شعر طنز بیرجندی " بِبَخشَی " -- می بخشید
سَرِ کوچه شمار دیدُم ببَخشَی
کَموکِّه اُونجَه وَاستیدُم بِبَخشَی
سلام کِردُم ولی از ته گلو خُو
هوا یخ بُو مِلَرزیدم بِبَخشَی
میو ن ، چادِر بُدَی اما از آخِر
کِلَپّ و لَو شُمار دیدُم ببخشی
شما ،کُفری بُدَی اما چه فَیدَه ؟
مُو تَه دل خومِخَندیدم ببخشی
مِپِندارُم شماهم دل شما مَست
میون کوچه مِرقصیدم ببخشی
به یَکهُو دِر سِرا وا شُد وَویلاه
به قُرعُومرگ خُوردیدم ببخشی
مو از نَه نِه ی شما دلخور نیایم
ولی خَیلِه بترسیدُم ببخشی
هَفَش تا فاشِ جیشتِ وَمُو دادَن
که حالِ خو ر نِفَهمیدم ببخشی
مو وَر دورِخُو مثل پَل پَلیسکِه
هَموجوری مِچَرخیدم ببخشی
مو و اُونو و خاک اِنداز و جارو
سه چارروز وُرمِلَنگیدُم ببخشی
از آخِر هم شما پا پِش گذاشتَی
و گر نه وَا مِجرتیدُم ببخشی
خدا عمرِ بده نَه نِه ی شما رَ
شُمار وَر نه نه بخشیدم ، ببخشی
