قشنگ ترین شعرهایی که خوندی

.................................................................

گاهی آدم دلش فقط یک دوستت دارم می‌خواهد،
که نمیرد!

.........................................

خدایــــــــــا سرنوشت مرا خیر بنویس

تقدیری مبارک

تا هرچه را که تو دیر می خواهی زود نخواهم

وهرچه را که تو زود می خواهی دیر نخواهم...

ﻣﻦ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ

ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻏﺮﻕ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺑﺎﺷﻢ

ﻋﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻫﺎ ... ﺗﻬﯽ ﺍﺯ ﻣﻮﺝ ﻭ ﺳﺮﺍﺏ

ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﻓـﻘﺎ… ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﻓــﺮﺍﻕ !!

ﻣﻦ ﻧﻪ ﻋــﺎﺷــﻖ ﻫﺴﺘﻢ ؛

ﻭ ﻧﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑـﻠـﻐـﺰﺩ ﺑﺮ ﻣﻦ

ﻣﻦ ﺩﻟﻢ ﺗـﻨـﮓ ﺧـــــﻮﺩﻡ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺑﺲ !!

روزگارا...

تو اگر سخت به من می گیری !

با خبر باش ، که پژمردن من آسان نیست،

گر چه دلگیرتر از دیروزم،

گر چه فردای غم انگیز مرا می خواند،

لیک باور دارم دلخوریها کم نیست،

زندگی باید کرد ...

اگر چه دشمنی زشت است

اگر چه جنگ زیبا نیست

ولی پیکار با پستی، پلشتی، ناجوانمردی

عیار آدمی زادی ست

و جنگ با تجاوز گر

طلوع سرخ آزادی ست

پس... تفنگت را زمین مگذار.

جواد محقق

گر نه موشی دزد در انبار ماست

گندم اعمال چهل ساله کجاست؟

مولوی

بر دشمن و دوست اعتبارش پیداست

در سینه عاشقان مزارش پیداست

نوروز بر سر سفره زهرا هستیم

سالی که نیکوست از بهارش پیداست

و بازهم به نگاه محبتت امسال
کنار سفره این فاطمیه مهمانیم

هزار فاطمیه رفته و نیامده ای
نگو که باز بدون تو روضه می خوانیم

بیا که در گذر گردباد این دنیا
در انتظار شروع بهار و بارانیم

محمد بیابانی

روزگاریست که شیطان فریاد میزند:

آدم پیدا کنید! سجده خواهم کرد...

اینم یه شعر که خیلی منو گرفته

در کوی نیکنامان ما را گذر ندادند

گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را

لازم به ذکره که بگم این شعر رو از توی فیلم اخراجی ها دیدم و نمیدونم شاعرش کیه

آنشب نيامدي !



چشمم به كوچه بود 



جغدي نشسته بود بر بام خانه ام 



انگار آسمان غمباد كرده بود 



آرام و بي صدا 



ابري در آسمان بر حال من گريست 



آنشب نيامدي 



روياي من شكست !



شب با تو بودنم



ساغر كشيدنم



دزدانه ديدنم 



از آن لبان تو گلبوسه چيدنم



فعل نيامدن آنشب عجيب بود 



گفتي كه مي رسي با يك سبد اميد 



اما نيامدي 



شب تا ز نيمه رفت 



چشمم بخون نشست 



گفتند انتظار از مرگ بدتر است 



منهم موافقم 



از مرگ بدتر است 



شب بود و انتظار 



كابوس نيمه شب چرت مرا پراند 



در هاله اي سياه 



ديدم كه عشق را بر دوش مي برند 



يارب بخير كن

بي قرارم امشب 

حالم اصلا خوش نيست 

چند روزي ست كه احساس غريبي دارم 

حس آن گمشده اي 

كه به دنبال خودش مي گردد 

حس آن ماهي در تنگ بلور 

كه در انديشۀ دريايي خود غوطه ور است 

و فقط مي دانم

جاي من اينجا نيست 

و گرفتار هبوطي هستم 

كه به من ربط نداشت 

مثلِ آش نخورده ،دهن سوخته است 

پدري را هوس خوردن گندم گل كرد 

و پسر چوب گناه پدرش را مي خورد 

من از اين مي ترسم 

كه مرا تشنۀ فردوس قلمداد كني 

درد من جنت نيست 

درد من درد فراق يست عظيم 

درد تبعيد به غربتكدۀ تنگ زمين 

دوري از مبداّ خويش 

دوست دارم كه به اصليت خود برگردم 

جاي من اينجا نيست 

قفسم دلگير است 

گرچه جنسش ز طلاست 

مرغ روحم عطش بال گشودن دارد 

آسمان منتظر است 

شوق رفتن دارم 

شوق پرواز به آغوش خدا 

به همانجا كه مرا مي طلبد 

به كمال مطلوب 

بايد از بند تن آزاد شوم 

آسمان

رفتي و نام تو ز زبانم نمي‌رود

و انديشه‌ي تو از دل و جانم نمي‌رود 


گرچه حديث وصل تو کاري نه حد ماست 

الا بدين حديث زبانم نمي‌رود 


ذکر لب تو کرده‌ام اي دوست سالها 

هرگز حلاوتش ز دهانم نمي‌رود 


دانم يقين که ماه رخي قاتل من است 

جز بر تو اي نگار گمانم نمي‌رود

بر ساحل رخوتِ دلتنگي ام بتاز

دريا بدون موج كه دريا نمي شود