ترانه‌ها و اشعار محلی ، واگویه‌ای از نظام و فرهنگ رایج در آن منطقه است . در این ترانه‌ها اغلب شاخصهای جتمی دلبستگیها و تعلقات زنان و مردان در غالبی منظوم به لهجه و گویش محلی ادا میشود . کنکاش و جستجو در نظام خلق این منزومت فرهنگی به پژوهشی وسیع نیازمند است و تنها به نمونه‌ای از ترانه‌های محلی رایج در شهر مشهد در زیر اشاره می‌کنیم:
تو که ماه بلند آسمانی
تو که ماه بلند آسمونی مویم / ستر مشم دورتر مگیرم
تو که ستاره مشی دورم مگیری / مویم آب مشم رو تر مپوشم
تو که ابر مشی روما مپوشی / مویم بارون مشم بالات میاروم
تو که بارون مشی بالم میاری / مویم علف مشم سر در میوروم
تو که علف مشی سر در میاری / مویم بزی مشم سرتا مخورم
تو که بزی مشی سرمه میخوری / مویم قصاب مشم سرته مبرم
تو که قصاب مشی سرمو موبری / مویم پشم مشم مرم تو دشک
تو که پشم مشی مری تو دشک / مویم حج آقا مشم رویش میشینم
تو که حج آقا مشی رویم میشینی /مویم عروس مشم پهلوت میشینم
تو که عروس مشی پهلوم میشینی / مویم دوماد مشوم دستتا می‌گیروم
