مسجد میرزایی قدیمی‌ترین بنای مذهبی پابرجا در سطح شهر زنجان می‌باشد که در مجموعه بازار پایین قرار دارد و احتمالاً در حدّفاصل اواخر دوران صفویه تا اوایل دوران قاجار احداث شده است. مسجد میرزایی از دو بخش تشکیل گردیده است. بخش نخست معروف به شبستان قدیم است که به فاصله یک رقبه از دکان‌های بازار قرار گرفته و خود دارای یک واحد شبستان و حیاط می‌باشد. شبستان قدیم از ۱۵ چشمه طاق و تویزه* پوشانیده شده و طاق‌های آن از نوع پنج او هفت کند و خوابیده است که این روش موجبات زیبایی هر چه بیشتر شبستان را فراهم نموده است. محراب در راستای قبله با خالی نمودن قسمتی از جرز جنوبی ایجاد شده و در طرفین آن درِ ورودی از حیاط قرار گرفته که هم اکنون با بالا آمدن سطح حیاط به پنجره تبدیل شده است. کاشی‌کاری محراب مرمت گردیده و از فرم تزئیناتی خود خارج شده است. در این محراب یک واحد کاشی چهارگوش دیده می‌شود که به اواخر دوران صفویه تا قبل از دوران قاجار نسبت داده می‌شود.
بخش دوم مسجد جدید است و در سبک کلی، تقلید ناقصی از مساجد به شیوه چهار ایوانی است و در آن عناصر لازم در مساجد چهار ایوانی از جمله صحن مرکزی، ایوان‌های چهارگانه، حجره‌های طلاب، وضوخانه، شبستان زنانه و مردانه وجود دارد. گرداگرد صحن مرکزی مسجد را حجره‌ها و ایوان‌های چهارگانه به طور قرینه پوشانیده است. جمعاً ۱۴ واحد حجره در سه طرف صحن مستقر شده و سقف حجرات با استفاده از طاق‌های نوع کلیل به سبک آذربایجانی پوشانیده شده است.
در سردرِ این مسجد تاریخ دیگری با عدد ۱۲۸۲ هجری قمری به چشم می‌خورد. در این قسمت کتیبه‌ای به خط نستعلیق نیز وجود دارد که بنابر آنچه که از قسمت خوانای آن به دست آمده، شخصی دو قطعه زمین مزرعه و یک قطعه زمین باغی در نهر قاسم‌آباد و دو قطعه زمین مزرعه در تخت دولابار را وقف مسجد و حجره‌ها نموده است.
در زلزله‌ای که بیش از ۲۰ سال پیش رخ داد دو شکاف در شبستان مردانه ایجاد شد و همچنین ایوان شمالی کمی از فرم خارج شد.
*تویزه: دنده‌های اصلی پوشش طاق- لنگه- قالب و قوسی که با گچ و نی ساخته می‌شود.
تویزه در تولید فضایی شکوهمند، زیبا و پرجذبه نقشی تعیین‌کننده دارد و وسیله‌ای حتی نمادین در مقوله معماری به شمار می‌رود. تویزه همزمان سه کار اصلی را انجام می‌دهد: نخست انتقال نیروهای رانشی در طول مسیری که از شکل تویزه داده می‌شود به نقاط مطمئن. دوم ممکن داشتن تقسیم‌بندی سطوح قوسی شکل پوشش‌های گنبدی به پاره‌هایی چند و سوم آزاد گذاشتن دست معماران در تعیین میزان و شکل خیزی که به پوشش قوسی و گنبدی داده می‌شود.
