در حدیث است حضرت موسی(ع) در مناجات کوه طور، عرض کرد:«یا اِلهَ العالَمینَ؛ ای خدای جهانیان» جواب شنید لَبّیک (یعنی ندای تو را پذیرفتم، ردّ نمی کنم) سپس عرض کرد:«یا اِلهَ المُحسِنینَ؛ ای خدای نیکوکاران» جواب شنید لَبّیک، سپس عرض کرد: «یا اِلهَ المُطیعینَ؛ ای خدای اطاعت کنندگان» جواب شنید لَبّیک، سپس عرض کرد:«یا اِلهَ العاصِین؛ ای خدای گنه کاران» سه بار جواب شنید لَبّیک.
حضرت موسی(ع) با تعجب عرض کرد:«خداوندا! تو را خدای جهانیان، خدای نیکوکاران و خدای اطاعت کنندگان خواندم، یک بار فرمودی لَبّیک، ولی تو را خدای گنه کاران خواندم سه بار فرمودی لَبّیک، حکمتش چیست؟ جواب آمد:«مطیعان به اطاعت خود، نیکو کاران به نیکو کاری خود و عارفان به معرفت خود اعتماد دارند، اما گنه کارانند که جز به فضل و کرو من پناه و امیدی ندارند، اگر از درگاه من نااُمید گردند به درگاه چه کسی پناهنده شوند؟
