خداوند متعال در وصف پیامبر(ص) فرمود:«الذین ءاتینهم الكتبیعرفونه كما یعرفون ابناءهم و ان فریقا منهم لیكتمون الحق و همیعلمون»
كسانى كه كتاب آسمانى به آنان دادیم، او را همچون فرزندان خودمىشناسند; (ولى) جمعى از آنان، حق را آگاهانه كتمان مىكنند.
امام صادق(ع) فرمود:«یعرفونه كما یعرفون ابناءهم» زیراخداوند متعال در تورات و انجیل و زبور، حضرت محمد(ص)، مبعث،مهاجرت، و اصحابش را چنین توصیف نمود:«محمد رسولالله و الذینمعه اشداء على الكفار رحماء بینهم...»
محمد(ص) فرستاده خداست؛ و كسانى كه با او هستند در برابر كفارسرسخت و شدید و در میان خود مهربانند. پیوسته آنها را در حالركوع و سجود مىبینى، در حالى كه همواره فضل خدا و رضاى او را طلبند. نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده نمایان است. این، توصیف آنان در تورات و توصیف آنان در انجیل است... .
امام صادق(ع) فرمود: این، صفت رسول خدا(ص) و اصحابش در تورات وانجیل است. زمانى كه خداوند پیامبر خاتم(ص) را به رسالت مبعوثنمود اهل كتاب (یهود و نصارى) او را شناختند اما نسبتبه اوكفر ورزیدند، همان گونه كه خداوند متعال فرمود: «فلما جاءهمما عرجوا كفروا به» هنگامى كه این پیامبر نزد آنها آمد كه(از قبل) او را شناخته بودند، به او كافر شدند.
خداوند متعال در قرآن كریم، در وصف پیامبر(ص) مىفرماید: «و ماارسلناك الا رحمه للعالمین» ما تو را جز براى رحمت جهانیاننفرستادیم. قرآن نیز مىفرماید: «اشداء على الكفار رحماءبینهم...»،
در برابر كفار سرسخت و شدید و در میان خود مهربانند. این دوچگونه با هم جمع مىشوند؟
توجه به این آیه براى طرفدارى اندیشه تسامح و تساهل ضرورى است.
آیا ممكن است كاملترین انسان، كه با كاملترین كتاب آسمانى براىهدایت تمام جهانیان مبعوث گردیده است در مقابل دشمنان دین هیچعكس العملى جز مهربانى نداشته باشد؟!
براى اداره جامعه دینى و بقاى آن باید در مقابل دشمنان دینایستاد شدت عمل نسبتبه كافران و مبارزه با آنها براى از بینبردن موانع هدایت عین رحمت است.
محمد(ص) فرستاده خداست؛ و كسانى كه با او هستند در برابر كفارسرسخت و شدید و در میان خود مهربانند. پیوسته آنها را در حالركوع و سجود مىبینى، در حالى كه همواره فضل خدا و رضاى او را طلبند. نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده نمایان است. این، توصیف آنان در تورات و توصیف آنان در انجیل است
برترین مخلوق
حسین بن عبدالله مىگوید: به امام صادق(ع) عرض كردم: آیا رسولخدا(ص) سرور فرزندان آدم بود؟ آن حضرت فرمود:
قسم به خدا، اوسرور همه مخلوقات خداوند بود. خدا هیچ مخلوقى را بهتر ازمحمد(ص) نیافرید .
امام صادق(ع) در حدیث دیگرى فرمود: چون رسول خدا(ص) را بهمعراج بردند جبرئیل تا مكانى با وى همراه بود و از آن به بعداو را همراهى نمىكرد. پیامبر(ص) فرمود: جبرئیل، در چنین حالىمرا تنها مىگذارى؟! جبرئیل گفت: تو برو. سوگند به خدا در جایىقدم گذاشتهاى كه هیچ بشرى قدم نگذاشته و بیش از تو بشرى به آنجا راه نیافته است
معمر بن راشد مىگوید: از امام صادق(ع) شنیدم كه فرمود: یك نفریهودى خدمت رسول خدا(ص) رسید و به دقت او را نگریست.
پیامبر اكرم(ص) فرمود: اى یهودى! چه حاجتى دارى؟ یهودى گفت: آیا تو برترى یا موسى بن عمران; آن پیامبرى كه خدا با او تكلمكرد و تورات و انجیل را بر او نازل نمود، و به وسیله عصایشدریا را براى او شكافت و به وسیله ابر بر او سایه افكند؟
پیامبر(ص) فرمود: خوش آیند نیست كه بنده خود ستایى كند ولكن(در جوابت) مىگویم كه حضرت آدم(ع) وقتى خواست از خطاى خود توبهكند، گفت: «اللهم انى اسالك بحق محمد و آل محمد لما غفرت لى»،خدایا! به حق محمد و آل محمد از تو مىخواهم كه مرا عفو نمایى.
خداوند نیز توبهاش را پذیرفت. حضرت نوح(ع) وقتى از غرق شدن دردریا ترسید گفت «اللهم انى اسالك بحق محمد و آل محمد لماانجیتنى منالغرق»; خدایا به حق محمد و آل محمد از تو در خواستمىكنم. مرا از غرق شدن نجات بدهى. خداوند نیز او را نجات داد.
حضرت ابراهیم(ع) در داخل آتش گفت:«اللهم انى اسالك بحق محمد وآل محمد لما انجیتنى منها»; خدایا! به حق محمد و آل محمد ازتو مىخواهم كه مرا از آتش نجات دهى. خداوند نیز آتش را براى اوسرد و گوارا نمود.
حضرت موسى(ع) وقتى عصایش را به زمین انداخت و در خود احساس ترسنمود گفت: «اللهم انى اسالك بحق محمد و آل محمد لما امنتنى»;خدایا! به حق محمد و آل محمد از تو در خواست مىنمایم كه مراایمن گردانى. خداوند متعال به او فرمود: «لاتخف انك انتالاعلى» نترس. مسلما تو برترى.
اى یهودى، اگر موسى(ع) امروز حضور داشت و مرا درك مىكرد و بهمن و نبوت من ایمان نمىآورد. ایمان و نبوتش هیچ نفعى به حال اونداشت.
اى یهودى! از ذریه من شخصى ظهور خواهد كرد به نام مهدى(ع) كهزمان خروجش عیسى بن مریم براى یارى او فرود مىآید و پشتسر اونماز مىخواند.
منبع :
1- بقره، آیه146.
2- فتح، آیه29.
3- بقره، آیه89.
4- تفسیر نور الثقلین، ج 1، ص 138 و ج 5، ص77.
5-انبیاء، آیه107.
6- اصول كافى، ترجمه سید جواد مصطفوى، ج 2، ص 325.
7- همان، ص 321.
8- طه، آیه 68.
9- بحار الانوار، ج16، ص366. به نقل از جامع الاخبار،ص 98.
