من چادری شدنم را مدیون معلمم هستم.
یادم میاد بچه که بودم نماز خوندن رو دوست داشتم ولی چادرم رو با غر و ناله سرم میکردم که البته کسی مرا مجبور به سر کردن چادر نمیکرد همون موقع هایی هم که آزمایشی چادر سرم می کردم از آن خوشم نمی آمد و خلاصه تا کلاس دوم با حجاب کامل ولی بدون چادر بودم .
کلاس سوم قبل از جشن تکلیف، معلممان اعلام کرد که به هرکس که با چادر به مدرسه بیاید امتیاز می دهم من هم تا آخر سال هر روز با چادر به مدرسه می رفتم و همین مقدمه ی چادری شدن من بود چون به علت سر کردن مداوم چادر کم کم به آن علاقه مند شدم و از آن موقع تا حالا که 12 سال دارم با چادرم و همه ی این ها را مدیون معلمم هستم...
دیشب وقتی داشتم خاطره یه دختر ناشنوا رو از کتاب چی شد چادری شدم؟می خواندم1 ، خیلی قلبم شکست و از طرفی هم خجالت کشیدم فکر کنید پدر و مادرم خیلی مذهبی اند و نه تنها مخالفتی با چادری شدنم نداشتند بلکه هردو فووووووووق العاده خوشحال شدن. حالا زندگی منو شما با آن دختر مقایسه کنید که با چه سختی و با وجود چه مخالفتهایی چادرش را حفظ می کند. ضمن اینکه من قبلا کمی غرور به خاطر چادر سر کردنم داشتم و به خاطر همه اینها خجالت کشیدم.
حالا فکر می کنم همین که آدم بدونه با حفظ حجاب و سر کردن چادر می تونه یاد و خاطره شهدا رو زنده کنه چادری میشه حتی در هوای گرم تابستان، همان خدایی که حجاب رو بر ما واجب کرد و چادر را حجاب برتر قرار داد اون رو برامون لذت بخش میکنه.
الان همش فکر میکنم چطور قبلا چادری نبودم؟
