مجموعه اشعار اجرا شده توسط استاد حاج منصور ارضی

بانوی واجب السلام ، سلام

برتو در اوج احترام سلام
ای کریمه سلام بر کرمت
همه دل هاست راهی حرمت
ای حریمت بهشت هردو جهان
حرم اهل بیت در ایران
زائرانت مسافر توحید
چاکرانت مراجع تقلید
ای مطاف تو ملجع الشهدا
تربت پاک تو حریم خدا
مظهر رحمت خدایی تو
کوثر ال مصطفایی تو
پدرت هست موسی جعفر
نسبتت منتهی به پیغمبر
ای به روحت جلالت زهرا
وای به دوشت رسالت زهرا
فاطمیات برتو می نازند
جان به شکرانه تو می بازند
صابره عابده کربیمه تویی
فاطمه فاضله شفیعه تویی
من چه گویم زتو کرامتت را
دیده در تو عصمتت را
از تو باید شناخت زهرا را
با توباید نگاشت اسماء را
انچه موجب قیامت بود
نصرت و عترت امامت بود
مثل تو حامی ولایت کیست؟
مثل تو پرچم هدایت کیست؟
بندگی را تو از که آموزی
که به ما بندگی می آموزی
این تویی عبد زینب کبری
بانوی بانوان دو دنیا
تا که نام تو میرود بر لب
به نظر می رسد فقط زینب
فطرتم می شناستت بانو
دل من می ستایتد بانو
در ثنای شجاعتت این بس
که ندارد دل تو را هرکس
هم چو زینب مهاجرت کردی
دین حق را مراقبت کردی
هجرتت بس که آسمانی شد
نهضتت نهضت جهانی شد

طره مویی که افسون شد بُلندش می کنند / زُلف مِشکین و چَلیپا را کَمَندش می کنند

می برند و در حیاط خانه جایش می دهند / آن غزالی را که صیادان پسندش می کنند
بی سبب انگور نیشابور ما شیرین نشد / غورهء تلخی که دستت خورد قندش می کنند
هر که منظور نظر شد در بساط عاشقی / بر درِ درگاه سلطان مستمندش می کنند
شعر درهم برهمی گفتم که دیدم در حرم / خادمان با آب و جارو بند بندش می کنند
پس تو دریا هستی و کانون امواج خودی / سوره عشقی که از سوی خدا نازل شدی
تو نبودی خانه ام را خوانِ رنگینی نبود / تو نبودی هیچکس دلجویِ مسکینی نبود
در حریمت شاه و رعیت روزی یکسان می خورند / هرچه گشتم در حرم بالا و پائینی نبود
از کجاوه سر برون كردی و ايمانم شدی / ورنه بر توحید این مردم که تضمینی نبود
کاسه آوردم شکستی گفتی از اینجا نرو / پس خدا را شکر ظرف من بجز چینی نبود
بر سر خوان تو هرچه هست مزه می دهد / خوردن نان و غذا از دست مزه می دهد
تا حرم را دیدم اشکم گشت جاری مثل نیل / زیر آن سایه که از گنبد به سویم شد گُسیل
از همان سَردَر که زد شیخ بهایی رد شدم / دیدم آقا زشتِ اعمالِ مرا کرده جَمیل
هر کسی بار گنه بر دوش می برد آمد و / پای گنبد رفت و خلوت کرد و بعدا شد خَلیل
رَختِ خُدامی به تن کردم، وَ از آن شب به بعد / نیمه شب ها صحن جارو می زنم با جبرئیل
ما فقط سلمان به پابوسیِ طوبی برده ایم / بازدیدَش را رضا پس داده جایِ کُل ایـل
حضرت سلطان به ایران آمد و ایران ما / جملگی سلمان شدند از سیستان تا اردبیل
پس همانگونه که زر از سنگ و کاشی بهتر است / با علی و فاطمه فامیل باشی بهتر است
در جواب هر سلامی که به عَرضت می کنم / بارها گفتی خودم از تو شفاعت می کنم
تیغِ ابروی تو شد صیاد آهویِ دلم / این چنین بر دادن جان مِیل و رغبت می کنم
من که زیر سایه باب الجوادت آمدم / کِی پس از این خواهشِ رفتن به جنت می کنم
بارها از این گنه آلوده دعوت کرده ای / حال ديگر من تو را دعوت به هیئت می کنم
امر کردی فَبکِ لِلمَظلوم، فَبکِ لِلحُسین / هر که می گوید حسین، از تو اطاعت می کنم
جان به قربان تو ای آنکس که جانم دست اوست / غصه ی جدِ غریبت استخوانی در گلوست
تو خودت گفتی که جَدَم را شبیه ... / در میانِ گودیِ گودال خنجر می زدند
گریه ها کردی برای ساعتی که کوفیان / بهترین زنهای عالم را اسارت می برند

ابری سیاه، چشم ترش را گرفته بود
زهری توان مختصرش را گرفته بود

معلوم بود از وَجَناتش که رفتنی است

یعنی که رُخصت سفرش را گرفته بود

از بس شبیه مادرش افتاد برزمین
در انتهای کوچه سرش راگرفته بود
تا رو به روی حجره خمیده خمیده رفت
از درد بی امان کمرش را گرفته بود
چشم انتظار دیدن روی جواد بود
خیلی بهانه ی پسرش را گرفته بود
بروی خاک که پیچید برخودش
آثار تشنگی جگرش را گرفته بود
افتاد یاد جدغریبی که خواهرش 
در بین قتلگه خبرش را گرفته بود
دیگر توان دیدن اهل حرم نداشت
از بس که نیزه دور برش را گرفته بود
وقتی که شمر آمد و کارش تمام شد
خلخال دختری نظرش را گرفته بود

تنهاترین تنها غریب این دیاری 

آقا بمیرم یک نفر یاور نداری
اینجا کسی کاری به کار تو ندارد
با بی وفایی های مردم سازگاری
صحرانشین در گوشه ای از خیمه ی خود
جمعه به جمعه روزها را می شماری
گاهی سه شنبه گاه گاهی صبح جمعه
هستم به یاد تو ولیکن گه گداری
با این همه بار گناه و وضع ناجور
اصلا نمی آید به من چشم انتظاری
کاری برای دیدن رویت نکردم
جز معصیت کردن ندارم هیچ کاری
با غیبت و تهمت زدن بر این و بر آن
شغلم شده از صبح تا شب مرده خواری
من هرچه بد کردم تو نادیده گرفتی
تو پرده پوشی میکنی با برد باری
بین قنوت وتر خود کردی دعایم
تا که مرا از چنگ شیطان در بیاری
آقا شنیدم میکشی بر سرعبا را
وقتی که قصد رد شدن از شهر، داری
وضع حجاب شهرما خیلی خراب است
خسته شدم از این همه بی بند باری
ابر عذابی بر سرما سایه دارد
ترسم بیفتد اتفاق ناگواری
تا پرچم ارباب ما بر خانه ی ماست
دیگر نمی آید عذاب جان شکاری
نام حسین آمد دل ما زیر رو شد
اشک از سبوی دیده ها گشته جاری
هر روز صبح ظهر شب آقا سه وعده
گریه کن شاه شهید نی سواری

بس كه اين زهر جفا با جگرم غوغا داشت

پاره هاى دل من ناله ى يا زهرا داشت
دل سوزان مرا جز عطشم ياد نبود
گوشه ى حجره ى در بسته دلم غوغا داشت
در غريبى بخدا دادن جان سخت تر است
روز تنهايى من غربتى از مولا داشت
لرزش زانوى من روضه ى اكبر مى خواند
سينه ام ناله اى از گل پسر ليلا داشت
سر زانوى جوادم كه سرم سنگين شد
اشك دردانه ى من عالمى از معنا داشت
نه سنانى به تنم بود، نه نيزه، نه لگد
دلم اما بخدا صحنه ى عاشورا داشت
پاره هاى بدنم زير سُم اسب نرفت
حجره ام روضه اى از بى كفن صحرا داشت
معجر خواهر من را سر نيزه نزدند
كِى حريم حرمم يورشى از اعدا داشت؟
به كنيزى كه نخواندند تو را؛ معصومه
كِى چو زينب دل تو شيون و پر غوغا داشت؟
قوم نامرد مرا با لب عطشان كشتند
لحظه ى آخر من زمزمه سقا داشت

در كنار تو وجودم بخدا نزديك است

هركه نزديك رضا شد بخدا نزديك است
تو خودت حافظ من باش به يغما نروم
دام ابليس به من در همه جا نزديك است
اعتقاد دلم اين است كه در هئيت ها
دست احسان كريمان به گدا نزديك است
شكوه اى نيست اگر غرق مصيبت شده ام
طالب وصل شدن هم به بلا نزديك است
تا همين جا بخدا قافيه را باخته ام
مرگ اين غمزه، بى چون و چرا نزديك است
دل بى تاب مرا روى گسل ساخته اند
غافل از يار شوم زلزله ها نزديك است
هركه دارد هوس كرببلا گريه كند
گريه كن ها سفر كرببلا نزديك است
گرچه دور از حرم كرببلاييم ولى
بازهم شكر، خراسان رضا نزديك است

راضى مشو كه رانده از اينجا كنى مرا
خواهى مگر كه از سر خود وا كنى مرا
كوشش مكن به دورى خود عادتم دهى
دارم اميد حلّ معما كنى مرا
بگذار هم نواى دعاى شبت شوم
خوب است در كنار خودت جا كنى مرا
دل مرده را بجز دم گرمت چه حاجت است
پژمرده ام كه باز تو احيا كنى مرا
بيمار عشق منّت درمان نمى كشد
دارم طمع به وصله مداوا كنى مرا
عمرم دگر به لحظه شمارى فتاده است
تنها به اين اميد كه اِبقا كنى مرا
آب بقا به ديده ى من اشك روضه است
زين چشمه ى حيات مسيحا كنى مرا
كو عاشقى كه بهتر از اين آرزو كند
خواهد ز تو فدايىِ زهرا كنى مرا
من بار خود به منزل مقصود مى كشم
آرى اگر تو بيمه ى اُقبا كنى مرا
هرگاه من به ذكر رضا ناله مى كنم
يابن الحسن چه خوب تماشا كنى مرا
يكبار هم شده تو مرا كربلا ببر
شايد شهيد غربت مولا كنى مرا

روز ازل که شیعه پا کارتان شدیم
سلمان شدیم و میثم تمّارتان شدیم
ما از اضافه گِلِتان خلق گشته ایم
این بوده علتش که گرفتارتان شدیم
واللهِ نوکریِ شما افتخار ماست
شادیم از این که خادم دربارتان شدیم
وقتی به سمت و سوی شما بال می زنیم
حس می کنیم جعفر طیارتان شدیم
تا پای جان به پای شما ایستاده ایم
از بس که کشته مرده رفتارتان شدیم
سوگند می خوریم که ما با شما خوشیم
ما با علی و فاطمه و مرتضی خوشیم

خورشید مصطفی (ص) که ضحایش زبانزد است
مصداق هل اتی ست عطایش زبانزد است
زهرا لباس نو به عطا می کند عطا
بیخود که نیست جود و سخایش زبانزد است
جبریل هم ز سفره او رزق می برد
زیرا شنیده طعم غذایش زبانزد است
بیتش شده محل عبور و مرور وحی
پیغمبر است و غار حرایش زبانزد است
حور الانسیه شدنش جای بحث داشت
از بس که این فرشته نَمایَش زبانزد است
آیینه ای که پرتو او را کسی ندید
رفته به مادرش که حیایش زبانزد است
یک پنجره زمین به صداقش درآمده
با این حساب لطف خدایش زبانزد است
آری خدا خدایی خود را به پاش ریخت
اصلا عجیب نیست بهایش زبانزد است
مریم اگر دو وعده غذایش آسمانی است
زهرا همیشه مائده اش آسمانی است

این دو چقدر عاشق و دلداده هم اند
هر دو عزیز جان نبی مکرمند
این دو اساس زندگیشان قناعت است
آیینه خدیجه و آقای عالم اند
سوگند خورده اند فدایی هم شوند
در پای عهد بسته شده سخت محکمند
در پشت در خانه یا عرصه نبرد
پرچم به دوش در صف خط مقدمند
هر کس شب عروسی خود غرق شادی است
این دو چرا شکسته دل و غرق ماتمند
ذی الحجه هست و شور محرم گرفته اند
دلواپس رسیدن ماه محرمند
در اول جوانی شان قد کمان شدند
هر دو ز داغ کرب و بلا روضه خوان شدند
با قامتی کمان شده چون دال می روند
تا آسمان عاطفه بی بال می روند
بالای تل فقط به سر و سینه می زنند
در هر دقیقه خواهری از حال می رود
با خنجری که کهنه شده شمر بی مرام
دارد به سوی زخمی گودال می رود
همراه با اراذل و اوباش کوفیان
خولی برای غارت خلخال آمده است

زيارت عاشوراي اباعبدالله الحسين عليه اسلام- صنف لباس فروش – نهم مهرماه 1392
مناجات با حضرت حجت اروحنا فدا:
در كنار تو وجودم بخدا نزديك است
هركه نزديك رضا شد بخدا نزديك است
تو خودت حافظ من باش به يغما نروم
دام ابليس به من در همه جا نزديك است
اعتقاد دلم اين است كه در هئيت ها
دست احسان كريمان به گدا نزديك است
شكوه اى نيست اگر غرق مصيبت شده ام
طالب وصل شدن هم به بلا نزديك است
تا همين جا بخدا قافيه را باخته ام
مرگ اين غمزه، بى چون و چرا نزديك است
دل بى تاب مرا روى گسل ساخته اند
غافل از يار شوم زلزله ها نزديك است
هركه دارد هوس كرببلا گريه كند
گريه كن ها سفر كرببلا نزديك است
گرچه دور از حرم كرببلاييم ولى
بازهم شكر، خراسان رضا نزديك است





اشعار روضه حضرت علی ابن موسی الرضا عليه السلام
بس كه اين زهر جفا با جگرم غوغا داشت
پاره هاى دل من ناله ى يا زهرا داشت
دل سوزان مرا جز عطشم ياد نبود
گوشه ى حجره ى در بسته دلم غوغا داشت
در غريبى بخدا دادن جان سخت تر است
روز تنهايى من غربتى از مولا داشت
لرزش زانوى من روضه ى اكبر مى خواند
سينه ام ناله اى از گل پسر ليلا داشت
سر زانوى جوادم كه سرم سنگين شد
اشك دردانه ى من عالمى از معنا داشت
نه سنانى به تنم بود، نه نيزه، نه لگد
دلم اما بخدا صحنه ى عاشورا داشت
پاره هاى بدنم زير سُم اسب نرفت
حجره ام روضه اى از بى كفن صحرا داشت
معجر خواهر من را سر نيزه نزدند
كِى حريم حرمم يورشى از اعدا داشت؟
به كنيزى كه نخواندند تو را؛ معصومه
كِى چو زينب دل تو شيون و پر غوغا داشت؟
قوم نامرد مرا با لب عطشان كشتند
لحظه ى آخر من زمزمه سقا داشت

روبروی تو نهم بلکه دل ارام شود
چه کنم هر چه کنم حل نشود مشکل من