متن اشعار اجرا شده توسط حاج محمود کریمی

اد ها
نوحه خوان
بید ها
دسته ی زنجیر زن
لاله ها
سینه زنان حرم باغچه
باد ها
در جنون
بید ها
در جنون
بید ها
واژگون
لاله ها
غرق خون
خیمه ی خورشید سوخت
برگ ها
گریه کنان ریختند
آسمان
کرده به تن پیرهن تعزیه
طبل عزا را بنواز ای فلک !

روز ازل به دست تو چشمم خریده شد
اصلا برای حزن تو اشک آفریده شد
با دست مادر تو برای تمام ما
پیرهن عزای محرم بریده شد
با دست روضه خوان که خدا بود یک به یک
نقش تو بر نگین دل ما کشیده شد
چون دی در مسابقه ی اشک برترین
چشمان ما برای شما برگزیده شد
هر کس به قله ی غم عشقت صعود کرد
در این رقابت همگانی پدیده شد
بعدش خدا به روضه ی مقتل گریز زد
از بین جمع، ناله ی مادر شنیده شد
وقتی رسید روضه به حلقوم و تیغ سرخ
پشت فلک در اوج مصیبت خمیده شد
از غارت تن تو خدا گفت ناگهان
اینجا امان مستمعینت بریده شد
در گفتگوی سرخ خداوند و مادرت
صحبت به خیزران و لبانت کشیده شد
اینجا فقط نمونه ای از روضه ی تو بود
با این همه چقدر، گریبان دریده شد
در سایه سار بال ملائک از ان به بعد
تا به ابد تدارک این روضه دیده شد
پایان گرفت مجلس جانسوز روضه ات
در سفره، اشک و آه و غم و درد چیده شد

انقده دلم میخواد زیر پاهات سر بزارم، مگه من دل ندارم
تو بگی که تشنَمه، برم برات آب بیارم، مگه من دل ندارم
اونا که خوبن، دارن هزار تا حرف گفتنی تو بهشون سر میزنی
من بیچاره چیکار کنم، اگه من گنهکارم، آخه مگه من دل ندارم
کاش میشد تو این شبا هر جا میری، تنها نری، میشه ما رو هم ببری
قول میدم، یه جا آروم میشینم، با هیچ کسی کار ندارم، مگه من دل ندارم
میدونم محرما غصه میشه کار دلت، غم میشه بار دلت
من نمردم آقاجون بارِ تو من برمیدارم، مگه من دل ندارم
من اگه بیام باهات تا کربلا تا بمیرم، چقده جا میگیرم
دوست دارم پشت در خیمه هاتون سر بذارم، مگه من دل ندارم
تو نگفتی که اگه اسم عموم بیاد، میام
بخدا عمریه که گریه کن علمدارم، مگه من دل ندارم

هزار بار اگر از تنم بر آری پوست
به دوستیت قسم! جز تو را ندارم دوست
هزار شکر خدا را که در غمت شب و روز
دلم بود خون، چشم چشمه، مژگان جوست
سری که خاک تو شد، سجده واجب است بر آن
دلی که جای تو شد، کعبه مقدس هوست
طبیب بی تو اگر دارویم دهد، درد است
و گر تو درد، کرامت کنی، به از داروست
کنار تربت تو، صحبت بهشت خطاست
خیال روضه تو، رشک روضه مینوست
ز یک اشارهٔ چشم تو بر فراز سنان
نهفته در دل تنگم، هزار سرّ مگوست
ز خار راه تو فیضی اگر به من برسد
هزار مرتبه خوش بوتر از گل خوشبوست
تو کعبه ای، تو صفایی، تو مروه، تو حرمی
تو قبلهٔ دل مایی و قبله از یک سوست
هزار شکر خدا را که چارده قرن است
که زخم تو به دلم، بغض گریه ات به گلوست
عنایتی کن و خون کن سرشک "میثم" را
به آن خدای عظیمی که خون بهای تو، اوست
شعر از حاج غلامرضا سازگار

اگر چه مثل محّرم نمی شوم هرگز
جدا ز روضه و ماتم نمی شوم هرگز
مرا ببخش مرا چون که خوب می دانم
که توبه کردم و آدم نمی شوم هرگز
اسیر جاذبۀ حُسن یوسف یاسم
که محو در گل مریم نمی شوم هرگز
گناه کارم و حتی بدون اذن شما
بدان نصیب جهنم نمی شوم هرگز
به جان عشق قسم غیر چهارده معصوم
به پای هیچ کسی خم نمی شوم هرگز
قسم به قلب سپیدت سیاهپوش کسی
بجز شهید محّرم نمی شوم هرگز
نَمی فُرات بیاور چرا که من قانع
به سلسبیل و به زمزم نمی شوم هرگز
در انتهای غزل من دوباره می خواهم
فقط برای تو باشم نمی شوم هرگز
شعر از سیدحمیدرضا برقعی

من و جدا شدن ازکوی تو خدا نکند
خدا هر آنچه کند از توام جدا نکند
‏صفای دل تویی و دل ز هر چه داشت صفا
صفا ندارد اگر با غمت صفا نکند
‏جواب ناله دل­های خسته بر لب تو است
که را صدا کند آن کو تو را صدا نکند
هزار مرتبه حیف از نماز مرده بر او
که زنده ماند و جان در رهت فدا نکند
‏رضا مباد خدا ازکسی که در همه عمر
تو را به قطره اشکی ز خود رضا نکند
رهایی همه عالم بود به دست کسی
که هو چه بر سرس آ ید تو را رها نکند
کشیدم از دو جهان آستین که دولت عشق
مرا به جز در این آستان، گدا نکند
‏کسی که خاتم خود را دهد به دشمن خود
چگونه ازکرم خود نگه به ما نکند
گذشت عمر و اجل پر زند به دور سرم
بمیرم و نروم کربلا خدا نکند
شعر از حاج غلامرضا سازگار

حـتی خـدا مـیان حسـینیه ی غمـش
سوگند خورده است به ماه محرمش
شبهای قدر محترم و با فضیلت اند
امّـا نمی رسند به شبهای ماتمش
امروز نه، غروب همان سال شصت و یك
مـا را گـره زدنـد به نخـهای پـرچمش
این دستمال گـریه پر از نـور می شود
وقتی به دست روضـه ی خورشید می دمش
چشمی كه از برای تو گریان نمی شود
باید حـواله داد به دست جـهنمش
جانم فدای ِ محتشم و خانواده ات
با این : چه نوحه و چه عزا و چه ماتمش
شعر از علی اکبر لطیفیان

حدیث عشق تو دیوانه کرده عالم را
به خون نشانده دل دودمان آدم را
غم تو موهبت کبریاست در دل من
نمی دهم به به سرور بهشت این غم را
غبار ماتم تو آبرو به من بخشید
به عالمی ندهم این غبار ماتم را
به نیم قطره اشک محبتت ندهم
اگر نهند به دستم تمام عالم را
به یمن گریه برای تو روز محشر بین
خموش میکنم از اشک خود جهنم را
اگر رواست دمی بی تو بگذرد عمرم
هزار بار و بمیرم نبینم آن دم را
منو جدا شدن از کوی تو خدا نکند
خدا هر آنچه کند از توام جدا نکند
شعر از حاج غلامرضا سازگار

کاش‌بودم‌شعله‌تاشمع‌مزا رت‌میشدم
چلچراغ‌زائرشب‌زنده‌دارت� ��میشدم
کاش‌بودم‌پرچم‌حاشیه‌دار ماتمت
تاکه‌زینت‌بخش‌بزم‌سوگوا رت‌میشدم
کاش‌بودم‌حلقه‌حلقه‌همچو زنجیرعزا
درکف‌دل‌بیقراری‌بیقرارت� ��میشدم
کاش‌بودم‌قطره‌آبی‌واز‌� �اه‌وفا
شبنم‌لبهای‌خشک‌شیرخوارت� ��میشدم
کاش‌می‌بودم‌سپر،در‌هجوم ‌تیرمرگ
مانع‌شمشیر‌خصم‌نابکارت‌ میشدم
کاش‌بودم‌درشب‌شام‌غریبا ن‌تاکه‌من
پاسدارخیمه‌بی‌پاسبانت‌م� �شدم

در هر مصیبت و محنی فَابکِ لِلحُسَین
در هر عزای دل شکنی فَابکِ لِلحُسَین
در خیمه‌ی مراثی و اندوه اهل بیت
قبل از شروع هر سخنی فَابکِ لِلحُسَین
در مکتب ارادت ابن شبیب ها
هم ناله با أبا الحسنی فَابکِ لِلحُسَین
إن کُنتَ باکیاً لِمُصابٍ کَالأنبیاء
فِی الإبتلاءِ و الحَزن ِ فَابکِ لِلحُسَین
شب های جمعه مثل ملائک میان عرش
با بوی سیب پیرهنی فَابکِ لِلحُسَین
در تند باد حادثه ای گر کبود شد
بال نحیف یاسمنی فَابکِ لِلحُسَین
دیدی اگر میان هیاهوی تشنگی
طفلی و لب به هم زدنی! فَابکِ لِلحُسَین
لب تشنه جان سپرد اگر عاشقی غریب
یا روی خاک ماند تنی فَابکِ لِلحُسَین
گرم طواف، نیزه و شمشیر و تیرها
دور شهید بی کفنی فَابکِ لِلحُسَین
در لحظه‌ی تلاوت قرآن که دیده است؟
غرق به خون شود دهنی فَابکِ لِلحُسَین
با نعل تازه جای دگر غیر کربلا
تشییع شد مگر بدنی؟ فَابکِ لِلحُسَین
رحمی نکرده اند در آن غارت غریب
حتی به کهنه پیرهنی فَابکِ لِلحُسَین
شب های جمعه دور و بر قتلگاه عشق
با ناله‌ی کبود زنی فَابکِ لِلحُسَین
شعر از یوسف رحیمی

وقتش رسیده است،كه سلمان مان كنی
مجذوب چند آیه ی قرآن مان كنی
ما بت پرست كعبه ی عشقیم،یاحسین
قرآن ز نی بخوان كه مسلمان مان كنی
ما ذهن مان به درك مقامت نمی رسد
ای كاش مور ملك سلیمان مان كنی
قدری ز روی نیزه برای خدا بخند
تا آشنا به واژه ی عرفان مان كنی
با صوت جانگداز لب سنگ خورده ات
مانند زلف خویش،پریشان مان كنی
دنبال نیزه ی تو به هر سو دویده ایم
چیزی نمانده بی سروسامان مان كنی
مجنون تان شدیم وبه جای كویر ودشت
می خواستی كه مرد نیستان مان كنی
ما تشنه ایم،حضرت آقا نمی شود؟
مهمان چند قطره ی باران مان كنی
ما را گدای خانه ی خود كن،همین بس است
كی گفته ایم حاجی دكان مان كنی!؟
شعر از وحید قاسمی

اینجا قدم قدم، همه پیچیده بوی تو
بوی نگاه زینب و بوی گلوی تو
شنهای شعله ور شده را لمس می کنند
انگشت های علقمه در جستجوی تو
اسلام را قدم زده ای سوی کفرشان
کفار قبل از این که بیایند سوی تو!
تو ماندی از زمین و نماندی از آسمان
خون از گلوت رفت و نرفت آبروی تو
من دارم آب می شوم از شرم؛ آن زمان ـ
حتی نبوده آب برای وضوی تو
جز آسمان برای تو جایی نمانده بود
آنجا که کفر می وزد از چارسوی تو ...

اشکی برای گریه به این دیده ها دهید
دستی برای سینه زدن دست ما دهید
روزی اشک ما بود از روضه ی شما
جز روضه رزق گریه ی مار را کجا دهید
زنجیر و شال و بیرق و پیراهن سیاه
چشم انتظار مانده که اذن عزا دهید
این جا مریض هرچه بخواهید حاضر است
هرکس گرفت چشم شما را شفا دهید
حاجت گرفته بودم و خود بی خبر از آن
از بس که حاجت دل ما بی صدا دهید
بانی روضه های محرم که گشته اید
بانی خیر گشته به ما کربلا دهید

یک جهان روضه و یک ماه محرم داری
آه، آقای غریبم چقدر غم داری
تا ابد هم که بخوانند همه مرثیه ات
باز هم روضه نا خوانده به عالم داری
این همه زائر دلسوخته خاکت را
از ازل داشته ای تا به ابد هم داری
روضه خوان هات زیادند، یکی شان قرآن
مطلع فجر خدا سوره مریم داری
درد دل کن که نماند به دلت چون پدرت
خواهرت هست کنارت، تو که محرم داری
بهترین نوحه ما هست «غریب مادر»
صاحب روضه بگو -بهتر از این دم داری-؟
تا که نومید نگردد ز درت محتاجی
تو هم انگشت هم انگشتر خاتم داری
وقت تدفین تو ای شعر غریبی، پسرت
دید در وزن تنت چند هجا کم داری

به فدای تو، تو که اومدی
با تو عطر بهشتی سیب اومد
به فدای تو، تو که اومدی
برا درد همه یه طبیب اومد
به فدای تو، تو که اومدی
آشنای دلای غریب اومد
تو سفیر قافله عشقی و
تو مسیر مرحله عشقی و
تو امیر سلسله عشقی حسین، حسین
یه جورایی من عاشق و هلاک این گدایی ام
یه جورایی من همیشه برا حرم هوایی ام
یه جورایی من دیگه کبوتر کربلایی ام


مولودی