با رحلت امام هادی - علیه السلام- در سال 254 و به تنصیص آن حضرت، فرزندش امام عسكری - علیه السلام - به سمت امامت شیعیان اثنی عشری منصوب گردید. روایاتی كه در وصیت و تنصیص امام هادی - علیه السلام - درباره امامت فرزندش وارد شده، در بسیاری از كتب حدیث و تاریخ شیعه، فراوان به چشم می‌خورد.[1] طبعا با توجه به این وصیت و تنصیص امام هادی - علیه السلام - كه از نظر شیعیان نشانه صحت امامت امام بعدی است، آنان امام حسن عسكری - علیه السلام - را به امامت پذیرفتند. یكپارچگی شیعیان، به جز شماری اندك، خود دلیلی بر مقبولیت این امر در جامعه شیعه در آن روزگار است. بنا به نقل سعد بن عبدالله جز عده‌ای كه به امامت محمد بن علی (كه در زمان حیات پدرش امام هادی - علیه السلام - وفات كرد) گرویدند و تعداد انگشت شماری كه جعفر بن علی را امام خود دانستند، اكثریت یاران امام هادی - علیه السلام - به امامت حضرت عسكری گردن نهادند. پیروان جعفربن علی «جعفریه خلص» لقب یافتند.[2]
مسعودی، جمهور شیعه را از پیروان امام عسكری و فرزندش می‌داند كه این فرقه در تاریخ به «قطعیه» معروف شده‌اند.[3] عنوان قطعیه اشاره به گروهی است كه نوعا نه به مهدویت امام رحلت كرده بلكه بر رحلت امام پیشین قطع كرده و امامت امام بعدی را پذیرفته‌اند. این نام، نخست بار در برابر واقفه كه پس از رحلت امام كاظم - علیه السلام - پدید آمدند اطلاق شده است.
--------------------------------------------------------------------------------
[1] . نك: الغیبه، طوسی، ص 120، 122؛ كشف الغمه، ج 2، صص 404، 407؛ الارشاد، ص 335، روضه الواعظین، ص 247، بحارالانوار، ج 50، صص 239، 246.
[2] . المقالات والفرق، ص 101.
[3] . مروج الذهب، ج 4، ص 112.
رسول جعفريان ـ حيات فكري و سياسي امامان شيعه، ص537
