تیغ برنده نیرو هوایی ایران بر گلوی دشمنان

تا پایان جنگ تحمیلی بار تمام عملیات های هوایی در عمق زیاد در خاک دشمن، بر دوش جنگنده بمب افکن بسیار مشهور اف-4 فانتوم بود. این هواپیما با دو مدل دی و ئی به ایفای این مأموریت های خطیر می پرداخت و نتایج بسیار خوبی نیز گرفت. اما نبود سلاح های هدایت دقیق به تعداد انبود و عدم وجود سلاح های دورایستا در آن برهه زمانی، تلفاتی بر ناوگان این پرنده کارکشته وارد کرد. پس از پایان جنگ، با درایت شهید منصور ستاری و سایر کارشناسان نهاجا، هواپیمای بمب افکن تاکتیکی سوخو-24 (ملقب به فنسر یا شمشیرباز) به عنوان یک هواپیمای جنگی با مأموریت تخصصی ضربتی و بمباران خریداری شد.
این هواپیما اما به صورت استاندارد به تسلیحات دورایستا مجهز بود. هر چند که با کارشکنی روسها، از ابتدا با توانمندی کامل عمل نمی کرد ولی چند سال گذشته را باید سالهای تجدید حیات این پرنده برای نهاجا دانست؛ زیرا قابلیت های متنوعی از این پرنده ارزشمند احیا شد. از آن جمله قابلیت سوختگیری این بمب افکنها از یکدیگر بود.
با این امکان، برد پروازی این هواپیما بدون اتکا به سوخت رسان های غول پیکر، افزایش چشمگیری می یابد؛ قابلیتی که جای آن برای فانتوم های نهاجا خالی بود و شاید تعداد عملیاتهایی که اف-4های ایران در خاک عراق مبادرت به سوختگیری هوایی کردند به کمتر از انگشتان دست برسد. 
البته عمده این نقص، به روش سوختگیری هوایی فانتوم که از نوع ماده است، برمی گردد. در حالی که در همان سالها، میراژهای اف-1 عراقی، با بهره گیری از قابلیت سوختگیری جنگنده از جنگنده، تا عمق قابل توجهی از خاک ایران و حتی تا مازندران نفوذ می کردند. البته اف-14های نهاجا نیز که سامانه سوختگیری آنها از نوع لوله ای می باشد، تجربه سوختگیری از فانتوم ها را داشتند، اما اف-14ها اساساً‌ مأموریت دیگری غیر از نفوذ به عمق خاک دشمن دارند.
با این روش سوختگیری، جنگنده ای که نقش سوخترسان را ایفا می کند نیز تا میزان زیادی از بیشینه برد خود به همراه گروه بمباران کننده وارد فضای دشمن می شود و در منطقه ای امن، با سوخت دهی به گروه حمله، راه برگشت را در پیش می گیرد و هواپیماهای حمله کننده می توانند به برد بیشتری دست یابند. حال با احیای این قابلیت در سوخو-24های نهاجا این بمب افکن تاکتیکی 22ونیم متری، قابلیت رسیدن به مسافت بیش از 1800 کیلومتری را با حمل محموله جنگی یافته است؛ مسافتی که برای ضربه زدن به هر هدفی تا شرق دریای مدیترانه کاملاً کافی است.

از دیگر توانمندی های احیا شده این پرنده، توانایی بمباران دقیق در شب است که به معنای حمله به دشمن در تمام ساعات شبانه روز خواهد بود. در شب به دلیل کاهش قابل توجه امکان رؤیت شدن چشمی، احتمال موفقیت حمله با توجه به عنصر مهم غافلگیری، بالاتر است. همچنین طبق اعلام معاون عملیات نیروی هوایی ارتش، سامانه های الکترونیکی این هواپیما نیز احیا و موشک های دوربرد آن نیز عملیاتی شده است.
* توانایی سوخو 24 برای مقابله با پاتریوت آمریکا
با رجوع به منابع، این موشک ها می تواند شامل انواع کی-اچ 28،58،59،31 به ترتیب با بیشینه برد 110، 250، 285 و 110 کیلومتر در مدل های مختلف آنها باشد. موشک های یاد شده عمدتاً ضد رادار و ضدکشتی هستند هر چند که در فهرست تسلیحات فنسر، موشک های هوا به سطح هدایت تلویزیونی با برد چند ده کیلومتر نیز دیده می شود.
نمونه های نمایش داده شده طی ماههای اخیر در کشور، شامل موشک ضد رادار کی-اچ 58 و موشک های هدایت لیزری و اپتیکی کی-اچ-29 و موشک کی-اچ-25 می شود. موشک کی-اچ-25 در مدلهای مختلف برد 10 تا 40 کیلومتر داشته و دارای مدل های متنوع هدایت از جمله راداری، لیزری،‌ اپتیکی و ضد رادار بوده و سرعتی از 300 تا 670 متر بر ثانیه دارد که باید سرعتی هواپیما در لحظه پرتاب را نیز به عنوان عامل کمکی در نظر داشت.

موشک کی-اچ-58 بردی حدود 46 تا 250 کیلومتر و سرعت 3.6 ماخ معادل 3823 تا 4410 کیلومتر بر ساعت بسته به ارتفاع پرتاب دارد. سرعت سرسام آور این موشک علاوه بر دشوار کردن امکان انهدام آن توسط سامانه های دفاعی و گرفتن فرصت واکنش از دشمن، اجرای عملیات سرکوب پدافند هوایی دشمن را نیز با سرعت بیشتری ممکن می سازد زیرا این سرعت ها معادل 1062 تا 1225 متر در هر ثانیه است یعنی تا عقربه ثانیه شمار ساعت، یک گام به جلو حرکت می کند، موشک مذکور بیش از یک کیلومتر به سوی هدف پیشروی کرده و بنابراین در کمتر از یک دقیقه با سر جنگی 149 کیلوگرمی خود به بردهای زیر 75 کیلومتر دست می یابد و برای انهدام مجموعه های راداری سامانه دفاع هوایی پاتریوت آمریکا با بیشترین برد 160 کیلومتر، نهایتاً به 2.5 دقیقه زمان نیاز دارد.