قشنگ ترین شعرهایی که خوندی

زن نه كه يك الهه ناز است دلبرم
مثل خدا بنده نواز است دلبرم
چشمش دريچه ايست به كشف و شهود من
پيشانيش مهر نماز است دلبرم

دلم گرفته است

دلم گرفته است

به ايوان مي روم و انگشتانم را

بر پوست كشيده شب مي كشم

چراغهاي رابطه تاريكند

چراغهاي رابطه تاريكند

كسي مرا به آفتاب

معرفي نخواهد كرد

كسي مرا به ميهماني گنجشكها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسپار

پرنده مردني است.

گفتمش تا که باشد یادگاری ماندنی 
تا بماند زینتی جاودان و ستودنی

چه ببر ها كه در اين كوه ناپديد شدند 
چه سرو ها كه در اغوش من شهيد شدند

نيامدند سفر كردگان اين كوچه 
چه چشم هاي سياهي به ره سفيد شدند 

در انتظار مرام رفيق هاي قديم 
هزار مرتبه تقويم ها جديد شدند

هنوز پنجره مان تا خروس خوان باز است 
خبر دهيد به انها كه نا اميد شدند

بر امدند شبي با هزار دست دعا 
هزار قفل فروبسته را كليد شدند 

دو واژه از دو لبي را كنار هم چيدند
دو بيت ناب سرودندو بو سعيد شدند

سياهي از همه جا روسياهي از همه رو 
خوشا به حال شهيدان كه روسفيد شدند

سعيد بيابانكي

خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود 
و ماه را زبلندایش به روی خاک کشیدن بود 
پلنگ من دل مغرورم پریدو پنجه به خالی زد
که عشق ماه بلند من ورای دست رسیدن بود
من و تو آن دو خطیم آری موازیان به ناچاری 
که هر دو باورمان زآغاز به یکدگر نرسیدن بود

اگه تو بخوای دوباره پا می شم
نفر اول عاشقا می شم
دوباره برات گل یاس میارم
عزیزم هر چی دلت خواس میارم

دنيا به دور شهر تو ديوارْ بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
كى عيد مى‏رسد كه تكانى دهم به خويش؟
هر گوشه از اتاق دلم تار بسته است
شب‏ها به دور شمع كسى چرخ مى‏خورد
پروانه‏اى كه دل به دلِ يار بسته است
از تو هميشه حرف زدن كار مشكلى است
در مى‏زنيم و خانه گفتار بسته است
بايد به دست شعر نمى‏دادم عشق را
حتى زبان ساده اشعار بسته است
وقتى غروب جمعه رسد، بى‏تو، آفتاب
انگار بر گلوى خودش دار بسته است مى‏ترسم آخرش تو نيايى و پُر كنند
در شهر: شاعرى ز جهان، بار بسته است

خود را اگرچه سخت، نگه‏دارى از گناه
گاهى شرايطى‏ست كه ناچارى از گناه
هر لحظه ممكن است كه با برق يك نگاه
بر دوش تو نهاده شود بارى از گناه
گفتم: گناه كردم اگر عاشقت شدم
گفتى: تو هم چه ذهنيتى دارى از گناه
سخت است اين‏كه دل بكنم از تو، از خودم
از اين نفس كشيدن اجبارى از گناه
بالا گرفته‏ام سر خود را اگرچه عشق
يك عمر، ريخت بر سرم آوارى از گناه
دارند پيله‏هاى دلم درد مى‏كشند
بايد دوباره زاده شوم - عارى از گناه