شعر طنز ازشاعر جمي

بشنو از من این حکایت ای جوان                داستان موسی و فرعونیان

کرد روزی موسی اندر جم گذار                  در ده خواجه احمدی شد بهر کار                                                                                               

درخیابان دید جمعی صف به صف               گرد هم جمع اند با شور وشعف

ماهـــ ياني در جلو انباشــــــــته               دل ز دنـــــيا و ز دين برداشـــته

جمــله در فــكر فروش ماهي اند             از گراني هر چه گويي خواهي اند

وير و شـــير و دارو و نوعي دگر           گــشته پيش مشتر ي ها جـلوه گر     

آن يكي فريــــاد هي دارو زنـــد              آن دگـــــر بانگ بيا خارو زنــد

زد قدم موســـي هم از بهر ثواب             ماهــي دارونمــودي انتخاب

گفت بعد از لحظه اي صاحب النظر        ايها صاحب سمــك هذا چقدر

در جوابش گفت ارزان اسـت اين          هر يكي صد سي تومان باشد همين

گفت موسي اي جوان تيزهـوش            ماهـي گنديده را كمتر فروش

ناگهان از جا پريدي آن جوان               بانگ بر زد بر تمام قبطيان

ايها الاخوان به فريادم رسيد               اين جوان گيريدو بر دارش كشيد

جمع گرديدند آن قوم لعـــين                نزد موسي از يسار و از يمين

عده اي ساطور و جمعي با تبر             عده اي با پا و دست و با حجر

ديد موسي كارش از چاره گذشت           دست ها بر آسمان كرد و نشست

كي خدا كو آن يد و بيضاي من            كوچه شد آن مسكن و ماواي من

كو عصايم تا نمايم اژدها                   تا ببلعد جمله اين قوم دغا

چون رييس قوم موسي را بديد            بانگ زد بر قوم و صفها را دريد

گفت اي موسي بيا نزديك ما             توبه كن داني كه خود كردخطا

ماهي دارو چرا خواندي تو گند         شد سزاوار تو اينك سنگ و بند

ماهي دارو مقدس شي ماست            دائما اندر شراءو بيع ماست

قرن ها باشد كه ما او خورده ايم         گر نباشد او همه ما مرده ايم

بوي او اندرمشام ما گلاب                   آ ب او خوشتر بود از صد شراب

گر حقيقت گويي و پيغمبري                 نام اربابان چرا بد مي بري

من نجاتت مي دهم از شر ناس              رو دگر بيرون ميا از شهر خاص

من كه اين فرعونيان را رهبرم              ماهي داروست اينك سرورم

ماهي دارو بود ايمان ما                      زندگي ما و هست و بود ما

 او بود محبوب و هم معبود ما              در رهش باشد فدا اين جان ما

تو چه داني كو ندارد هيچ عيب             بوده اي ده سال چوپان شعيب