روز هشتم شوال سالگرد تخریب حرم ائمه بقیع علیهم السلام می باشد.
گرچه در تقویم تاریخ کشور ما ذکر نشده ولی ما نمی گذاریم یوم الهدم فراموش شود.
برای خودمان متاسفم که همیشه دم از شیعه و ولایت می زنیم ولی هیچ قدمی به سوی آن بر نمی داریم.
ما که فقط حرف می زنیم و مسئولین فرهنگی و دینی ما فقط به یک سری کارهای خاص و روزمره و برگزاری همایش های آبکی مشغول هستند.
از صدا و سیما گرفته تا نشریات و روزنامه ها و رسانه های دیگر؛
دریغ از یک اطلاعیه، مقاله، نقل قول تاریخی و سخنرانی و ...
شاید بگویید به خاطر وحدت مذاهب و یا به سبب مسایل سیاسی نمی خواهیم بین ایران و عربستان تنشی ایجاد شود ولی این عذر بدتر از گناه است.
مگر حجاج ما را در جمعه خونین در حج تمتع به خاک و خون نکشیدند؟؟
مگر بارها و بارها به زائران خانه خدا و حرم پیامبر بی احترامی نکردند؟؟
مگر دست زنان و خواهرهای ما را نگرفتند و انگشت نگاری نکردند؟؟
و هزاران جنایت دیگر که مجال بحث آن نیست ...
اما ماجرای اصلی ما از این قرار است:
در ماه رمضان۱۳۴۴ هجری قمری شیخ عبدالله سعودی،با تشکیل جلسه ای ظاهری و دعوت از قاضی القضات خود و چند تن از علما و سران مدینه،موافقت آنها را برای تخریب گنبد و بارگاره های مدینه جلب کرد.البته بسیاری از آنها از ترس جان‌شان جواب ندادند ولی بعضی دیگر اظهار موافقت کردند و در هشتم شوال، وهابی‌ها مردم را با زور اسلحه جمع کرده و به سوی بقیع حرکت دادند و آن‌چه گنبد و ضریح در شهر مدینه و بیرون از شهر بود، ویران کردند. وهابیون از ترس عواقب کار خود، از تخریب حرم نبوی خودداری کردند. این روز بعدها به نام یوم الهدم (یعنی روز تخریب) در حافظه تاریخ ثبت شد.
ما را چه شده است یک عده کافر به ظاهر مسلمان می آیند حرم چهار نفر از بندگان پاک خدا از خاندان پیامبر را خراب می کنند آن وقت ما هر سال می گذرد و انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده است.
حداقل انتظار ما این است که این واقعه دردناک را در یک برنامه تقویم تاریخ ، یک جمله و یا یک نقل قول تاریخی بگویید.
افسوس و هزاران افسوس ...
