برخورد خصمانه کساني که تا ديروز بر گرفتاري ها و فشارهاي آل علي مي گريستند، در روزگار امام کاظم به رويارويي مبدل شده بود . آنان تا آن جا که در توان داشتند بر علويان سخت مي گرفتند تا جايي که تن به آوارگي در دادند و عده اي نيز به جرم علوي بودن کشته شدند . امام کاظم در مدت بيست سال در کنار پدر، اين وقايع را با تمام وجود لمس مي کرد .
امامت 35 ساله امام کاظم در اين جو و خفقان حاکم بر آن آغاز شد; فضايي که کينه اهل بيت در آن پراکنده بود . او جانب احتياط را مي گرفت و تنها کساني که شايستگي تبليغ امامت او را داشتند، به اين امر مهم مي گمارد . آن گونه که از تاريخ برمي آيد، او در تمام ايام حيات خود، از گزند عباسيان دوري مي جست و حتي به شيعيان اجازه نمي داد آن گونه که در زمان حيات پدر ارجمندش معمول بود، با وي ديدار کنند . راويان روايات منقول از آن حضرت را کمتر با نام مبارکش ذکر مي کردند، بلکه به کنيه و اشاره اکتفا مي کردند . آنان چنين نقل روايت مي کردند: از ابو ابراهيم، ابوالحسن، عبد صالح، عالم، سيد و رجل شنيديم . . . اين امر نشان دهنده تحت نظر بودن آن حضرت است . آن حضرت نيز براي حفظ جان ياران، از آنان مي خواست که در امور ديني و عبادي تقيه کنند تا مبادا مورد تعرض و انتقام حاکمان جور قرار گيرند . ( هاشم معروف الحسيني، سيرة الائمة الاثني عشر، ج 2، شرح حال امام کاظم . )
