متن اشعار اجرا شده توسط حاج محمود کریمی

ای راهب کلیسا دیگر مزن به ناقوس
خاموش کن صدا را نقاره میزند توس
آیا مسیح ایران کم داده مُرده جان را
بردار جان خود را با ما بیا به پابوس
آنجا که خادمینش از روی زائرینش
گَرد سفر بگیرند با بال ناز طاووس

یه روزی من و تو توصف قیامت میگیریم سراغ سبب شفاعت

میبینیم دوتا دست روی دست زهراست
وامیشه با اون دست ،گره های امت
ابوالفضل
ای که چشمه های نور و رحمته میون دستای خدایی تو
من فدایی پدرومادرم ،پدرو مادرم فدایی تو
من تشنه تو دریا ابوالفضل
من مجنون تو لیلا ابوالفضل
منم بنده و تو مولا ابوالفضل
ابولفضل یا ابوالفضل یا ابوالفضل
چه شبای خوبیه
شبای دل مویه ها
شبای اشک
شبای شور
شبای شور و گریه ها
میرسه تا کرب و بلا
شور عشق و نوحه ها
ابوالفضل آقامه
ابوالفضل مولامه
شهادت پیش پیش پای ابوالفضل رویامه
ای که در دوعالم یکتایی
گره گشای دلهایی
تو برق شمشیر مولایی
تو عشق دلهایی
ای طنین شور و شیدایی
خدای حسن و زیبایی
به روز محشر هم سقایی
تو دلبر مایی...

پشت سر دعای زینب و رباب

پیش رو صدای زمزمه ی آب
یک تنه میزنه به قلب لشگر ابوتراب
روی لب سقای حرم
ای ساقی کوثر مدد
علم به دست و روی علم
نوشته یاحیدر مدد
از همه ما سوا
از همه خیمه ها
از دل و جان ما
تا ابد میرسد این ندا
یا ابالغوث ادرکنی
یا ابالفضل ادرکنی
نعره هات تو میدونه چه آتیشن
زیر پات به لرزه افتاده زمین
تا ابد یارته دعای خیر ام بنین
میگه حسین ای ماه حرم
ای تک سوار لشگرم
مدینه ای کاش بودی داداش
تو کوچه پیش مادرم
تو دل علقمه
غصه ی عالمه
با قدی که خمه
میخونه زیر لب فاطمه
یا ابالغوث ادرکنی
یا ابالفضل ادرکنی

اونا که دنیا رو به بازی میگیرن
اونا که تو بند محبت اسیرن
اونا که زیر بار ذلت نمیرن
آخر یه روز شهید میشن
شهدا تو کویر دلا، بارونند
کلید قفل هر زندونند
تو خونه ی خدا مهمونند
میگیم یا علی با شهدا
میریم تا خدا با شهدا
میگیم یا حسین با شهدا
میریم کربلا با شهدا
اونا که عاشقی رو تصویر میکنند
اونا که یا حسین رو تفسیر میکنند
اونا که آسمون رو تسخیر میکنند
آخر یه روز شهید میشن
شهدا، حقیقت رو پیدا کردند
درای رحمت رو وا کردند
زندگیمونو زیبا کردند
کبوتر میشیم با شهدا
هوایی میشیم با شهدا
حسینی میشیم با شهدا
خدایی میشیم با شهدا
اونا که می مونند پای باورشون
اونا که پای دل می بازند سرشون
اونا که فاطمه میشه مادرشون
آخر یه روز شهید میشن
شهدا همنشین مولاشون اند
دوای درد بی درمون اند
راه سعادتو میدونند
باید وعده کرد با شهدا
با رهبر باشیم با شهدا
اینه قولمون با شهدا
تا آخر باشیم با شهدا

جوون امام رضا می خونه کجایی مادر من
روی خاک حجره غریبونه، میسوزه پیکر من
چشام گریونه
دلم پر خونه
لبام روضه می خونه
ای خدا خون شده دلِ دلبر رضا
از عطش خم شده، گل پر پر رضا
دست و پا میزنه، علی اکبر رضا
واویلا واویلا
کبوترا تو آسمون با هم، پرا رو وا میکنن
یه سایه بونی رو تن آقا، میان به پا میکنن
توی آفتاب، دلش بی تابه
هنوز تشنه ی آبه
آسمون محو دیدن روی ماهشه
عمریه دردِ بی کسی تو نگاهشه
پای من خونه ی خودش قتله گاهشه
ای خدا خون شده دلِ دلبر رضا
از عطش خم شده، گل پر پر رضا
دست و پا میزنه، علی اکبر رضا
واویلا واویلا
من پای خود ز سوز عطش بر زمین زدم
او هم به پایکوبی خود افتخار کرد
من از شراره ی جگرم ناله میزدم
او میشنید و خنده ی دیوانه وار کرد
می مونه بی غسل و کفن اینجا، سه روز اگه بدنش
شبیه حسین نمیشه غارت، انگشتر و پیرهنش
داره میمیره، عزا میگیره، دلش کربلا میره
افتاد از بام خونه تا پیکر آقا
شادی کرد، تو کوچه چقدر همسر آقا
اما کی رفته رو نوک نی سر آقا

مادر مگه چند سالته
آرزوی مردن نكن
زخم در، رو پر و بالته
فكر پر كشیدن نكن
دعام اینه كه خوب خوب بشی
دوباره خونمونو شاد كنی
باید بمونی تا یه روز بیاد
داداش حسنم و دوماد كنی
خونه بی تو، بی روحه
بی تو شبها ،تاریكه
از نگاهت، معلومه
وقت رفتن، نزدیكه
مادر مگه چند سالته
آرزوی مردن نكن
زخم در، رو پر و بالته
فكر پر كشیدن نكن
مادر مگه چی دیدی كه
این جوری زمین گیر شدی
صورتت چه پریشون شده
یك شبه چقدر پیر شدی
پیچیده تو تموم شهرمون
حكایت تو و شهامتت
ولی حالا كه توی بستری
كسی نیومده عیادتت
تا چشماتو، می بندی
بابا انگار ،میمیره
انتقام، اشك تو
كی برامون می گیره
مادر مگه چند سالته
آرزوی مردن نكن
زخم در، رو پر و بالته
فكر پر كشیدن نكن
مادر چرا مونده هنوز
خاك كوچه رو چادرت
خونمون، تو سكوته
ولی ،گریه ی می كنه دخترت
مادر مگه چند سالته
آرزوی مردن نكن
زخم در، رو پر و بالته
فكر پر كشیدن نكن

بارونه بارونه بارونه
چشمامون برا تو گریونه
لبها با غم تو می خونه
وااای وااای مادر ای مادر
دلهامون بی سر و سامونه
تو سینه، ماتم هجرونه
دردامون همه بی درمونه
وااای وااای مادر ای مادر
پاره پاره شد از زهر دل من
خاطره ی دل شد قاتل من
تاب و تب دارم
خون به لب دارم
به پیش چشم زینب روی خاک افتادم
شدم راحت که رفتن شد مبارک بادم
به یاد سینه ی مادر
سر قاسم، سر اکبر
به روی سینه دارم
وااای وااای مادر ای مادر
خانه ی عزا شد، خانه ی من
به کودکی خم شد، شانه ی من
غم اسیرم کرد
غصه پیرم کرد
غم هجرون مادر مو سپیدم کرده
میان کوچه ها دشمن شهیدم کرده
شبیه غنچه پژمردم
همان جا که زمین خوردم
به راه خانه مُردم
وااای وااای مادر ای مادر
نمی رود از یادم به خدا
روزی که به راه خانه ی ما
در میان راه
بی رمق شد ماه
همان جا قلب بی تاب من از کار افتاد
زمین لرزید و مادر پای دیوار افتاد
از آن دَم تا دَمِ آخر
به روی چهره ی مادر
ندیدم خنده دیگر
وااای وااای مادر ای مادر

یگانه حامی شیر خدایی زهرا زهرا

یار گرامی شیر خدایی زهرا زهرا
یا قرة العین الرسول روحی فداک یا بتول
گواه پاکی شیر خدایی زهرا زهرا
تو ماه خاکی شیر خدایی زهرا زهرا
دارم به لب این زمزمه ام الائمه فاطمه
تو زندگانی شیر خدایی زهرا زهرا
عشق و جوانی شیر خدایی زهرا زهرا
ای ذوالفقار مرتضی دار و ندار مرتضی
تو یار خسته ی شیر خدایی زهرا زهرا
سرو شکسته ی شیر خدایی زهرا زهرا
ای بهترین یار علی زهرا علمدار علی
ترانه ی دل شیر خدایی زهرا زهرا
تمام حاصل شیر خدایی زهرا زهرا
روح دعای حیدری مشکل گشای حیدری
تو زور بازوی شیر خدایی زهرا زهرا
تمام نیروی شیر خدایی زهرا زهرا
ای بستری بانوی من خنده بزن به روی من

الا بذکر الله تطمئن القلوب
خورشید امید ما شده همرنگ غروب
سلام بابا بی جوابه
روی دستاش جای طنابه
دلا از غم کبابه
عیبی نداره ما هم خدایی داریم
همه نفسا مونده تو سینه
تو استراحت همه مردم صدا نمیاد از مدینه
تو مدینه تو یه خونه
صدای ناله های خسته
کبوترهای پر شکسته
تو حیاطی فرشته هایی
که دسته دسته
میان از اوج آسمونا
همگی همنوای لبهای بچه هایی
که میخونند برای مادر برای زهرا
همه خوابند و ما بیدار و خسته اما
عیبی نداره ما هم خدایی داریم
سلام بابا بی جوابه
روی دستاش جای طنابه
دلا از غم کبابه
عیبی نداره ما هم خدایی داریم
الا بذکر الله تطمئن القلوب
خورشید امید ما شده همرنگ غروب

عیبی نداره ما هم خدایی داریم
الا بذکر الله تطمئن القلوب
خورشید امید ما شده همرنگ غروب
سلام بابا بی جوابه
روی دستاش جای طنابه
دلا از غم کبابه
عیبی نداره ما هم خدایی داریم
امون از دست این دل
بریز آب روان اسما به روی پیکر زهرا
ولی آهسته آهسته ولی آهسته آهسته
روی دست یه دخترکی که غصه داره بیقراره
یه کفن میبینم و نگاه دختر به رخ شاه بی کفن
میگه خواهر برات بمیرم بی کفن اما
عیبی نداره ما هم خدایی داریم

چرا هوا زمستونیه دیوار خونمون خونیه

در خونه پر از هیزمه مادر کجایی
هوای کوچمون مه شده
گلای باغچمون له شده
حیاتمون پر از مردمه مادر کجایی
از آتیشه در شعله ور هنوز داره زبونه میاد
داریم میمیریم از دلحوره صدای تازیونه میاد
نکنه بوی آتیش از چادر مادر ای خدا
نکنه خون چادرش کاره میخه در ای خدا
خدا خدا ای خدا واویلا
ببار ای بارون ببار ، شبیه مجنون ببار
به حاله ما خون ببار ، ای بارون
دیگه نفس نداری ولی ، بیا بازم بگو یا علی
پاشو تا پرپر نشد تنت ، بریم توخونه
بذار بگن علی بی کسه ، کسی به دادش نمیرسه
تو رو خدا تا نکشتنت ، بریم تو خونه
مادر ببین اشکه زینب ، ببین که بیقراره علی
نذار ببینن تو کوچه ها ، شکسته ذوالفقار علی
دیگه چشای مادرم منو نمیبینه ای خدا
آخه بابامو میبرن تمومه مدینه ای خدا
خدا خدا ای خدا واویلا
ببار ای بارون ببار ، شبیه مجنون ببار
به حال ما خون ببار ، ای بارون
نکنه بوی آتیش از چادر مادر ای خدا
نکنه خون چادرش کاره میخه در ای خدا
خدا خدا ای خدا واویلا
ببار ای بارون ببار ، شبیه مجنون ببار
به حاله ما خون ببار ، ای بارون
میخه دره که داغ هنوز ، پای دلت بسازو بسوز
میکشی مرهم خاک و خون ، به زخم پهلوت
خاکا با خونه تو گل شدن ، همه مدینه قاتل شدند
غلاف سرد شمشیرشون شکسته با زور
بیا کمک زینبم بیا ، یه پارچه روی زخماش بذار
آتیش چه کرده با چادرش ، برو براش یه چادر بیار
حاله دل بابامون کسی نمی دونه ای خدا
بعید دیگه مادرم برسه به خونه ای خدا
خدا خدا ای خدا واویلا
ببار ای بارون ببار ، شبیه مجنون ببار
به حال ما خون ببار ، ای بارون
کسی تو مدینه به یاری ما نمیرسه
چه قیامتی صدا به صدا نمیرسه
یه طرف آتیش دل ، یه طرف آتش هیزم
یه طرف گریه ما ، یه طرف خنده مردم
در آتیش گرفته روی گله پرپر افتاد

عمو حسین، مرا ببخش،

در آتش فراغ شعله ور شدم.
مرا ببخش، به خاطر صدای کودکانه ام،
میان نعره ها چه بی اثر شدم.
ببخش اگر به قدر یک نفس برای تو سپر شدم، ولی تو حق بده به من،
میان خیمه ها خون جگر شدم.
چگونه زنده باشم و ببینم از دو چشم خود،
دوباره بی پدر شدم.
ولی عمو، تو تشنه ای، تو تشنه ای.
دمی که نیزه گرم کشتن من است،
تو لحظه ای نفس بگیر، نفس بگیر.
امیر خیمه ها بیا و لحظه ای نفس بگیر،
نفس بگیر، که دیگر عازم سفر شدم.
مرا ببخش، میان قتلگاه دردسر شدم

عمو حسین، مرا ببخش،

در آتش فراغ شعله ور شدم.
مرا ببخش، به خاطر صدای کودکانه ام،
میان نعره ها چه بی اثر شدم.
ببخش اگر به قدر یک نفس برای تو سپر شدم، ولی تو حق بده به من،
میان خیمه ها خون جگر شدم.
چگونه زنده باشم و ببینم از دو چشم خود،
دوباره بی پدر شدم.
ولی عمو، تو تشنه ای، تو تشنه ای.
دمی که نیزه گرم کشتن من است،
تو لحظه ای نفس بگیر، نفس بگیر.
امیر خیمه ها بیا و لحظه ای نفس بگیر،
نفس بگیر، که دیگر عازم سفر شدم.
مرا ببخش، میان قتلگاه دردسر شدم

با دستای یه پیر غلامت پیرن سیاه بپوشه
تو کوچه ها با پرچمت امید به زندگی میاد
دوباره بوی نذری از روضه های خونگی میاد
سلام بر پرچم و علم ، سلام بر شعر محتشم ، سلام بر محرم
دم هیئتا با گریه میگه مادر تو زهرا
قبول باشه حسینیا این عزاداریتون ایشالله
دوباره روضه رفتنا بی ریا ترین عمل شده
دوباره هر محله ای پر علم و کتل شده
سلام بر کربلای تو ، سلام بر نوکرای تو ، سلام بر محرم

قناری غزل خونه امشب
موهام فرش مهمونه امشب
دلم خونه امشب
بابا نبودی ببینی پر معجرم سوخت
بابا نبودی ببینی که موی سرم سوخت
بابا نبودی ببینی که خاکسترم سوخت
نبودی ببینی پرم سوخت
لبام دیگه خندونه امشب
ولی چشما گریونه امشب
بابام گفته میمونه امشب
دلم خونه امشب
بابا نبودی ببینی که دستامو بستن
بابا نبودی ببینی دلم رو شکستن
بابا نبودی ببینی چی اومد سر من
سرم رو شکستن
شب باد و بارونه امشب
پریشونه این خونه امشب
دیگه رفتن آسونه امشب
دلم خونه امشب

در دلش قاصدکی بود خبر می آورد

دخترت داشت سر از کار تو در می آورد
همه عمرش به خزان بو ولی در این حال
اسمش این بود نهنهالی که ثمر می آورد
غصه می خرد ولی ید تو تسکینش بود
هر غمی داشت فقط نام پدر می آورد
او که می خواند تو را قافله ساکت می شد
عمه ناگه به میان حرف سفر می آورد
دختر و این همه غم آه سرم درد گرفت
یک نفر آن طرف انگار که سر می آورد
قسمت این بود که یک مرتبه خاموش شود
آخر او داشت سر از کار تو در می آورد