما 
در راه اعتلای ولایت فدایی‌اند
اقوام ما اگر چه به سلمان شناخته‌اند 
اما تمام امت ما کربلایی‌اند
ما انقلاب اشک نمودیم و بی‌رگان 
از انفجار نور به فکر رهایی‌اند
صد پشت ما به سلسله عشق می‌رسد 
چندین هزار نسل در اینجا ولایی‌اند
ای دل بمان به زندگی زین العابدین 
طعمی بچش ز بندگی زین العابدین