سلام دوستان
با توجه به گرم بودن بحثهای انتخاباتی بنظرم رسید منهم شرکت کنم
لذا متنی رو که اخیرا توی وبلاگم نوشتم اینجا هم میذارم تا بخونین:
شهرآورد و احمدی نژاد
شهرآورد پایتخت علیرغم تمام هیاهو و حواشی عجیب و غریبش به پایان رسید.
و عجیب ترین نکته آنکه همان ورزشگاهی که دو روز قبل و در یک دیدار حساس ملی آنقدر جمعیتش کم بود که گزارشگر تلویزیونی را به آنجا رساند که با عجز و لابه از مردم بخواهد برای تشویق تیم ملی خود به ورزشگاه بیایند! ، در این روز از ساعتها قبل از شروع بازی جایی برای ورود تماشاگر نداشت!
اما آنچه مرا به نوشتن واداشت اینها نیست.
این بازی از یک جهت دیگر هم استثنا بود و آنهم اینکه بعد از 14 سال یک داور ایرانی آنرا قضاوت کرد.
البته ممکن است از من بپرسید که کجای این مطلب برای من جذاب بوده است؟
در جواب باید به این مطلب اشاره کنم که: همانطور که می دانید بحثهای انتخابات ریاست جمهوری در کشور ما این روزها اوج گرفته است که یکی از دلایل آن اعلام کاندیداتوری جناب آقای سید محمد خاتمی رئیس جمهور سابق بوده است. از جمله بحثهایی که این روزها نقل محافل است مقایسه ی دوران ریاست آقای خاتمی با دوره ی حاضر است. حقیر بعنوان یکی از حامیان آقای احمدی نژاد کم و بیش با این سوال مواجه بوده ام که برتری های این دوره نسبت به دوره های سابق چه بوده است؟
یکی از دلایل من برای دفاع از جناب آقای احمدی نژاد ، تقویت استقلال کشور و ایجاد حس اعتماد به نفس و خود باوری و در یک کلام همان شعار « ما می توانیم » در میان تمامی اقشار و بخشهای کشور توسط این دولت بوده است.
ما در دوره ی ریاست جمهوری ایشان شاهد پیشرفتهای بسیاری در زمینه های علمی بوده ایم. موفقیت در شاخه های پزشکی ، فناوری و بحثهای نظامی و هوا فضا کاملا نصب العین همه هست و نیازی به بازگوئی تک تک آنها نیست ، که از درخشان ترین آنها بعد از ماجرای انرژی هسته ای و سلولهای بنیادین همین بحث ماهواره ی امید است.
این حس امروزه در تمامی ابعاد ریز و درشت کشورمان خود را نشان داده است و از جمله در همین ماجرای شهرآورد فوتبال که بعد از 14 سال حضور داوران خارجی اولین مسئولینی که جرأت و جسارت استفاده از داور ایرانی را از خود نشان دادند مسئولین دولت آقای احمدی نژاد بودند که الحق و الانصاف داور ایرانی به خوبی ( حتی بهتر از داورهای خارجی قبلی ) از عهده ی قضاوت این بازی حساس برآمد .
آری من به احمدی نژاد رأی دادم و از بسیاری هم برای او رأی گرفتم و امروز در آستانه ی پایان دوره ی اول ریاست او نه تنها پشیمان نیستم بلکه خوشحالم که در به روی کار آمدن این دولت عدالت محور و اسلامی، این حقیر هم سهم کوچکی داشته ام.
دیدن این همه افتخار و عزت و سربلندی در صحنه های داخل و خارج کشور نیاز به علم غیب و دیده ی تیز بین ندارد بلکه:
ذره ای درک و خردلی انصاف کافی است.
والسلام.
