داروی درد های بی درمان !

یک داروى مؤ ثر براى همه دردهاى اجتماعى و اخلاقى

بدون شک بیماریهاى روحى و اخلاقى انسان ، شباهت زیادى با بیماریهاى جسمى او دارد، هر دو كشنده است ، هر دو نیاز به طبیب و درمان و پرهیز دارد، هر دو گاهى سبب سرایت به دیگران میشود، هر دو باید ریشه یابى شوند و پس از شناخت ریشه اصلى باید به درمان هر دو پرداخت .هر دو گاهى به مرحله اى میرسند كه غیر قابل علاجند ولى در بیشتر موارد میتوان آنها را درمان كرد.

چه تشبیه جالب و پر معنى و پرمایه اى ؟ آرى قرآن نسخه حیات بخشى است براى آنها كه میخواهند با جهل و كبر و غرور و حسد و نفاق به مبارزه برخیزند.

قرآن نسخه شفابخشى است براى بر طرف ساختن ضعف ها و زبونی ها و ترس هاى بى دلیل . اختلاف ها و پراكندگی ها.

قرآن داروى شفا بخشى است . براى آنها كه از بیمارى عشق به دنیا، وابستگى به مادیات . تسلیم بى قید و شرط در برابر شهوت ها رنج میبرند.

قرآن نسخه شفابخشى است براى دنیائى كه آتش جنگ ها در هر سوى آن افروخته است ، و در زیر بار مسابقه تسلیحاتى كمرش خم شده ، و مهمترین سرمایه هاى اقتصادى و انسانى خود را در پاى غول جنگ و تسلیحات مى ریزد.

و سرانجام قرآن نسخه شفا بخشى است براى آنها كه پرده هاى ظلمانى شهوات آنها را از رسیدن به قرب پروردگار مانع شده است .

در آیه 57 سوره یونس مى خوانیم «قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَشِفَاء لِّمَا فِی الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِینَ» ؛  از سوى پروردگارتان اندرز و شفا دهنده دلها نازل شد.

در آیه 44 سوره فصلت نیز میخوانیم : «قُلْ هُوَ لِلَّذِینَ آمَنُوا هُدًى وَشِفَاء» ؛  به این لجوجان تیرهدل بگو این قرآن براى مؤ منان مایه هدایت و شفاء است .

على (علیه السلام ) در سخن بسیار جامع خود در نهج البلاغه این حقیقت را با شیواترین عبارات بیان فرموده است : فاستشفوه من ادوائكم و استعینوا به على لاوائكم ، فان فیه شفاء من اكبر الداء، و هو الكفر و النفاق و الغى و الضلال ؛ از این كتاب بزرگ آسمانى براى بیماری هاى خود شفا بخواهید و براى حل مشكلاتتان از آن یارى بطلبید، چرا كه در این كتاب درمان بزرگترین دردها است : درد كفر و نفاق و گمراهى و ضلالت !

و در عبارت دیگرى از همان حضرت میخوانیم : الا ان فیه علم ما یاتى و الحدیث عن الماضى و دواء دائكم و نظم ما بینكم : آگاه باشید در این خبرهاى آینده است ، و بیان حوادث اقوام گذشته ، و درمان بیماری هاى شما و برنامه نظم زندگى اجتماعى شما.

و در جاى دیگر از همان امام بزرگ میخوانیم : و علیكم بكتاب الله فانه الحبل المتین و النور المبین و الشفاء النافع ، و الرى النافع ، و العصمة للمتمسك و النجاة للمتعلق ، لا یعوج فیقام ، و لا یزیغ فیستعتب ، و لا تخلقه كثرة الرد و ولوج السمع ، من قال به صدق و من عمل به سبق؛ كتاب خدا را محكم بگیرید، زیرا رشته اى است بسیار مستحكم ، و نورى است آشكار، داروئى است شفا بخش و پر بركت ، و آب حیاتى است كه عطش تشنگان حق را فرو مینشاند هر كس به آن تمسک جوید او را حفظ میكند، و آنكس كه بدامنش ‍ چنگ زند نجاتش مى بخشد، انحراف در آن راه ندارد تا نیاز به راست نمودن داشته باشد، و هرگز خطا نمى كند تا از خوانندگانش ‍ پوزش بطلبد، تكرارش موجب كهنگى و یا ناراحتى گوش نمیگردد (و هر قدر آن را بخوانند، شیرینتر و دلپذیرتر خواهد بود) كسى كه با قرآن سخن بگوید راست میگوید و كسى كه به آن عمل كند گوى سبقت را از همگان مى برد.

این تعبیرهاى رسا و گویا كه نظیر آن در سخنان پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) و سایر گفته هاى على (علیه السلام ) و ائمه هدى (علیهم السلام ) كم نیست ، به خوبى ثابت میكند كه قرآن نسخه اى است براى سامان بخشیدن به همه نابسامانی ها، بهبودى فرد و جامعه از انواع بیماری هاى اخلاقى و اجتماعى .

بهترین دلیل براى اثبات این واقعیت ، مقایسه وضع عرب جاهلى با تربیت شدگان مكتب پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) در آغاز اسلام است ، دیدیم چگونه آن قوم خونخوار و جاهل و نادان كه انواع بیماری هاى اجتماعى و اخلاقى سر تا پاى وجودشان را فرا گرفته بود، با استفاده از این نسخه شفا بخش نه تنها درمان یافتند، بلكه آنچنان قوى و نیرومند شدند كه ابرقدرتهاى جبار جهان را به زانو در آوردند. و این درست همان حقیقتى است كه مسلمانان امروز آن را از یاد برده اند، و به این حال و روزگار كه میدانیم و میدانید گرفتار گشته اند.

تفرقه در میانشان غوغا میكند، غارتگران بر منابعشان مسلط شده اند، سرنوشتشان به دست دیگران تعیین میشود، و انواع وابستگی ها آنها را به ضعف و زبونى و ذلت كشانده است .و این است سرانجام كار كسانى كه نسخه شفا بخش در خانه هاشان باشد و براى شفاى دردهاى خود دست به سوى كسانى دراز كنند كه از آنها بیمارترند!

قرآن نه فقط شفا میبخشد، بلكه بعد از بهبودى یعنى در دوران نقاهت بیماران را با پیام هاى گوناگونش تقویت میكند چرا كه بعد از شفا، رحمت است .

جالب اینكه داروهاى دردهاى جسمانى غالبا اثرهاى نامطلوبى روى ارگانهاى بدن میگذارند تا آنجا كه در حدیث معروفى آمده : هیچ داروئى نیست مگر اینكه خود سرچشمه بیمارى دیگر است (ما من دواء الا و یهیج داء).

اما این داروى شفابخش هیچگونه اثر نامطلوب روى جان و فكر و روح آدمى ندارد، بلكه به عكس تمام آن خیر و بركت است .

در یكى از عبارات نهج البلاغه میخوانیم : شفاء لا تخشى اسقامه ؛ قرآن داروى شفابخشى است كه هیچ بیمارى از آن برنمى خیزد.

كافى است یک ماه خود را متعهد به پیروى از این نسخه شفابخش ‍ كنیم ، فرمانش را در زمینه علم و آگاهى و عدل و داد و تقوى و پرهیزگارى ، اتحاد و صمیمیت ، از خود گذشتگى و جهاد و... پذیرا گردیم ، خواهیم دید به سرعت نابسامانى هامان سامان مى یابد.

ذكر این نكته : نیز ضرورت دارد كه این نسخه مانند نسخه هاى دیگر وقتى مؤ ثر است كه به آن عمل شود و الا صد بار اگر بهترین نسخه هاى شفا بخش را بخوانیم و روى سر بگذاریم ولى به آن عمل نكنیم ، نتیجه اى نخواهیم گرفت .