بخيل .
ـ امام على عليه السلام آدم بخيل خزانه داروارثان خود است .
ـ بخل همنشين خود را خوار مى دارد و كناره گير از خود را ارجمند.
ـ بخيل اندكى از مال خود را از خويش دريغ مى دارد و همه آن را به وارثانش مى بخشد.
ـ بخيل آبروى خود را بيشتر از آن كه حفظ كند, از بين مى برد.
ـ پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله بخيل از خدا و مردم بدور است و به آتش نزديك .
ـ امام على عليه السلام نگاه كردن به بخيل دل را سخت مى كند.
ـ بخيل هيچ دوستى ندارد.
ـ در شگفتم از بخيل كه فقر و نادارى را كه از آن گريزان است به سوى خود مى شتاباند و توانگرى و ثروتى را كه در پى آن است از دست مى دهد او در دنيا مانند تهيدستان به سر مى برد و در آخرت همچون توانگران از او حسابرسى مى شود.
ـ امام صادق عليه السلام در شگفتم از كسى كه دنيا به او روى آورده است و او بخل مى ورزد, يا دنيا از او رويـگردان است و نسبت به آن بخل مى ورزد, زيرا با وجود رويكرد دنياانفاق به او (آدم بخيل ) زيانى نمى رساند و در صورت پشت كردن دنيا به او بخل و امساك به او سودى نمى رساند.
ـ بخيلان بيش از همه بايد براى مردم آرزوى توانگرى كنند, زيرا وقتى مردم بى نياز شدند از اموال و داراييهاى بخيلان چشم برمى دارند.
ـ در بخل بخيل همين بس كه به خداى خود بدگمان است كسى كه به عوض يقين داشته باشد, بذل و بخشش مى كند.
ـ بخيل نبايد به صله رحم چشم بدوزد.
ـ پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله بيگانه ترين شما از من آدم بخيل بد زبان زشت كردار است .
ـ امام على عليه السلام نياز تو به آدم بخيل خنكتر از زمهرير (سرماى بسيار سخت ) است .
ـ پـيـامـبـر خدا صلى اللّه عليه و آله در روز رستاخيز آتش با سه نفر سخن مى گويد و به ثروتمند مـى گـويد: اى كسى كه خداونددنيايى فراوان و فراخ و سرشار به تو داد و فقير اندكى قرض از تو خواست و تو ندادى و بخل ورزيدى پس (آتش ) او را فرومى بلعد.
