|
اطاعت مطلق و عبوديت بايد مختص به خدا باشد
پس اصل اثبات صانع از اين دو آيه استفاده مي‌شود. منتها مقصود در اين دو آيه فقط اين نيست كه ثابت كند اين عالم صانعي دارد و شايد بشود گفت اصلاً در اين مقام نيست، بلكه آنچه كه در اين دو آيه مورد توجه و تأكيد است، بعد از اين كه ما براي عالم و براي انسان صانع و آفريننده‌ي قائل شديم كه تدبير جهان را منتسب به او مي‌دانيم: آفرينش زمين، هموار شدن زمين، آماده‌ي زندگي شدن زمين، برافراشتن آسمانهايي با اين عظمت و با شرحي كه درباره‌ي آسمان در جلسه قبل دادم: ايجاد حياه، ايجاد آب و وسيله‌ي زندگي و ارتزاق، وقتي اين را قبول كرديم لازمه‌اش اين اسنت كه اطاعت ما آن اطاعتي كه به معناي عبوديت است باشد و اطاعت مطلق در همه‌ي زندگي‌مان، بايستي منحصر باشد به اين خدا و ديگر شريكي براي او قائل نباشيم، اين همان چيزي است كه در اين آيات مورد توجه است. حالا چرا بايد در عبادت شريك براي خدا قرار نداد؟ آنچه كه در اين زمينه از آيات استفاده مي‌شود، اين است كه شما براي عبوديت و بندگي‌ي خدا يك استدلالي داريد و آن استدلال همان چيزي است كه در اين آيات ذكر شد: چون خداي متعال آفريننده‌ي انسان است، آفريننده‌ي محيط زندگي‌ي انسان است، پديدآورنده‌ي مايه حياه و وسيله‌ي ادامه‌ي حياه انسان است و اينكه مي‌گوئيم آفريننده‌ي انسان و پديد آورنده‌ي حياه، اين حرف يك باطني دارد، كه آن، مركز جوشان بي‌نظير دانش و قدرت است، انسانهايي هستند كه راحت از كسي كه يك كلمه بيشتر مي‌داند اطاعت مي‌كنند.
|
