از ﭼﻪ ﻣﺎدر ﺳﺮ ﺗﻮ ﺑﺮ زاﻧﻮ ﮔﺮﻓﺘﯽ
ﭘﯿﺶ ﻣﻦ از چهره ﺧﻮد رو ﮔﺮﻓﺘﯽ
در ﺳﺤﺮ وﻗﺖ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ
دﺳﺖ ﺧﻮد آھﺴﺘﻪ ﺑﺮ پهلو ﮔﺮﻓﺘﯽ
ﺧﻮن پهلو دارد ﺧﻮد ﺣﮑﺎﯾﺖ از ﻏﻢ
ﮔﻮﯾﯿﺎ ﻣﯽ ﺑﻨﺪی ﺑﺎر رﻓﺘﻦ ھﻢ
ﯾﺎدم آﻣﺪ ﺑﻮدی ﺑﺎ ﻋﺪو رو در رو
اﺷﮏ ﭼﺸﻤﺖ ﺟﺎری ھﻤﭽﻮ ﺧﻮن پهلو
ﮔﺮﯾﻪ ھﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﺎرت
از دﻋﺎ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﮐﺎرت
آرزوی ﻣﺮگ داری
از ﺧﺪا ﺑﺎ ﺣﺎل زارت
مهربان ای ﻣﺎدر ﻣﻦ
مهربان ای ﻣﺎدر ﻣﻦ
ﺑﺎ ﭼﻪ روﯾﯽ زد ﻋﺪو ﺳﯿﻠﯽ ﺑﻪ روﯾﺖ
ﺑﺎ ﻏﻼف و ﺗﺎزﯾﺎن آﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺖ
ﭼﺎدرت ﺧﺎﮐﯽ ﺗﻨﺖ ﻣﺠﺮوح و زﺧﻤﯽ
ﺑﻮی آﺗﺶ ﻣﯽ دھﺪ ھﺮ ﺗﺎر ﻣﻮﯾﺖ
ﺑﺮ ﺳﺮم ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﯽ رﻣﻖ زن ﺷﺎﻧﻪ
ﺑﻮﺳﻪ زن ﺑﺮ روی دﺧﺘﺮ درداﻧﻪ
ﺧﻮن پهلو دارد ﺧﻮد ﺣﮑﺎﯾﺖ از ﻏﻢ
ﮔﻮﯾﯿﺎ ﻣﯽ ﺑﻨﺪی ﺑﺎر رﻓﺘﻦ ھﻢ
ای ﺗﻤﺎم ھﺴﺖ و ﺑﻮدم
ﻣﺎدر ﺻﻮرت ﮐﺒﻮدم
در ﻓﺸﺎر درب و دﯾﻮار
ﮐﺎش ﻣﻦ ﺷﺎھﺪ ﻧﺒﻮدم
مهرﺑﺎن ای ﻣﺎدر ﻣﻦ
مهرﺑﺎن ای ﻣﺎدر ﻣﻦ
ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ وﺻﯿﺖ ﺟﺎن ﻣﺎدر
ﻣﯽ زﻧﯽ آﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ دﯾﺪه ﺗﺮ
ﯾﺎرﯾﻢ ﮐﻦ ﺑﺸﻨﻮ از ﻣﻦ اﯾﻦ ﺳﻔﺎرش
زﯾﻨﺒﻢ ﺟﺎن ﺗﻮ و ﺟﺎن ﺑﺮادر
اﻣﺘﺪاد اﯾﻦ ﻏﻢ ﮐﺮﺑﻼ ﭘﺎ ﺑﺮﺟﺎﺳﺖ
ده ﺣﺴﯿﻨﻢ ﯾﺎری او ﻏﺮﯾﺐ و تنهاﺳﺖ
روی ﺻﺤﺮا ﭘﯿﮑﺮ او
ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﯿﺰه ﺳﺮ او
ﺟﺎی زھﺮا ﻣﺎدری ﮐﻦ
ﺑﻮﺳﻪ زن ﺑﺮ ﺣﻨﺠﺮ او
ای ﺣﺴﯿﻦ ﺟﺎن ای ﺣﺴﯿﻦ ﺟﺎن
ای ﺣﺴﯿﻦ ﺟﺎن ای ﺣﺴﯿﻦ ﺟﺎن
ﮐﺮﺑﻼ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ اﺣﺴﺎس داری
ﯾﮏ رﻗﯿﻪ ﮐﻮدﮐﯽ ﭼﻮن ﯾﺎس داری
ﺣﻔﻆ ﻣﻌﺠﺮ ﮐﻦ ﻣﺨﻮر ﻏﻢ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺎدر
ﺷﯿﺮ ﻣﺮدی ھﻤﭽﻮ ﯾﮏ ﻋﺒﺎس داری
رو ﺗﻞ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﻨﺠﺮی ﺑﺮ ﺣﻨﺠﺮ
ﺷﻤﺮ دون ﻣﯽ ﺑﺮد از ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻦ ﺳﺮ
ﻏﺮق در ﺧﻮن ﺧﺴﺘﻪ ﺑﯽ ﺣﺎل
ﻧﺎظﺮی ﺑﺮ ﺣﺎل و اﺣﻮال
ﮐﻦ ﻣﺮا ﯾﺎری ﻣﯿﺎن
ازدﺣﺎم و ﺣﻮل ﮔﻮدال
ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﯿﺰه ﺳﺮ او
ﺟﺎی زھﺮا ﻣﺎدری ﮐﻦ
ﺑﻮﺳﻪ زن ﺑﺮ ﺣﻨﺠﺮ او
ای ﺣﺴﯿﻦ ﺟﺎن ای ﺣﺴﯿﻦ ﺟﺎن
ای ﺣﺴﯿﻦ ﺟﺎن ای ﺣﺴﯿﻦ ﺟﺎن