چه وقت درهای اجابت الهی گشوده می‌شود؟
وقتی ما به درگاه حق متعال دعا می‌کنیم، در حقیقت وسیله‌ای برای رسیدن به حوائج خودمان می‌جوییم و راهی به سوی این حوائج می‌پیماییم و از آن استفاده می‌کنیم.
وقتی ما به درگاه حق متعال دعا می کنیم، در حقیقت وسیله ای برای رسیدن به حوائج خودمان می جوییم و راهی به سوی این حوائج می پیماییم و از آن استفاده می کنیم. این یک گونه دعا کردن است. دعا برای گرفتن مقصود. این طور نیست که کسی گمان کند همه مقاصد به وسیله ابزارها یا وسایل مادی برای انسان ها قابل دسترسی است.
بلکه چیزهایی را انسان با دعا باید به دست آورد. البته نه دعای تنها و دعای بدون عمل. هیچ فایده ای ندارد که انسان در عمل را ببندد و به دعا اکتفا کند. اما در کنار عمل، در کنار اقدام، در کنار به کار انداختن همت و تلاش، خواستن از خدا را نیز باید قرار بدهیم. این دعا، حاجات را برای انسان برآورده می سازد. لذا ملاحظه می کنید که پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در میدان جنگ، بعد از آن که همه کارها را انجام داده است. دعا هم می کند. بنابراین یکی از وظایف ما است که دعا کنیم تا از این راه به حاجات و اهداف و مقاصد خودمان نائل شویم.
دعا وسیله ای در کنار وسایل دیگر است. به قول بزرگان از محققین و متفکرین ما همچنان که در عالم وجود، خدای متعال ده ها وسیله و سبب و علت قرار داده است، دعا هم یکی از این سبب ها است. در بسیاری از دعاها، حاجت و مقصود خواستن مطرح می شود. مثلا فرض بفرمایید در همین دعای سحر ماه مبارک رمضان که دعای بسیار عالی المضمونی هم هست، بعد از آن که خدای متعال را به اسماء و صفات سوگند می دهد می گوید: دعا کن به آنچه که می خواهی و مقاصد خودت را از خدا بخواه. بعد از این همه قسم دادن خدای متعال دعا مستجاب می شود. لذا در روایتی از امیرالمومنین (علیه السلام) نقل شده است که فرمودند: ادفعوا امواج البلاء عنکم بالدعائ قبل الورد البلاء؛ بیش از آنکه بلا بر شما وارد شود، با دعا، بلا را دفع کنید.(بحارلانوار، ج90، ص 289)
اینها واقعیت است. این البته بدان معنا نیست که هر چه شما خواستید و هر طور آن را با خدای متعال در میان گذاشتید برآورده خواهد شد؛ نه. شرایطی دارد، آدابی دارد مثل همه اسباب عادی و مثل همه خواستن ها. اگر شما از دوستتان هم چیزی بخواهید، آداب و تشریفاتی دارد.
ادب مخصوص دعا را باید بکار گرفت و عمده ترین آداب، این است که انسان به خدای متعال توجه کند و با همه دل، از خدا بخواهد. هنگامی که قلب انسان رقیق می گردد و توجهی پیدا می شود، وقت دعا است
ادب مخصوص دعا را باید بکار گرفت و عمده ترین آداب، این است که انسان به خدای متعال توجه کند و با همه دل، از خدا بخواهد. هنگامی که قلب انسان رقیق می گردد و توجهی پیدا می شود، وقت دعا است. آن وقت اگر از خدا بخواهید غالب این است که مقصود برآورده می شود مگر مواردی که در علم الهی، مصالحی وجود دارد که آن مصالح را ما نمی دانیم و خدای متعال به خاطر دعای من و شما مصالح عمومی آفرینش یا مصالح یک ملت را بهم نمی ریزد. آنجا که سر راه خواسته ما، مصلحت بزرگی مانع نباشد و آن جا که توجه لازم را در حال دعا باشیم، دعا مستجاب خواهد شد؛ یا زود و یا دیر.
و اما بعضی دعاها، سه چیز علاوه بر این دو چیز دارند که این سه چیز خیلی مهم است. یکی از این سه چیز عبارت از آن مقصود عمومی از دعا؛ یعنی خواستن و گرفتن از خداوند متعال. ما انسان ها نیازهای زیادی داریم و وجودمان سر تا پا نیاز است.
اگر در وجود خودتان دقت کنید می بینید از تنفس کردن و غذا خوردن گرفته تا راه رفتن و گوش کردن و دیدن، همه و همه حاکی از نیاز ما انسان ها است. یعنی خدای متعال، مجموعه ای از امکانات و نیروها را در اختیار من و شما قرار داده است که با آنها می توانیم زندگی کنیم و هم نیز تحت اراده پروردگار است. هر کدام از این نیروها و امکانات کمبود پیدا کند انسان دچار مشکل اساسی در زندگی خود می شود. مثلا یک رگ یا یک رشته عصب از کار بیفتد، یک عضله مشکل پیدا کند تا برسد به مسائل بیرون از وجود انسان یا مسائل روحی یا مسائل اجتماعی.
