پندنامه اخلاقی

نویسنده: حضرت امام خمینی(ره)

 

از آداب عبودیت این است که جز قدرت حق، قدرتی را نپذیرند و جز ثنای حق و آنکه از اولیاء حق است، ثنای کسی را نگویند. ما بندگان هستیم که هیچ نداریم و هیچ نیستیم و هر چه هست قدرت الهی است... همه چیز را از خدا بدانید ما بنده ضعیفی هستیم که هیچ نیستیم ، هر چه هست او هست و هر چه داریم از او داریم .[1]

[لذا] کسانی که با خدا باشند، توجه به خدا و ایمان به خدا داشته باشند، خداوند انها را از تمام ظلمت‌ها، از تمام تاریکی‌ها خارج می‌کند و به حقیقت نور می‌رسند. ایمان به خدا نور است. ایما به خدا باعث می‌شود که تمام تاریکی‌ها از پیش پای مومنین برداشته بشود، ایمان خدا باعث می‌شود که مومنین در نور خدا غرق شوند. ظلمت‌های استبداد، ظلمت‌های اختناق، ظلمت‌های وابستگی‌ به غیر، ظلمت‌های ظلم، مومنین از این ظلمت‌ها نجات پیدا می‌کنند. کسانی که به خدا توجه دارند و مقصد آنها مقصد الهی است، از تمام انواع ظلمات، ظلمات مادی، ظلمات معنوی نجات پیدا می‌کنند و در دریای نور غرق می‌شوند.[2]

منبع: روح عرفانی روح‌الله/ محمد رضا رمزی اوحدی، توسعه فرهنگ قرآنی،1378 ص 85.

 

---

نقل از: http://pajoohe.com

نویسنده: حضرت امام خمینی(ره)

 

من امیدوارم که ما این حجاب جحود را از قلب‌هایمان برداریم و از خدای تبارک و تعالی بخواهیم که ما را آشنا کند به لسان قزآن. زبان قزآن یک زبان خاصی است، ما آشنا بشویم به آن زبانی که با آن زبان، قرآن وارد شده است، قزآن مثل انسان می‌ماند، قرآن یک سفره‌ای است که خدا پهن کرده برای همه بشر، یک سفره پهنی است، هر کس به اندازه اشتهایش از آن می‌تواند استفاده کند، اگر مریض نباشد که بی اشتها بشود، امراض قلبیه آدم را بی اشتها می‌کند، اگر مریض نباشد و اشتهای قلبش باشد از قرآن استفاده می‌کند، یک سفره پهن است که همه از آن استفاده می‌کنند... قرآن هم اینطوری است که سفره پهنی است برای همه، هر کس به اندازه آن اشتهایی که دارد و آن راهی که پیدا می‌کند به قرآن استفاده می‌کند ...(1) قرآن کتاب آدم سازی است، برای آدم ساختن آمده‌اند، کتاب حیوان‌سازی نیست، کتاب تعمیر مادیت نیست، همه چیز است، انسان را به تمام ابعاد تربیت می‌کند مادیات را قبول دارد، در پناه معنویات و مادیات را تبع معنویات قرار می‌دهد.(2)

 

منبع: روح عرفانی روح‌الله/ محمد رضا رمزی اوحدی، توسعه فرهنگ قرآنی،1378.

 

---

نویسنده: حضرت امام خمینی(ره)

 

اینهایی که از کتب ادعیه انتقاد می‌کنند برای این است که نمی‌دانند، جاهل‌انند، بیچاره‌اند که این کتب ادعیه چطور انسان را می‌سازد، این دعاهایی که از ائمه ما وارد شده است مثل کمیل، مناجات شعبانیه، دعای حضرت سیدالشهداء(ع) و دعای«سمات» اینها چه جور انسان را درست می‌کنند... این ادعیه انسان را از ظلمت بیرون می‌برد، وقتی که از این ظلمت بیرون رفت انسانی می‌شود که کار می‌کند اما برای خدا، شمشیر می‌زند برای خدا، مقاتله می‌کند برای خدا، قیامش برای خدا است... دور کردند مردم را از ادعیه و کتب دعا! یک وقت آتش می‌زدند[کتب دعا را!] آن مرد خبیث«کسروی» یک روزی داشت که روز آتش سوزی بود! که کتاب‌های عرفانی و کتابهای دعا را می‌گفتند می‌آوردند و آتتش می‌زدند! اینها نمی‌فهمیدند «دعا» یعنی چه؟ تأثیر دعا را نمی‌دانند که در نفوس انسان‌ها چیست؟... [خواندن] همین دعاها بطور طوطی‌وار هم که هست در آنها تأثیر کرده و بهترند از که تارک آن[دعا‌ها] هستند. نماز خواندن و لو اینکه یک مرتبه نازله‌ای را هم داشته باشد از آن نماز نخوان بهتر است... آنکه می‌گوید ما دعا نمی‌خوانیم و‌ قرآن را هم نمی‌خواهد، یعنی قرآن را هم قبول ندارد.[در قرآن می‌فرماید] «ادعونی استجب لکم» مرا بخوانید، دعا کنید، ان‌شاءالله خداوند ما را از اهل دعا و اهل ذکر و اهل قرآن قرار دهد.(1)

 

 

منبع: روح عرفانی روح‌الله/ محمد رضا رمزی اوحدی، توسعه فرهنگ قرآنی،1378.

 

---

نویسنده: حضرت امام خمینی(ره)

 

علائق را باید کم بکنید، علاقه‌ها باید کم بشود، طبیعتاً ماها از اینجا می‌رویم، علی ایّ حال چه علاقه قلبی به چیزی داشته باشیم یا نداشته باشیم فرقی به حال ما نمی‌کند. شما فرض کنید که علاقه داشته باشید به این کتابتان یا نداشته باشید، کتاب مال شما است، از آن استفاده می کنیدف علاقه داشته باشید به این خانه یا نداشته باشید، این خانه مال شماست استفاده هم می‌کنید، علاقه را کم کنیدف علاقه را تا می‌توانید از بین ببرید. آنچه انسان را گرفتار می‌کند آن علاقه‌ای است که انسان دارد و آن هم مبدأش همان حبّ نفس است. حبّ مسند، حبّ ریاست دردی است که انسان را به هلاکت می‌رساند ... ما خودمان را خیلی مهذب و صحیح[می‌دانیم] و برای آن حبّ نفسی که داریم خودمان را یک آدم کامل می‌دانیم و همه دیگران را معیوب می‌‌دانیم و به عیبشان ایراد می‌گیریم. در آن شعر هست که شعرش را نمی‌خواهم بخوانم، که یک آقایی به یک کذایی اشکال کرد. او گفت: من همه اینها که می گویی، هستم اما تو آنطور که می‌نمایی هستی؟!(1)

 

منبع: روح عرفانی روح‌الله/ محمد رضا رمزی اوحدی، توسعه فرهنگ قرآنی،1378.

 

---

نویسنده: حضرت امام خمینی(ره)

 

انسان خود خواه است مگر از این جلد بیرون برود وهمه کمالات را منحصر به آن علمی را که یافته است و ادراک کرده و خوانده است، [می‌داند] فقیه خیال می‌کند غیر فقیه چیز دیگری نیست در عالم، عارف هم خیال می‌کند غیر از عرفان چیزی نیست، فیلسوف هم خیال می‌کند غیر از فلسفه چیزی نیست، مهندس هم خیال می‌کند غیر از هندسه چیزی نیست... آنچه باید با آن راه را باید با آن راه را پیدا کند، همان مانع می‌شود؛ آن علمی که باید انسان را هدایت کند مانع از هدایت می‌شود، علم‌های رسمی همه همینطوریند، انسان را از آنچه باید باشد محجوب می‌کند. خودخواهی می‌آورد، وقتی علم در قلب غیر مهذب وارد بشود انسان را به عقب می‌برد و هر چه زیادتر انبار شود مصائبش زیادتر است ... و من  نمی‌دانم کی ماها باید خودمان را مهذب کنیم که لااقل این علوم رسمی از خدا مانعمان نشود؟ از ذکر «الله» مانعمان نشود؟ این هم خودش یک مساله‌ای است که اشتغال به علم اسباب این نشود که از خدا غافل شویم ... ما از حجاب‌های ظلمانی بیرون نرفته‌ایم، توی حجاب‌ها می‌لولیم و تا آخر چه خواهد شد؟ علم در نفوس ما تاثیر نکرده الا تاثیر سوء علم‌ها، علوم شرعیه و علوم عقلیه که آن بیچاره‌ها اسمش را«ذهنیات» می‌گذارند آن محجوب‌ها، می‌گویند[اینها] ذهنیات هستند یعنی عینیّت ندارند. اینها وسیله برای رسیدن به مقصد هستند، هر کدام ما را از آن مقصد باز دارد، دیگر علم نیست، حجاب ظلمانی است.(1)

 

---

پندهاى عارفانه

 

باهم از سخنان نور آفرين و پندهاى عارفانه حضرت آية الله بهاءالدينى بهره مى بريم :

 

«خداوند در وجود افراد استعدادهايى خاص قرار داده است كه بايد آنها را فهميد و به دست آورد و از جهاتى نيز آنان را محروم كرده است بنده در جوانى با كسى ملاقات كردم كه از نظر درسى شايد بيست بار كتاب «سيوطى» را درس گرفته بود اما به قول خودش چيزى از آن فرانگرفته بود ولى همان شخص در معمارى آن چنان مهارت داشت و در دقت و سرعت عمل قوى بود كه قسمتى از ساختمان مدرسه فيضيه را بر عهده او گذاردند، توانست بخوبى آن را انجام دهد، به طورى كه آن قسمت هيچ عيبى نكرده و از استحكام، ظرافت و زيبايى خوبى برخوردار است

اعتقاد به تقديرات الهى، زمينه هاى خيرى براى انسانها فراهم مى كند بسيارى از حوادث كه اطراف ما مى گذرد موجب خير و صلاح است هر چند در ظاهر تلخ و ناگوار باشد

كارها انجام مى شود و روزگار مى گذرد اما آنچه براى ما مى ماند نيات ماست انسان در گرو نيات خويش است مواظب باشيم نيت كار خلاف، حرف خلاف و انديشه خلاف نداشته باشيم

تا انسان مراحلى از سازندگى را طى نكرده است نبايد در كارهاى اجتماعى وارد شود بايد درسها را با حوصله و دقت خواند، از محضر استاد استفاده برد با او بود و حركاتش را ديد تا در نفس انسان تأثير كند اگر از خود غفلت كنيم عاقبت خوبى نخواهيم داشت با تهذيب نفس است كه علم به بار مى نشيند و قدرت مفيد مى شود و خدمت ارزش مى يابد

فقر و تنگدستى اصلاح كننده طلبه است و عزت نفس و مناعت طبع امرى لازم و ضرورى براى اوست تكامل در نتيجه فشار است اگر پيشروى مى خواهيد بايد سختى بكشيد

ما تجربه زيادى به دست آورده ايم و وجدان نموده ايم كه براى رهايى از مشكلات راههايى هست كه بهترين آنها را خود حس كرده ايم و به كمك آنها به حاجت هايمان رسيده ايم :

«نذر كردن گوسفند براى فقرا، خواندن حديث كساء به طور پى در پى، پرداخت صدقه و ختم صلوات»

 

http://nbo.ir