متن اشعار اجرا شده توسط حاج محمود کریمی

عشق یعنی یه پلاک------- که زده بیرون از دل خاک
عشق یعنی یه شهید------- بالبای تشنه سینه چاک

عشق یعنی یه جوون------- یه جوون بی نام و نشون
عشق یعنی یه نماز ------- با وضو گرفتن توی خون
عشق یعنی یه پدر------- که شبا بیداره تا سحر
عشق یعنی یه خبر------- خبر یه مفقودالاثر
عشق یعنی یه پیام------- تا بقیه الله و قیام
عشق یعنی یه کلام------- پا به پای فرزند امام

عمو‌جونم‌تا‌تو‌بودی‌سر� ��و‌سامونی‌داشتیم‌
تا‌تو‌رفتی‌دل‌پرخونی‌د� �شتیم
آی‌اهل‌عالم‌بدونیدعمویی� ��دارم‌نمی‌دونید‌که‌‌چق� �ر‌مهربونه
قامتش‌تا‌کهکشونه‌نگاهش‌ رنگین‌کمونه‌
توی‌چشمای‌قشنگش‌هزار‌هز ار‌آسمونه
مهربونه‌مهربونه‌مهربونه� �مهربونه
وقتی‌شبها‌خواب‌ندارم‌رو ی‌شونه‌اش‌سر‌میزارم
تاکه‌خوابم‌ببره‌آروم‌آر وم‌توی‌گوشم‌شعر‌محبت‌م� �خونه
وای‌که‌چقدر‌عموجونم‌مهر بونه‌
شونه‌هاش‌بالاتر‌از‌هر‌� �ی‌بلندی‌روزمین
عموجونم‌می‌گه‌ای‌فرشتة� �روی‌زمین
راه‌نرو‌خسته‌میشی‌روی‌� �ونه‌هام‌بشین
از‌روی‌دوش‌عمو‌جونت‌هم� �‌عالم‌روببین
از‌تو‌چشمهاش‌می‌خونم‌ک� �‌چقدر‌دوستم‌داره
از‌تو‌چشمام‌می‌خونه‌که� ��چقدر‌دوستش‌دارم‌دوستش‌ دارم
به‌خدا‌مهربونه‌به‌خدا‌� �هربونه‌مهربونه‌مهربونه‌ مهربونه‌مهربونه
اگه‌من‌تب‌بکنم‌تاب‌ندا� �ه‌اگه‌خار‌تو‌پام‌بره‌� �واب‌نداره
فکر‌می‌کنم‌اگه‌که‌با‌م ا‌نباشه‌خدا‌اون‌روز‌رو� ��نیاره
خدا‌اون‌روز‌رو‌نیاره
هر‌چی‌ازش‌می‌ترسیدم‌خد� �یا‌اومد‌به‌سرم‌
عموجون‌رفت‌آب‌بیاره‌خبر ش‌اومد‌به‌حرم‌
خبرش‌اومد‌به‌حرم
عمو‌جونم‌تا‌تو‌بودی‌سر� ��و‌سامونی‌داشتیم‌
تا‌تو‌رفتی‌دل‌پرخونی‌د� �شتیم
عموجونم با تو دنیامون قشنگه
عموجونم بی تو دلها تنگ تنگه
عمو جونم با تومثل غنچه بودم
عمو جونم بی تو یک یاس کبودم
عمو جونم چراچشمات روی هم بسته میشه
زبونم لال نکنه گوشت ازصدای‌من خسته میشه
حق داری اما به خدا من که نمی خواستم
من نمی خواستم که بره خاری به پای توعمو

می بینم روزی که قران به سر نیزه رود
در عالم نیست کسی فریاد حیدر شنود
می بینم روزی را که پشت درب خانه زهرا
با آتش از دشمن برپا بشود محشر کبری
می بینم روزی که شعله ز در می کشد زبانه
پشت در می افتد میان آتش صاحب خانه
آید ناگه ناله یا ابتا
بین خانه گرفته ابر سیاه
دل فلک آتش می گیرد از گریه حسین
انی تارکم فیکم الثقلین
قران و حیدر و زهرا و حسنین
و تسعه المعصومین من ذریه الحسین

می بینم روزی که علی شود خانه نشین
در مسجد خون ریزد ز فرق حیدر به زمین
می بینم روزی که حسن شود پاره جگر
زهری را نوشیده به جانش افتاده شرر
می بینم ماتم را ز رنگ سبز بدنش
بارانی از تیر عدو به تابوت و تنش
زهرا نالان پشت سر حسنم
از این قصه فتاده لرزه تنم
نشسته تابوت مجتبایم بر شانه حسین
انی تارکم فیکم الثقلین
قران و حیدر و زهرا و حسنین
و تسعه المعصومین من ذریه الحسین

می بینم روزی که در ابر تیر و سنان
از خیمه تا مقتل زنی رود لطمه زنان
با جسمی صد پاره فتاده اکبر من
خون مثل فواره ز حلق اصغر من
سقایی لب تشنه و دست و پا زدنش
جانم را در مقتل به خاک و خون بدنش
بر حنجر یک خنجر به دست قاتل او
یک دست دیگر را میان کاکل او
زینب، زهرا کنار پیکر او
مثل خورشید به نیزه ها سر او
بگیر چشمان مادر را ای خواهر حسین

عشق تو رو در دل من، خداي اعلي گذاشته

‌شور تو رو در سر من حضرت زهرا گذاشته

ذكر تو رو بر لب من زينب كبري گذاشته

‌با تو خدا در كربلا

كعبه اصليشو بنا گذاشته

حسين ارباب بي نظير من

حسين انت نعم الأمير من

زندگي بي غم تو، حال و هوايي نداره

بندگي بي دم تو لطف و صفايي نداره

خونه بي پرچم تو كرب و بلايي نداره

هر كس شود از تو جدا

در پيش فاطمه جايي نداره

حسين،‌ اي ذكر صبح و شام من

حسين اي مسجدالحرام من

حسين ارباب بي نظير من

حسين انت نعم الأمير من

در راه كربلايت غرق بلايم بفرما

تا كه شوم آشنايت عبد خدايم بفرما

بهر غم و روضه هايت اهل صفايم بفرما

اي با صفا تو از وفا

در دل خيمه ات جايم بفرما

حسين آواره تو هستم

حسين بيچاره تو هستم

حسين ارباب بي نظير من

حسين انت الأمير من

حسرت كرب و بلايت

مي كشد آخر گدا را

تا به كي آخر بسوزد

در طلب تو نگا را

كن نظري بر دل مجنون و خرابم خدا را

اي مه جبين، نيزه نشين

‌أدرك يا سيدي اين مبتلا را

حسين يا كاشف البلايا، حسين يا رازق البرايا

حسين ارباب بي نظير من حسين انت الأمير من

شوریده و شیدای تو ام
شیرینی رویای منی
تا به قیامت پای تو ام
دین منی، دنیای منی، آقای منی
آاااه، با شهیدان تو یا حسین
باز، بر سر خان تو یا حسین
باز، به دلم حسرت کربلاست
آااااه کربلا کربلا کربلا
وااای کربلا کربلا کربلا
اجرا شده در شب اول محرم 1390 | هیئت رایت العباس(ع)

سوز بده بر جگرم
به دل سوخته ی خواهرم
سوز بده بر سخنم
به دل سوخته ی خواهرم
تا که بگویم سخنم
تن صد چاک علی اکبرم
ناله زنم یاد کنم
ز لب خشک علی اصغرم
گوهر اشکم شده ایثار تو
گریه کنم یاد علمدار تو

مشکی شد پرچم گنبد ثارالله
السلام علیک یا ابا عبدالله
با رهبر و با روح خدا
محرم اومد با شهدا
بازم با اذن صاحب عزا
میرم از امشب کرب بلا
اربابم میاد ولی با حرم آل الله
هر کی داره هوس کرب بلا بسم الله
اجرا شده در شب اول محرم 1390 | هیئت رایت العباس(ع)

من بی حسین معنی دیگر نمیدهم
باید که با حسین مرا باورم کنی
محرم آمد و شد موسم عزای حسین
سیاه پوش فلک گشت در عزای حسین
گر از خدا طلب خون بها، حسین کُند
به جز خدا، به خدا کیست خون بهای حسین
ستاره بار چرا، چشم آسمان نشود
که از ستاره فزون بود، زخم های حسین
زخم تازه جوانان همی دلم سوزد
که بوی مشک دهد خاک کربلای حسین
فدای راه خدا کرد جان و هر چه که بود
که جان خلق دو عالم شود فدای حسین
از آفتاب قیامت گریزگاه مجوی
به جز پناه حق و سایه ی لوای حسین
اجرا شده در شب اول محرم 1390 | هیئت رایت العباس(ع)

سر تا پای من مست رخ ماه حسینه
چشمای پر از اشکم، سر راه حسینه
بی تاب حسینم، بی خواب ابالفضل
وااااای ااااااا وااای
رویای لب اهل زمینه
مشک خالی از آبِ ابالفضل
از روز ازل دل به علمدار تو دادم
در روز قیامت میرسی آقا به دادم
من هستم مریدت، تو هستی مرادم
تو شاه همه اهل جهانی، من عبد و غلام و خانه زادم

تا که خون در رگ است و جان به تنم
به عزیزت قسم که سینه زنم
آنکه از گاهواره تا مردن
دیده اش از غمت تر است، منم
شیر مادر نخورده بابایم
تربتت را نهاد در دهنم
عاقبت بین روضه می میرم
جامه ی نوکری شود کفنم
یا کریم کریم می باشم
من حسینی ز دولت حسنم
در جوانی ز ماتمت پیرم
گر بگویی بمیر می میرم
من که اینگونه در هیا هویم
تا نفس هست از تو می گویم
جان زهرا همیشه وقت نماز
مُهری از تربت تو می جویم
کنج هیئت دل کِدِر شده را
زود با اشک و آه می شویم
عطر سیب حضور سرخت را
دائما بین روضه می بویم
روضه خوان قتلگاه رفته و من
زائر ناله های بانویم
مادرت بود بیقرارم کرد
در این خانه ماندگارم کرد
ای خدا در تلاوتت جاری
سر نی دلبری و دلداری
از همان جا به ما شراب بده
تو به این دلبری سزاواری
سطحی از خیزران به لب هایت
می نشیند چو میشوی قاری
مادر داغ دیده ات در عرش
می زند ناله می کند زاری
زینبت محو صوت قرآنت
ای بنازم چه خواهری داری
ای به نی ،جن و انس حیرانت
پدر و مادم به قربانت
مادرت بار عام فرموده
برفقیران سلام فرموده
اشک ما را به یمن روضه تان
تا ابد ناتمام فرموده
سینه زن ها و گریه کن ها را
یک به یک احترام فرموده
روضه خوان را به هر کجا برده
یاد غم های شام فرموده
آخر کار گوشه هیئت
گریه کرده مدام فرموده-
-قد مادر ز غصه تاست حسین
تا سرت روی نیزه هاست حسین
از دلی زار و سینه ای بی تاب
السلامُ علیکَ یا ارباب
در طلوع همیشه ات بر نی
محض دل های بی قرار بتاب
تا نرفتم ز دست آقا جان
این غلام سیاه را دریاب
یک اشاره برای گریه بس است
به علی اصغرت ندادند آب
شب هفتم برای این روضه
ناله ها کردم که وای رباب
بوی شش گوشه می دهد این آه
قبرُهُ فی قلوبِ من والاه
ای همه شادی و عزایم تو
هم مناجات و هم دعایم تو
نیمه شب در قنوت نافله ها
روح العفو و ربّنایم تو
وقت خواب و زمان بیداری
نه که شب ها و روزهایم تو
نوکری از تبار ((جَونت)) من
تویی ارباب با وفایم تو
دم مردن در اوج تنهایی
آنکه ماند فقط برایم تو
روز وشب از غم تو می بارم
به همه گفته ام تو را دارم
در فقیری سرآمدم آقا
به گدایی زبانزدم آقا
تو که از حال من خبر داری
هر چه تو خوب ، من بدم آقا
من فقیرم فقیر مادر زاد
تو کریمی که آمدم آقا
شب قبرم ز مقدمت روز است
بَه از این حُسن پا قدم آقا
گاه در اوج روضه می بینم
دم حسین است و بازدم آقا
گر رَوَم مبتلای غیر شوم
با شما عاقبت به خیر شوم
خوب دانم که کمتر از آنم
که بگویم ز نسل سلمانم
لکِن از ابتدا به لطف خدا
نوکرت بوده ام و می مانم
خیلی از وقت ها برای دلم
قدر یک آه روضه میخوانم
سر جدا ،نیزه ،بوریا ،صحرا
سم اسب، استخوان، نمی دانم
کاش میشد که بعد مردن هم
بشنوم از زبان خویشانم-
-بس که نالید و بس که هق هق کرد
عاقبت بین روضه ها دق کرد

داد زد ها... سر از این خاک کجا بردارد
کیست آیا قدمی سمت خدا بردارد؟
خیمه زد روی پدر رو به جماعت پرسید
یک نفر نیست که بابای مرا بردارد؟
یک نفر نیست از این جمع قدم بگذارد
و بیاید سر بابای مرا بردارد؟
یک نفر نیست که مردی کند و برخیزد
حجم این داغ بزرگ از دل ما بردارد؟
یک نفر نیست به این مرد بگوید نامرد
تا دلش بشکند از حنجره پا بردارد؟
کسی از بین شما داغ برادر دیده ست؟
یا کسی با دل من داغ برابر دارد؟
آفتاب از نفس افتاد و جماعت رفتند
خیمه زد روی پدر خیمه که تا بردارد...
شعر از مریم سقلاطونی
عصر عاشورا

ز بس که نیزه نشسته به جسم پرپر تو
ورق ورق شده در قتلگاه دفتر تو

چقدر نیزه شکسته کنارت افتاده
چقدر تیر فرو رفته بین پیکر تو

هنوز از گلویت خون تازه می آید
هنوز بر سر نی جاری است کوثر تو

سر شکسته عباس آب آور را
نشانده اند سر نیزه ای برابر تو

چقدر لطمه زده روی گونه اش امروز
نمانده سوی نگاهی به چشم خواهر تو

زدند بر رخ ماه تو هیجده ضربه
که نیست نقطه سالم به صورت و سر تو

غروب گوشه گودال روضه می خواند
برای این همه زخم تن تو مادر تو
شعر از محمدرضا شمس
عصر عاشورا

اجرا شده در شام غریبان امام حسین(ع) سال 1390 | بیت رهبری