انس امام با معبود
امام هادي علیه سلام شب هنگام به پروردگارش روي مي آورد و شب را با حالت خشوع به ركوع و سجده سپري مي كرد و بين پيشاني نوراني اش و زمين جز سنگ ريزه و خاك حائلي وجود نداشت و پيوسته اين دعا را تكرار مي نمود:
بارالها! گنهكاري بر تو وارد شده و تهيدستي به تو روي آورده است، تلاشش را بي نتيجه مگردان و او را مورد عنايت و رحمت خويش قرار داده و از لغزشش درگذر.
پارسايي و انس با پروردگار، آنچنان نمودي در زندگي امام نقي علیه سلام داشت كه برخي از شرح حال نويسان در مقام بيان برجستگي ها و صفات والاي آن گرامي به ذكر اين ويژگي پرداخته اند. «ابن كثير» مي نويسد: « او عابدي وارسته و زاهد بود. »
يافعي مي گويد: « او كمر همت به عبادت بسته، فقيه و پيشوا بود. »
ابن عباد حنبلي، نيز مي گويد: «كان فقيها، اماما، متعبدا. »
