قشنگ ترین شعرهایی که خوندی

مي لرزي تو! ، منم مي لرزم .
تو از سوزش سرما مي لرزي 
و من از ديدن لرزش تو.
مگه اين لرزش ما گرم كند ما را 
بهم نزديك كند ما را
تا بدانيم من و تو ،

.

.

.

.

.

.

.

كه ما هموطنيم 

بسکه ديوار دلم کوتاه است هرکه از کوچه تنهايي من ميگذرد به هواي هوسي هم که شده سرکي مي کشد و ميگذرد.

مراقب گرماي دلت باش تا کاري که زمستان با زمين کرد زندگي با دلت نکند

آنشب سحر كه شد 
من بي 
سحر شدم
بعد از نماز صبح 
يكهو دلم گرفت 

قلبم شماره زد
تشويش و اظطراب بر جان من زدند
چون باز آمدم 
شايد ببينمت
اي واي ناگهان 
در كوچه شما ديوارها سياه 
ديدم نوشته اند 
مرگ تو را به در

نمي شود كه دلت بازمهربان بشود؟
نمي شود كه دوباره دلم جوان بشود؟
چقدر آه دلـم رو بـه آسـمـان بـرود
چقدر خنده تو سهم ديگـران بشـود
ترا به خون جگرپروريد ه ام گل من
هميشه خارچرا سهم بـاغـبان بشود
بگو كه صفحه تقدير را ورق نـزنـند
نگوكه هرچه خدا خواست آن بـشود
چه ميشود كه تو ازنيمه راه برگردي
و آنچه ناشدني بود، نـاگهان بـشـود

غمي جـانكـاه دارم در دلـم بـاور كـن اي دريـا

شبـي را بــا مـن تنها بيـاو سـر كن اي دريـا 

نهـال سبــز اميـدم دگـر خشـكـيـده در جـانـم 

به مـوج مهربـانـت دامنـم را تـر كن اي دريـا 

به حرفم گوش كن اي آخرين سنگ صبورمن 

نصيحت بي نصيحت چاره اي ديگركن اي دريا 

در آغوشم بكش محتـاج آغـوش تـوام امشب 

وجودت را براي خواب من بستر كـن اي دريا 

سخن ازانتحاري سبز ميـگويم ،جوابت چيست ؟

بمانم يا بميرم؟ مانده ام ،لب تر كن اي دريـا

من از فرسنگ ها آنسوتر از آنسوي تنهايي 
من از زندان ،من ازغربت،من از تبعيد مي آيم 
نگاهم سرد،خلقم تنگ ،دستانم تهي ، بغضم گلو گير است 
مرا درياب ، با يك استكان چاي ونخي سيگار 
پناهم ده به ماءمن خانه چشمان جادويت 
تنم زخمي ،سرم آتش ، عطش آلوده ام امشب 
مرا سيراب از سرچشمۀ فيض نگاهت كن 
مسيحاي من ،اي احياگر احساس ويرانم 
دلم را زنده كن امشب 
سرم را بر شانه هاي كوچكت بگذار 
مرا تنها به يك لبخند 
مهمان كن

دختر نابينا
من به چشمم ديدم 
دختري نابينا 
دختري مثل گل مريم پاك
با خوشي بيگانه 
آشنا با غم و درد 
دختر بي خبر از لذت خود آرايي
سر بازار گدايي مي كرد 
« بده در راه خدا »
با خودش زمزمه ميكرد 
چه ميگفت ولي 
چه كسي مي داند 
شايد از سختي ايام شكايت ميكرد 
به گمانم آمد 
كه در آن صورت معصوم نوشته شده بود 
دختري تنهايم
مادرم بيمار است 
خرج بيمارستان !
و اگر زود به دادش نرسم ميميرد
مي رود پيش پدر
به خودم ميگويم 
خوش به حالش كور است!
گاه ديدن زجر است 
اگراو بينا بود 
و به چشمش مي ديد 
كه كمي آنسوتر 
داخل خانه اشراف چه جشني برپاست 
وينكه دهها پسرو دختر مست 
دست در گردن هم مي رقصند 
و فقط خرج شبي عشرتشان
بيشتر از عمل مادر اوست 
بي گمان دق مي كرد 
گاهي از اين همه تبعيض دلم ميگيرد 
خون نازي دگر از خون پري سرخ تر است
يك نفر نيست به داد دل مردم برسد 
خيل ايتام علي مي خواهند 
يك نفر كيسه به دوش 
كيسه خرما نه!!
قبضه خمپاره يا كه شمشير دو دم 
يك نفر دادستان 
كه به داد دل مردم برسد 
چقدر خوشبينم
كو علي ، ناياب است
و حقيقت اين است 
پدرم مي گويد 
پسرم غصه نخور 
كه خدايي هم هست 
با چنين ظلم كه بر مردم مظلوم رود 
مطمئن باش كه بازار قيامت داغ است 
چقدر روز جزا ديدني است 
لحظه ها در گذرند 
و قيامت نزديك

به آن يار سفر كرده كه اشتياق را در چشمم نخواند:


تو نمي دانستي


تو نمي دانستي !

مردي از روزنه ديدۀ خويش

رند و دزدانه به تو مي نگريست

و تو را ، عشق تورا 

در دلش جا مي داد 

و تو هم بي خبر از آنچه كه هست 

با رقيبش خوش و بش ميكردي 

او تماشا مي كرد 

و فقط گهگاهي آهي از گوشۀ دل سر مي داد 

چقدر دشوار است كه ببيند بلبل 

نوگلش در قفس خار وشان در بند است 

تو نمي دانستي


تو نمي دانستي

اينكه مغرور ترين عاشق شهر 

بر لبش اسم تو بود 

وقت بيداري و خواب 

دائما فكر تو بود

شعرها از تو سرود 

شعر هايي كه زعشق تو حكايت مي كرد

و به اين دلخوش بود 

روزي از گوشه چشمان ترش پي ببري 

كه تو را مي خواهد 

ولي از دست تو دلگير نبود

تو نمي دانستي !


تو نمي دانستي !

كه به هنگام سفر 

اشك دلداده ترين مرد زمين بدرقۀ راهت بود 

و دو چشمي عاشق كه تورا تا افق دور تماشا مي كرد

بي تفاوت رفتي 

آسمان شاهد بود 

اينكه دستان پر احساس كسي تا سحر بالا بود 

و دعا كرد تو را 

آنهمه نذر و نياز و صدقه 

كه تو سالم برسي 

تو نمي دانستي 


تو نمي دانستي 

وسط خانه اين مرد غريب 

تك درخت بيديست 

كه به روي صفحه هر برگش 

نام تو حك شده است 

تو نمي دانستي 


همچنان بي خبري 

ماه فروردين است 

و از آن حادثه ده سال گذشت

و تو مادر شده اي ! 

در كنار ساحل مرد با موي سپيد 

عاشق اما تنها !

به افق مي نگرد 

و به خود مي گويد: 

اگر او مي دانست! 

تمام قلبمان فرياد مي‌كرد 

تو را تا بيكران ها ياد مي‌كرد


درون سينه ام غوغاي غم بود

نبايد كس دل من شاد مي‌كرد؟


گلويم خشك بود و ساكت و سرد

سكوتم هر نفس بيداد مي‌كرد


چنان دل در شكايت بود از هجر

كه شب با مرگ هم ميعاد مي‌كرد


ز پشت تپه هاي خيس از اشك

دو چشمم طعنه بر فرهاد مي‌كرد


تو را گم كرده بودم در سياهي

دو دستم تكيه اي بر باد مي‌كرد


و اكنون هيچ هيچم مرده ام من

ببين قلبم چرا فرياد مي‌كرد

شب شده چشمم تو را دائم تمنا مي کند

دل اسير درد تنهاييست حاشا مي کند


نازنين ،آرام جان ! اين غصه ها از بهر چيست ؟

يا زبهر چيست دل امروز و فردا مي کند


پشت پلکت مينشينم پلک بر هم ميزني

عاقبت عشق است ما را زود رسوا مي کند


اين غم دوريت جا نم را به لب آورده است

دل اسير درد تنهاييست حاشا ميکند

هميشه با مني اي نيمه ي جدا از من 

بريده باد زبانم ، چه ناروا گفتم 


تو نيمه نيستي اي جان ، تمام من هستي

اگر به قهر بگيرد ترا خدا از من 


چگونه بي تو توانم زيست ؟

چگونه بي تو توانم ماند ؟


چگونه بي تو سخن بر زبان توانم راند

متاسفانه وقت تایپ کامل آن را ندارم اما قشنگ ترین شعری که خوندم ماله آقای سهراب سپهری بوده به نام : صدای پای آب ( اگه شد کپی میکنم میگذارم براتون ) 

کار ما نیست شناختن راز گل سرخ 

من نمی دانم که چرا می گویند : اسب حیوان نجیبی است کبوتر زیباست
و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد
چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید !

باید فراموشت کنم 

چندیست تمرین می کنم

من می توانم ! می شود !

آرام تلقین می کنم 

حالم ، نه ، اصلا خوب نیست ....

تا بعد، بهتر می شود ....

فکری برای این دلِ آرام غمگین می کنم 

من می پذیرم رفته ای …

و بر نمی گردی همین !

خود را برای درک این ، صد بار تحسین می کنم !

کم کم ز یادم می روی 

این روزگار و رسم اوست !

این جمله را با تلخی اش ، صد بار تضمین می کنم