اسلحه‌های هوشمند امنیت بیشتری می آورند؟

(قسمت اول)

با تیراندازی 14 دسامبر در مدرسه ابتدایی سندی هوک در شهر نیوتون ایالت کانکتی‌کات (که طی آن آدام لانزا 20 دانش‌آموز و 6 کارمند مدرسه را به قتل رساند)، توجه‌ها دوباره به تحقیقات هوشمندسازی اسلحه‌ها جلب شده است. تحقیقاتی که به واسطه فقدان توجه و از آن مهم‌تر فقدان سرمایه‌گذار، کم‌وبیش به فراموشی سپرده شده بود. فناوری تفنگ‌های هوشمند که بیش از ده سال است در حال توسعه بوده، شامل روش‌های مختلفی از تشخیص نحوه به دست گرفتن سلاح، تشخیص اثر انگشت و استفاده از تراشه‌های RFID برای ناممکن کردن استفاده غیرمجاز از اسلحه‌ها می‌شود.

در واقع پلیس‌های کمپ موسسه فناوری نیوجرسی (NJIT) مدت‌ها است که از فناوری اسلحه‌های هوشمند استفاده می‌کنند که مکانیسم ماشه را در استفاده‌های غیرمجاز، از کار می‌اندازد. شاید پس از وقوع رخدادهایی نظیر تیراندازی در مدرسه سندی هوک اقبال به این فناوری‌ها بیشتر شود، اما نباید فراموش کرد که این فناوری‌ها مانع از استفاده افراد غیرمجاز از اسلحه می‌شوند، در حالی‌که بیشتر این حوادث تیراندازی توسط افراد مجاز و با اسلحه‌هایی صورت گرفته است که به صورت کاملا قانونی خریداری شده‌اند. در چنین حالاتی فناوری‌های اسلحه هوشمند هیچ کاربردی نخواهند داشت. اما در موارد دیگری نظیر استفاده غیرمجاز کودکان از اسلحه والدین یا استفاده غیر مجاز از اسلحه‌های پلیس، روش‌های شناسایی بیومتریک می‌تواند به مانعی محافظتی تبدیل شود.

تشخیص نحوه به دست گرفتن اسلحه

موسسه NJIT از اولین و اصلی‌ترین توسعه‌دهندگان فناوری‌های اسلحه هوشمند است و بیش از 10 سال است که بر روی فناوری تشخیص دینامیک نحوه به دست گرفتن اسلحه (Dynamic Grip Recognition) کار می‌کند. روشی که به گفته دونالد اچ. سباستین دقتی تا حدود 99% دارد.

این فناوری از 32 حسگر روی قبضه اسلحه استفاده می‌کند و می‌تواند مانند سیستم‌های تشخیص صوتی آموزش داده شود تا نحوه به دست گرفتن اسلحه توسط فرد مجاز را شناسایی کرده و میان کاربر مجاز و غیرمجاز تفاوت قایل شود. دلیل اصلی چنین پژوهش‌هایی مقابله با شرایطی است که اسلحه یک مامور قانون از او گرفته شده و برعلیه خود او به کار برده می‌شود. این پژوهش‌ها نخست به استفاده از فناوری‌های RFID و پس از آن به استفاده از سیستم تشخیص نحوه به دست گرفتن اسلحه منجر شده است. البته این پژوهش‌ها با مشکل عدم استقبال و کسری بودجه شدید روبرو هستند به‌ویژه به این دلیل که به گفته سباستین، کارخانه‌های سازنده هیچ تمایلی به اعمال محدودیت بر مصرف محصولاتشان ندارند. برای راه‌اندازی سیستم تشخیص دینامیک نحوه به دست گرفتن، پردازنده اسلحه ابتدا در حالت آموزشی قرار داده می‌شود و کاربر مجاز باید حدود 50 خشاب با آن شلیک کند تا اسلحه سیستم تعامل او با قبضه اسلحه را تشخیص دهد. البته می‌توان برای کاربران مختلف پروفایل‌های متعددی ایجاد کرد. الگوریتم‌های این سیستم تشخیصی را می‌توان برای دقت‌های کمتر و بیشتر تنظیم کرد.

یکی از مشکلات نمونه‌های موجود (که از نوع برتا 92F 9 میلیمتری هستند) این است که علاوه بر پردازنده، باتری و سیستم‌های ارتباطی آن‌ها نیز از فناوری‌های 10 سال پیش استفاده می‌کنند و برای تولی و استفاده همگانی حجیم و سنگین هستند. مثلا باتری‌های کنونی 9 ولت بوده و کابل‌های مورد استفاده USB یا RS232 است که عمر زیادی دارند. در صورت بروزرسانی آن‌ها شاید بتوان این تفنگ‌ها را با استفاده از فناوری‌های بی‌سیم بکاررفته در تلفن‌های هوشمند برنامه‌ریزی کرد. جالب این‌که به رغم استفاده از تفنگ‌های برتا در این پژوهش‌ها، سازنده این اسلحه‌ها هیچ پشتیبانی از این تلاش‌ها به عمل نمی‌آورد. اما تشخیص نحوه به دست گرفتن اسلحه تنها یکی از روش‌های تشخیص بیومتریک است.

اثر انگشت

اگرچه راه‌های متنوعی نظیر اسکن نوری، مادون قرمز و حسگرهای فشار برای تشخیص اثرانگشت وجود دارد، اما این روش برای کاربردی که با جان انسان‌ها سروکار دارد و باید در اندازه بسیار کوچکی تولید شود، اصلا قابل اعتماد نیستند. مثلا انگشتان خشک روی حسگرهای خازنی به خوبی عمل نمی‌کنند. باقی ماندن اثر انگشت روی حسگرها باعث بروز مشکل خواهد شد و یا مثلا دستان سرد، پوشیدن و نپوشیدن دستکش می‌تواند بر روی کارایی سیستم تاثیر بگذارد.

به گفته سباستین، آن‌ها در نهایت تا 75% قابل‌اعتماد هستند و این برای کار با اسلحه بسیار کم است. از سوی دیگر مساله محل قرارگیری حسگر پیش می‌آید و این که استفاده از چنین سیستمی سرعت شروع کار با اسلحه را به شدت کاهش می‌دهد. تصور این‌که نیروهای پلیس بخواهند برای شروع تیراندازی انگشت خود را در محل مخصوصی قرار داده و منتظر اسکن انگشت و فعال شدن اسلحه باشند، عملا بی‌معنی است.