دو وصف رحمان و رحیم، دو صفت هستند که از ماده رحمت اشتقاق یافتهاند و در چهار جهت متفاوتند: 1- کلمه (رحمان) صیغه مبالغه است و بر کثرت و بسیاری رحمت دلالت میکند و کلمه (رحیم) صفت مشبهه می باشد و ثبات و بقا و دوام را می رساند که در آخرت محقق می‌‌گردد. 2- رحمت صفتی است انفعالی و تأثر خاصی است درونی (رحمت در خدای تعالی به معنای تأثر قلبی نیست، بلکه باید نواقص امکانی آن را حذف کرد). 3- معنای خدای رحمان خدای «کثیر الرحمة» و معنای خدای رحیم خدای «دائم الرحمة» است و به همین جهت مناسب با کلمه رحمت این است که دلالت کند بر رحمت کثیری که شامل حال عموم موجودات و انسان ها از مؤمنین و کافرین بشود. 4- رحمان عام است و شامل مؤمن و کافر می شود و رحیم خاص مؤمنین است.
