آيه شماره 40 از سوره مبارکه شوري
وَجَزَاء سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِّثْلُهَا فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ
و جزاى بدى بديى مانند آن است، پس هر كه عفو كند و اصلاح نمايد پس پاداش او بر خداست همانا او ستمكاران را دوست ندارد.
انتقام عادلانه در مقابل خشونت جايز است. «و جزاء سيّئة سيّئة مثلها»
عفو و اصلاح از كسى كه قدرت انتقام دارد، پاداش بزرگى در پى خواهد داشت. «فمن عفا و اصلح فاجره على اللّه»
مقدّمه و بستر اصلاح گذشت است، در شرايط انتقام و كيفر، اصلاح زمينهاى ندارد. «فمن عفا و اصلح»
عفو از بدى ديگران كافى نيست بايد او را اصلاح كرد. «عفا و اصلح»
تنها برخورد قانونى كافى نيست، بلكه اخلاق و عاطفه نيز لازم است. «سيئة مثلها» قانون است و «عفا و اصلح» عاطفه و اخلاق است.
دريافت الطاف الهى مشروط به عفو و اصلاح است نه انتقام. «فاجره على اللّه»
در انتقام پاداش نيست ولى در عفو پاداش است. «فمن عفا... فاجره على اللّه»
تشويق به عفو و اصلاح، براى دفاع از ظالم نيست. «انّه لا يحبّ الظالمين»
ظالم محبوب خدا نيست خواه ابتدائاً ظلم كند يا در انتقام پا را از حقّ فراتر گذارد. «انّه لا يحبّ الظالمين»
