قشنگ ترین شعرهایی که خوندی

غـروب، دهکـده، ساحل،مسـافـري ابــري
کــــنـار آبــــي امـواج :عـابـــري ابــــــــري

شکسته،گمشده،بي سرپـناه،ســرگردان
اســيرمــانده مـــيـان دوايــري ابــــــــــري

کنار دست سپيدش دو بـرگ کاغذ خيــس
و رو بــه روي نـگــاهش مناظــري ابــــري

چه سرنوشــت کبودي،چه قدر بـي پايان!
شبــيه هجــرت مـــرغ مهاجـري:ابـــــــري

بلــــند شـــد که بنــوشــد تمـــام دريـــا را
ومحــو گـشــت ميان جــزايــري ابــــــــري

و روزنـامه ي فردا نوشـت:«مرگ عجـيـب!
غروب،دهکـده،پايان شاعـري ابــــــري...»

کاشانه ام کجاست ؟ کجاي جهان شعر؟
جا مانده ام غريــــبه و تنها ميان شعـــــر

يا راه خـــانه را به غزل هاي من ببخـــش
يا طعم مرگ را بچشان بر زبان شعـــــــر

گفتند: « آسياب به نوبت » و سالهاست
در نوبتيم و هــيچ نخورديم نان شعـــــــر

زنداني حصــــار تباهـــي منـــم ؛ قبـول ؛
اما قسم به جان رهايي،به جان شـــعرــ

روزي کـــلاغ شعر ســپيد تو مــي شــوم
تنها براي يک وجب از آسمان شعـــــــــر!

اگرچه هیچ گل مرده زنده نشد اما
بهار در گل شیپوری مدام گرم دمیدن بود..
گل شکفته خداحافظ،اگرچه لحظه ی دیدارت
شروع وسوسه ای در من به نام دیدن و چیدن بود

تو کیستی که من بی تو این گونه بی تابم؟
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم

آسمان را به تو مي دهم فقط به تو 
به تو كه شبي مانند صاعقه به جانم زدي 
و من هنوز در آتش عشقت 
مي سوزم 

سيب سرخي را به من بخشيد و رفت عاقبت بر عشق من خنديد و رفت اشک در چشمان سردم حلقه زد بي مرووت گريه ام را ديد و رفت 

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از پيش تو اما عقب سر نگران ما گذشتيم و گذشت آن چه تو با ما كردي تو بمان با دگران ٬ واي به حال دگران

محکوم به لحظه ها و دقایقم 
در همه ی زمانهایی که
بی تو !
با یاد تو.....
وبی خبر از توام.
دقایق نمیگذرند و خبری هم از تو 
نمیآید...........
مرا باور کن!
مرا در این دلواپسی باور کن....
مرا در این دلواپسی ها باور کن....
که چگونه بی تاب تو ام.
بیا.....
دیشب از صدای تو دلشاد و سرمست
واکنون از فراغ تو بی تاب و سرسخت
بیا....
گرچه ندیدنت مرا این گونه برده است...
ولی بیا و نگاه خالیم را ....
ولی بیا و نگاه خالیم را؟!
نمیدانم،
نمیدانم
کاش .................

آفتاب را به تو نمي دهم 
تا خرده خرده بشكني اش وازآن هزار ستاره بسازي 
ماه را به تو نمي دهم 
تا به خاطر كوه نور ، درياي مرواريد را انكار كني 
ستاره ها را به تو نمي دهم 
تا بگويي خوشا شب هاي بي مهتاب 
آسمان را به تو مي دهم 
تا نداني كه چه بايد كرد

پرسيد: به خاطر کي زنده هستي؟ با اينکه دوست داشتم باتمام وجود 
داد بزنم به خاطر تو ، بهش گفتم: به خاطرهيچکس ...
پرسيد پس به خاطر چي زنده هستي؟ با اينکه دلم داد مي کشيد 
به خاطر تو ، با يه بغض غمگين بهش گفتم: به خاطرهيچکس ...
ازش پرسيدم تو به خاطر چي زنده هستي؟ 
در حالي که اشک تو چشماش جمع شده بود گفت: 
به خاطرکسي که به خاطرهيچ زندست...

ميخورد خون دلم مردمک چشم و سزاست 

که چرا دل به جگر گوشه مردم دادم

ساعتي كه هق هق گريه در گلويت شكست 
من كوله بار خود را بستم 
مي روم به سوي بيكران 
من مسافر جاودانگي هستم 
اشك ميجوشد از ديده گان ترم 
هست اما تا ابد ياد تو در سرم 
ياد آن قامت رعنا وداغ لبان
هنوز از آن جام لبان مستم 
در پيچ پيچ مسير عمر 
به آخرين نگاهت قسم 
واژگونه ميبينم دنيا را 
واي ما چپ كرده ايم

روز مبادا
وقتي تو نيستي 
نه هست هاي ما
چونان که بايدند
نه بايد ها...
مثل هميشه آخر حرفم
و حرف آخرم را
با بغض مي خورم
عمري است
لبخند هاي لاغر خود را 
در دل ذخيره مي کنم :
باشد براي روز مبادا !
اما
در صفحه هاي تقويم 
روزي به نام روز مبادا نيست
آن روز هر چه باشد 
روزي شبيه ديروز
روزي شبيه فردا
روزي درست مثل همين روزهاي ماست
اما کسي چه مي داند ؟
شايد
امروز نيز روز مبادا باشد !
* * *
وقتي تو نيستي 
نه هست هاي ما
چونانکه بايدند
نه بايد ها...
هر روز بي تو
روز مبادا است 

اگه دستم به جدایی برسه 
اونو از خاطره ها خط می زنم
از دل تنگ تمومه ادم ها
از شب و روز خدا خط می زنم
اگه دستم برسه به اسمون 
با ستاره ها قیامت میکنم
نمی ذ ارم کسی عاشق نباشه
ماه و بین همه قسمت میکنم


وقتی گاهی من و دل تنها می شیم
حرفهای نگفتنی را میشه دید 
میشه تو سکوت بین ما دوتا 
خیلی از ندیدنی ها رو شنید
قصه جدایی ما آدم ها 
قصه دوری ماست از خودمون 
دوری من و تو از لحظه عشق 
قصه سادگی گمشدمون 

وعده کردم که به تو سر نزنم
برسم تا دم در در نزنم
قول دادم به غزلهای خودم
زل به چشمان تو دیگر نزنم
مطمئن باش خیالت راحت
گله ای از تو به دفتر نزنم
این چه رسمیست که باید یک عمر
حرف خود را به تو اخر نزنم
برو ای عشق برو تا اینکه
روی دستان تو پرپر نزنم