متن اشعار اجرا شده توسط حاج محمود کریمی

مانده در افسوس این عالم

این افسوس بی اندازه در آغاز این ماتم

غمی بی انتها، داغ غم روح خدا در هیبت آدم

افسوس غمی ناباورانه

قصه ای دلگیر اما عاشقانه

درد و رنجی بی کرانه

رنج های بی کران بانو

جوان بانوی حیدر، بر زمین و آسمان بانو

جهان بانوی بی همتا و اما حیف از آن بانو…

* * *

اما حیف از آن بانو

که رازی داشت رازی آسمانی

در همه حالات خود راز و نیازی داشت

در اوج نمازش آسمانی داشت

اما حیف از آن دست قنوتی که در آن پر بود از بیچاره و ناچار

از درمانده و بیمار

از درد و گرفتار و گنهکاران گرفته تا بدهکار و

دو دست خویش وا می کرد و کل دردمندان را دعا می کرد

از روز ازل تا انتها در ربنا خود را رها می کرد

اما حیف از آن بانو…

* * *


اما حیف از آن بانو که در روز ازل وقتی خدا از نور، ذاتش آفرینش کرد

او را آفرید و بر خودش بالید و با دست خداوندی نوازش کرد او را

بعد فرمودش که زهرا جان نیایش کن مرا، بعدش سفارش کن چه می خواهی

و بعد از آن نبی و مرتضی و سیزده معصوم را در محضر او آفرید و

مرتضی را شوهر او برگزید و آینه در آینه تکثیر می فرمود ذاتش را

و می بخشید بر آنها صفاتش را

و در آخر همه پشت سر بانو، قالو بلی گفتند

اما حیف از آن بانو…

* * *

اما حیف از آن بانو که می دانست اسرار بزرگی که در آن گم بود این عالم

ولی در بین مردم بود

می دانست اسرار بنی آدم

ولی هر گز به روی خود نمی آورد

آبی را به جوی خود نمی آورد

دستی را به سوی خود نمی آورد

جز دست فقیری یا اسیری و

خودش سهمی نبرد از این جهان غیر از گلیمی و حصیری

حیف از آن دستی که پر می کرد با نان خودش دستان سائل را

در دامان خود می پروراند انسان کامل را

با نورش عیان می کرد او قرآن نازل را

تماما آیه در آیه، برای درد همسایه دعا می کرد

تا عالم بداند که سخاوت چیست

تا عالم بفهمد زندگی غیر از عبادت نیست

آری، بندگی غیر از محبت نیست

آری، کس نمی دانست زهرا کیست

اما حیف از آن بانو…

* * *

اما حیف از آن بانو که هر روز خدا بی اعتنا بر آن بهشت زیر پایش

بر بهشت و سفره هایش

در عرق ریزان تابستان کنار هرم سوزان تنور خانه اش

می پخت نان کودکان شهر را و

از خدایش دلبری می کرد

دائم مادری می کرد

با اینکه به ظاهر مادر کم سن و سالی بود

در ظاهر خودش تازه نهالی بود

اما مثل رویایی خیالی بود لبخندش

باران بهاری در میان خشک سالی بود لبخندش

برای کودکانش شور و حالی بود لبخندش

جواب هر سوالی بود لبخندش

اما حیف از آن لبخند…

* * *

اما حیف از آن لبخند لبخندی که تا عرش خدا را شاد می کرد و

زمین و آسمان و عرش را آباد می کرد و

علی را از تمام غصه ها آزاد می کرد و

کران تا بی کران می برد عطر مهربانی را

اما حیف از آن بانو…

* * *

آری، جلوه های بیشماری از خدا را

آشکارا هیجده سال این زمان

هیجده سال این زمین، مهمان او بوده

و عالم کهکشان در کهشکشان حیران او بوده

این منظومه شمسی، بلاگردان او بوده

زمان، مقداری از دشواری آن چند روز آخر و تکراری اش، گریان او بوده

شفا در حسرت درمان او بوده

خدا بی تاب آن دستان بی جان و ضعیف و خسته و لرزان او بوده

تا بوده همین بوده

همان که هیبتش دست خدا در آستین بوده

پس از او سالها خانه نشین بوده

و از بانوی خانه شرمگین بوده

برای تک تک آن زخم ها و دردها و بی قراری ها

اما حیف از آن بانو…

* * *

اما حیف از آن خون پاکی که

وجودش در رگ خون خدا، خون خدا را با نسب می کرد و

زینب دخترش را خون مادر زینت شاه عرب می کرد

آن خون نسل ها را تا قیامت به سیادت منتسب می کرد

از هرم حریم سرخ آن خورشید تب می کرد

پیغمبر به آن عرض ادب می کرد

آن خونی که روزی در میان شعله ها، ردی از آن بر روی یک دیوار می جوشید

رد سرخ دیگر روی خاک کوچه جاری شد

در لابلای رد پاها راه وا می کرد و دنبال علی می رفت و آری حیف…

این شب ها خدا هم ناله دارد

مرتضی در خانه اش بیمار هجده ساله دارد

بر تنش پیراهنی با نقشی از یک باغ پر از لاله دارد

قد خمیده، چادرش را در همان حالت روی صورت کشیده

درد این خون سرفه های سرخ امانش را بریده

حرمت موی سپیدش چند روزی می شود که بر همه واجب شده

در مدینه بین کل پیرزن ها حرف بانوی علی بن ابی طالب شده

دردها بر جان او غالب شده

برده توانش عمق زخم و دردهایش می رسد تا استخوانش

دگر هر شب علی بهر تسلای دلش در پیش چشمش کودکانش را نوازش می کند تا او کمی آرام باشد

آری بیشتر در پیش چشم محتضر باید به طفلانش محبت کرد

تا دلواپسی را کم کند از درد جان دادن

خدایا روزی اما بین گودالی

تن در خاک و خون و رفته از حالی

صدای ضجه ها و گریه های کودکان را می شنید او از میان خیمه ها

در بین گودال و در آن حالت خودش می دید لشگر می رود با نیت غارت

به سوی خیمه های بی پناه و می کشید از سینه آه و

در میان قتلگاهش ناله ها می زد حسین و

از حرم تا قتلگه زینب صدا می زد حسین و

دست و پا می زد حسین و …

گفت :با کرب وبلا کعبه، من از تو برترم

تو بیابانیّ و من بیت خدای اکبرم

کربلا در پاسخش گفتا اگر تو خانه ای

من همه خون خدا می جوشد از بام و درم

کعبه گفتا مرد و زن بر گرد من آرد طواف

من مطاف مسلمین از کهتر و از مهترم

کربلا گفتا چه گویی هر شب آدینه من

میزبان انبیاء از اولین تا آخرم

کعبه گفتا انبیاء بر گرد من گردیده اند

تو کجا و من کجا، تو دیگری من دیگرم

کربلا گفتا که روح انبیا را کعبه ایست

آن منم،زیرا مزار زاده پیغمبرم

کعبه گفتا مرتضی در من به دنیا آمده

این شرافت بس ، که من خود زادگاه حیدرم

کربلا گفتا علی بوده سه شب مهمان تو

من حسینش را گرفتم تا قیامت در برم

کعبه گفتا من صفا و مروه دارم در کنار

وصف اسماعیل باشد خاطرات هاجرم

کربلا گفت این منم در خیمه گاه و قتله گاه

سعی هفتاد و دو ثار الله را یادآورم

کعبه گفتا چاه زمزم را کنار من ببین

سالها و قرن ها جوشد ز دامان کوثرم

کربلا گفتا که زمزم را چه با خون حسین

زمزم تو آب ومن خون خدا را ساغرم

کعبه گفتا بوده دحو الارض در دامان من

من همانا بر تمام آفرینش محورم

ناگهان از حق ندا آمد،حرم خاموش باش

تو کجا و کربلا هر چند هستی محترم

هستی تو خلقت تو از طفیل کربلاست

چند می گویی که من از کربلا بالاترم

کربلا دارد به کل آفرینش افتخار

کربلا گوید که من عرش خدا را زیورم

من مزار پاک هفتاد و دو ثار اللّهیم

من هم آغوش ابالفضل و علیّ اکبرم

اشک زهرا ریخته در دامن گلزار من

عطر جنت می دمد از لاله های پرپرم

ذره ای از خاک من،درد خلایق را دواست

خون ثارالله می جوشد ز هر نخل ترم

اینکه می بو سند با هم انبیاء واولیاء

دست عباس است کافتاده به خاک معبرم

گرچه در قلبم فرات و دجله می جوشد مدام

آب آب تشنه گان افکنده بر جان آذرم

در بغل دارم فرات و تا قیامت شرمگین

از رباب و حنجر خشک علیّ اصغرم

نخل میثم نخله ای باشد ز نخلستان من

بیت بیت آتشین آن بود برگ و برم

دیشب تا صبح گریه کردی گریه کردی گریه کردی

من هم با تو گریه کردم گریه کردم گریه کردم

ای مادر؛

دیشب که رویت، شد قاتل من

دست تو می لرزید، چون دل من

واویلتها، واویلا، آه مادر، آه مادر

از این ماتم، خانه ی ما را غباره غم گرفته

مادر بنگر، که حسن با چشم گریان دَم گرفته

ای مادر؛

در خواب گوید، مادر کجایی

راهی نمانده تا، خانه بیایی

واویلتها، آه مادر، آه مادر، آه مادر
دیشب تا صبح گریه کردی گریه کردی گریه کردی
من هم با تو گریه کردم گریه کردم گریه کردم

دیشب دیدم تا بخواهی روی پهلو بازگردی

با هر لرزش، آاااه، ناله کردی، آاااه، ناله کردی ناله کردی

ای مادر؛

دیدم که بابا دور از گُلِ روت

با دست لرزان، شد سرگرم تابوت
دیشب تا صبح گریه کردی گریه کردی گریه کردی
من هم با تو گریه کردم گریه کردم گریه کردم

ای به فدایت همه جان جهان

خاك رهت سرمه‌ی افلاكیان

وصله‌ی بر جامه‌ی تو جان من

بخیه‌ی آن رشته‌ی ایمان من

دور فلك حلقه‌ی خلخال توست

عرش برین زیر پر و بال توست

لطف تو كز عالم بالا رسید

مائده بر مادر عیسی رسید

پاسخ «أنّی لكِ هذا» تویی

نزد خداوند تعالی تویی

خانه‌ی تو حسرت جنت شده

مائده از مطبخ تو آمده

خوشه‌ای از گندم احساس تو

آرد شده در دل دستاس تو

خرده‌ی نانی كه ز دستت فتاد

نان وسط سفره‌ی هستی نهاد

شمس بود ذره‌ی در كوی تو

بال گرفت از پر جادوی تو

عرش خدا را كه تویی قائمه

از چه شدی خاك‌نشین فاطمه

منت حق بود كه بر ما رسید

روح تو را بر همه عالم دمید

تا كه نماز تو رقم می‌خورد

حركت افلاك به هم می‌خورد

خیل ملك كرده فلك را رها

تا كه ببینند نماز تو را

ای دم تكبیر تو تكبیر عشق

عشق شده پیر تو ای پیر عشق

كوثر عظمایی اگر بنده‌ای

خیر كثیری و فزاینده‌ای

عرش به درگاه تو آرد نیاز

خانه‌ی تو فرش ندارد نیاز

شهپر جبریل امین فرش توست

بودن همراه علی عرش توست

جان جهان گفته كه جانم فدات

پهن نموده‌ست عبایش برات

صورت تو حسرت خورشید شد

سایه‌ی تو مایه‌ی امّید شد

لیلیه‌ی اسرای نبی، فاطمه!

میوه‌ی طوبای نبی، فاطمه!

ای كه تویی مادر خیرالانام

مام امامی و امام امام

وصف تو این سان كه امامت كند

روز قیامت چه قیامت كند

خستگی‌ات حضرت بانوی آب

غصه‌ی دریا شده، یك دم بخواب

جام مَلَك پر ز می ناب كن

وقت اذان لطف به محراب كن

روح‌الامین ساكنِ در خانه‌ات

خادم گهواره‌ی دردانه‌ات

باز خمارم كه خمیرم كنی

شیعه‌ی تنّور غدیرم كنی

پخته شود در تب دستان تو

روح مسلمانی سلمان تو

هر كه نكوشیده به احقاق حق

هر كه كند ظلم به مصداق حق

گریه اگر قدر عوالم كند

جان خودش ردّ مظالم كند

گر كه رضای تو نیارد به دست

توبه‌ی بی حبّ تو بی‌فایده‌ست

داغ تو آوار كند ارگ ظلم

توبه‌ی ظلم است فقط مرگ ظلم

روز جزا محكمه با مرتضاست

حق رضای تو رضای خداست

هر كه دمی دشمن حیدر شده

عاقّ تو گشته و كافر شده

راه تو گر راه هدایت بُود

دین به ترازوی ولایت بُود

قدر ولی را كه تو معنا كنی

جان خودت فدیه‌ی مولا كنی

روح تو آرامش كل جهان

خلق‌نگشته شده‌ای امتحان

گرچه ردم، بسته به پای توام

رد شده از درس وفای توام

از تو كشم منت تجدید را

تا كه زنی خاتم تأیید را

تا كه ببینی كه چه‌ها می‌كنم

در ره تو روح، فدا می‌كنم

تا گذرد آب بلا از سرم

گر بشوم آب شوی مادرم

مِهر تو چون مُهر امان می‌شود

هرچه علی خواست همان می‌شود

«بی‌سر و سامان توام یا حسین

دست‌به‌دامان توام یا حسین

بر سر نی زلف رها كرده‌ای

با جگر شیعه‌ها چه‌ها كرده‌ای

زهره‌ی منظومه‌ی زهرا حسین

كشته‌ی افتاده به صحرا حسین

فرشته ای که بی قراره از آسمونا خبر میاره

میگه خدا گفته که باید اسم تو رو زینب بذاره

تا خدا تو آسمونا نقش چهره ی تو رو کشید

صورت فرشته ها رو از رو دست تو آفرید

ترانه ی هر روز و هر شب یا حسینه

لالایی شبهای زینب یا حسینه

مثل کبوتر، می زنه پَر دلی که امشب هواییه

تو راز و رمز خلقت تو پر از شکوه خداییه

به پات می ریزه مثل شهاب

ستاره هاشو دونه دونه

تو کهکشونا تا برسی

تا بینهایت چراغونه

یه آسمون پُر از فرشته

رو شه پَر همه نوشته

زینب یک اسمِ تمومه

کوچه به کوچه ی بهشته
فرشته ای که بی قراره از آسمونا خبر میاره
میگه خدا گفته که باید اسم تو رو زینب بذاره

زمین میگرده دور سرت

تو آغوش گرم مادرت

هزار تا دریا می زنه موج

تو چشم خیسه برادرت

تویی که یاور حسینی

پناه آخر حسینی

تمومه عالم به جای خود

تویی که خواهر حسینی

اولین نگاهت امشب

خونه کرده تو دله حسین

دست حق شمایلت رو

آفریده از گِل حسین

با کوله باری، پُرِ گناه

با قلب تار و روی سیاه

می خوام بمیرم برای تو

تا زنده شم باز، با یه نگاه

معجزه ی شب بهاری

از این دلم خبر نداری

می خوام که سر به پات بذارم

اگه به من منت بذاری

کاشکی که بشم فدای

هر کسی که شد فدای تو

مُرده زنده کرده اسمت

هر کی می میره برای تو
فرشته ای که بی قراره از آسمونا خبر میاره
میگه خدا گفته که باید اسم تو رو زینب بذاره

می درخشه مثل آفتاب

قرص ماهی، رو دست ارباب

اون دلی که مسته عشقه

از ازل بوده مسته ارباب

ستاره، دوباره، ترانه خونه

تا سحر بیداره، غرقه جنونه

گُل عشق، تو دلا، زده جوونه

ترانه ی هر روز و هر شب حسینه یا حسینه

لالایی شب های زینب، حسنه یا حسینه

خرابه چراغونه امشب

قناری غزل خونه امشب

موهام فرش مهمونه امشب

دلم خونه امشب

بابا نبودی ببینی پر معجرم سوخت

بابا نبودی ببینی که موی سرم سوخت

بابا نبودی ببینی که خاکسترم سوخت

نبودی ببینی پرم سوخت

لبام دیگه خندونه امشب

ولی چشما گریونه امشب

بابام گفته میمونه امشب

دلم خونه امشب

بابا نبودی ببینی که دستامو بستن

بابا نبودی ببینی دلم رو شکستن

بابا نبودی ببینی چی اومد سر من

سرم رو شکستن

شب باد و بارونه امشب

پریشونه این خونه امشب

دیگه رفتن آسونه امشب

دلم خونه امشب


بابا نبودی ببینی رو خارا دویدم

بابا نبودی ببینی که زهرا رو دیدم

بابا نبودی ببینی که من چی کشیدم

دویدوم بریدم

کاش میشد که نسیمی خبرت را ببرد * خبر سوختن بال و پرت را ببرد

کاش میشه که زبان دور لبت چرخاندن * اثری داشت که سوز جگرت را ببرد


کاش جای عطشی که رمقت را برده * خواب می آمد و چشمان ترت را می برد

توی روی دست پدر عازم میدان بودی * یا که تقدیر گلویت پدرت را می برد

لب زدن ها پدرت را نگرانت کرده * عطش تو نفس مختصرت را می برد

فاصله کم شده و حرمله با قدرت زد * دست بابات نبود تیر سرت را می برد

خوب شد تیر سه پر گرچه سپر را کج کرد * سنگرت بود وگرنه سپرت را می برد

دست و پا می زنی اما پدرت حیران است * گلویت زیر عبا تا به حرم پنهان است

این طرف ناله و آن سوی ولی غوغا شد * گرچه لب خشک ولی چشم همه دریا شد

مادرش زد به سر و عمه کنارش افتاد * ناله زد وای علی خواهرش از جا پا شد

بدن کوچک از پوست به سر بند شده * دفن شد زیر لحد باز پدر تنها شد

بعد از واقعه یعنی دم غارت کردن * حرمله پشت حرم آمد و واویلا شد

مادرش گفت که ای حرمله لعنت بر تو * به روی نیزه نزن زخم گلویش باز شد

مادرش داشت کنار پسرش جان می داد * از غم سوختن بال و پرش جان می داد

ی شهید کرب و بلا ای حسین خون خدا

ای امید ارض و سما ای شفیع روز جزا

تو خدای عشق منی شور من یمت یرنی

معنی تولایی ای امیر شیدایی

دست من به دامن تو هست من به بودن تو

ای حبیب من یا حسین شاه بی کفن یا حسین

ثار الله یاحسین ثار الله یاحسین


جان به فدات یا حسین فدای نگات یا حسین

همه شهدا با بچه ها غم نوکرا عزادارا کرب و بلا یا حسین

ثار الله یاحسین ثار الله یاحسین

مولای همه یا حسین یابن فاطمه یا حسین

دین من تویی یا حسین آیین من تویی یا حسین

کربلات بهشت منه عشق تو سرشت منه

ای گل ولا یا حسین معدن سخا یا حسین شاه با وفا یا حسین می کشی مرا یا حسین

ثار الله یاحسین ثار الله یاحسین

امیر حرم یا حسین نقش علم یا حسین خوان کرم یا حسین لوح و قلم یا حسین

سایه سرم یا حسین مولای همه یا حسین یابن فاطمه یا حسین مولای همه یا حسین

ثار الله یاحسین ثار الله یاحسین

سر سپرده تو منم کربلای تو وطنم

نقش عشق تو به تنم تا همیشه سینه زنم

ای دمی به پر زدنم ای شبیه بی کفنم

من سیاهی لشکرتم عبد روز محشرتم

من گدای مادرتم روضه خون خواهرتم کشته برادرتم

من هلاک اکبرتم سینه چاک اصغرتم

ثار الله یاحسین ثار الله یاحسین

فلک نجات یا حسین آب حیات یا حسین باب نجات یا حسین رمز صراط یا حسین جمع صفات یا حسین

سعی و صفا یا حسین دلیل بقا یا حسین درد و دوا یا حسین ذکر شفا یا حسین خون خدا یا حسین

ثار الله یاحسین ثار الله یاحسین