دروغ از بدترين معايب، زشت ترين گناهان و منشأ بسياري از مفاسد است و بالطبع از کارهاي زشت و ناپسند و عادت به آن از رذايل اخلاقي و از گناهان کبيره است و تا ضرورت و مصلحت مهمي در ميان نباشد ، دروغ گفتن جايز نمي باشد.
دروغ در دنيا و آخرت انسان را از رحمت الهي محروم مي کند و در ميان مردم بي اعتبار مي نمايد و اعتماد عمومي را سلب و جامعه را به بيماري نفاق دچار مي سازد و از آفات زبان و خراب کننده ايمان است.
امام علی علیه السّلام می فرمایند: راستی (راستگویی) تو را نجات می دهد هر چند که از آن بیمناک باشی و دروغ تو را نابود می کند گرچه از آن خطری بر خود حس نکنی.۱
از امیرالمومنین سؤال شد. گرامی ترین مردم کیست؟ فرمودند: کسی که همیشه و همه جا با راستی برخورد کند.۲
رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم می فرمایند: آن کس بیش از همه مردم را راستگو می داند که خودش با آنان راستگوتر باشد و آن کس بیش از همه مردم را دروغگو می داند که خودش بیش از همه به آنان دروغ بگوید.۳
حضرت علی علیه السّلام می فرمایند: ایمان آن است که راستی اگر چه به زیانت باشد بر دروغی که به سودت است ترجیح دهی.۴
امام صادق علیه السّلام می فرمایند: خدای عزّوجل هیچ پیامبری را نفرستاد مگر با راستگویی، و برگرداندن امانت به نیکوکار و بدکار.۵
منبع:
۱. کنزالعمال، ح۶۸۵۴.
۲. نهج البلاغه، ح۴۵۸.
۳. الکافی، ج۲، ص۱۰۴، ح۱.
۴. بحارالانوار، ج۷۱، ص۱۱، ح۱۹.
۵. چهل نکته پیرامون آرامش، ص۴۰-۴۱.
جام نیوز
