درس فراموش نشدنی ایران به اعراب

درس فراموش نشدنی ایران به اعراب

به قلم: محمد الباري

اين روزها نوشتن مطلب در مورد ایران، به سبب تحريكات قومي كه روزنامه هاي عربي بدان دامن می زنند، (بخصوص در مصر و عربستان سعودي) مانند راه رفتن در ميدان مين است!

زيرا آنها دارای قوانینی هستند که صدور انواع اتهامات را بر ايشان فراهم مي سازد، وليکن حق، غیر قابل کتمان است و امروز ايران با فرستادن ماهواره امید به فضا، آنهم با فن آوری داخلی خودش، مي تواند به هر نقطه از عالم هستی دست يابد.

حال می طلبد که فعاليتهاي ايران و اعراب را به دور از هرگونه تعصب قومي مقايسه نماییم.

جمهوری اسلامی ايران در حالی سي امين سالگرد پیروزی اش بر نظام شاهنشاهي را جشن مي گيرد که اين جشن مقارن شده است با آشكار شدن توان علمی و نظامی این کشور...

در مقابل؛ جمهوري عربي مصر، كه اصطلاحاً رهبر محور اعتدال عربي است! در ماه مارس آينده، سي امين سال امضاي معاهده صلح كمپ ديويد را جشن خواهد گرفت كه به مثابه فتح باب كامل روابط اعراب با اسرائيل است!

حكومت مصر در طي اين سالها درگير هيچ جنگي نبوده، و در مقابل؛ ايران است كه جنگي هشت ساله با عراق بر او تحميل شد.

معذلك، اكنون فاصله تكنولوژي بين دو كشور در زمينه هاي مختلف بسيار زياد و غیر قابل مقایسه است، ‌به نحوی كه ايران آسمان را به تسخير خود در آورده، اما مصر مركز توجهات خود را زمين قرار داده و در جستجوي راهي براي استفاده از گذرگاه رفح و وارد کردن تكنولوژي های قاچاق امريكايي است!

تجربه موفقيت آميز ايران بر دو ركن اساسي استوار است:‌

آموزش ـ دمكراسي. مي توانيم ركن سوّمي هم به اين دو مورد اضافه كنيم و آن؛ موفقيت ايران در جذب تعداد بي شماري از مغزهاي متفكر ايراني است كه قبلاً در خارج از ایران به كار گرفته شده بودند. و فراهم ساختن فرصتهاي ابداع و نوآوري براي آنها تا استعدادهاي خود را در پيشبرد توان علمي و نظامي كشورشان به كار گيرند.

این در حالیست كه كشورهاي عربي در همه اين موارد شكست خورده اند، و تنها بر يك امر تمركز كرده اند، و آن فراري دادن استعدادهاي کشورشان است، يعني اينها آواره كننده دانشمندان خود به سمت كشورهاي غربي هستند. و جالب است بدانیم که؛ تمام استعدادهاي عربي كه موفق به دريافت جايزه نوبل شده اند، در غرب ساكن بوده اند، و فقط «نجيب محفوظ» كه جايزه ادبي نوبل را با جلب رضايت سران صهيونيست از آن خود كرد، در اين ميان يك استثنا به شمار مي رود.

مدتی قبل وزراي خارجه عرب در ابوظبي گرد هم آمدند تا به موضوع چگونگي برخورد با کشورهای خارجي كه در امور داخلي اعراب دخالت مي كنند، رسیدگی نمایند. و عجیب آنکه؛ مقصود آنها ايران بود، نه امريكا و اسرائيل كه پايگاههاي نظامي شان را در اين كشورها مستقر كرده اند، ظاهراً دخالت آنها امر پسنديده ای است و براي سيادت عربي خطري در بر ندارد!

اين وزرا نگفتند كه چگونه با ايران برخورد خواهند كرد، آيا با فانوسهاي ساخت چين، يا قليانهاي ساخت ژاپن! يا با لشكريان خدمتكار هندي و فيليپيني و سريلانكايي شان؟!

متأسفانه آنها نقشه هاي خود را در اين زمينه براي ما آشكار نكردند! ‌شايد نقشه هاي سرّي كشيده اند تا در زمان مناسب آن را برملا كنند، چه بسا برگزاري نشست رسانه هاي اين كشورها همزمان با نشست وزراي خارجه شان در همان مكان، اشاره به اين موضوع دارد، يعني استفاده از جديدترين اسلحه پيشرفته عربي در اين مسأله خطير و مهم قومي!

بايد اعتراف كنيم كه ملّت عربی، ملّتي شكست خورده هستند كه به سبب نظامهاي ديكتاتوري غير منتخب از جانب مردم خود، از هرگونه ابداع و نوآوري عاجز می باشند، اين دولتها ساليان متوالي است كه براي در جهالت نگه داشتن مردم خود و كشتن روح كرامت و عزّت ملّي در نسلهاي گذشته و آينده شان از هیچ خیانتی دریغ نکرده اند، و در نتيجه امروز به اين حالت قحطي خودكفايي رسيده اند.

دانشگاههاي عرب فقط مدارسي براي محو بيسوادي اند و سپاهياني از جهّال و غفّال بيرون مي دهند، ‌و بيمارستانها نیز ميدان تجربه، و انبار مردگان شده اند.

كساني كه مي خواهند مانع نفوذ ايران در عرصه هاي جهاني شوند، بايد ابتدا از پيروي امريكا و اسرائيل دست بكشند و به خود اتكا داشته باشند و بدانند كه نظام ديكتاتوری و فقدان شفافيّت و اظهار نظر توده هاي مردمي و فقدان وجود دستگاه قضايي عادل، دلايل اصلي رسيدن آنها به اين انحطاط ننگين در تمام زمينه هاست تا جايي كه امروز مضحكه ملّتهای جهان شده اند.

ما اعراب، امروز بيش از هر امّت و ملّت اسلامي ديگري عقب مانده و حقير شده ایم و اين مطلب واضحی است و جاي بحث و جدل ندارد، تركيه تبديل به دولتي دمكراتيك و بزرگ شده كه نخست وزيرش (رجب طيّب اردوغان) در مقابل امريكا و اسرائيل می ايستد و بر اساس خواست مردمش حرف مي زند و اعتراض مي كند. احمدي نژاد با صهيونيسم و امريكا در مي افتد و آنها را به مناظره و جدل فرا مي خواند و موشك و ماهواره به فضا مي فرستد و نفتش را به «يورو» مي فروشد و آشكارا از مقاومت حمايت مي كند و امريكا در برابرش از ترس و وحشت به خود مي لرزد.

ما از اين وضعيّت خفّت بار كنوني احساس سرافكندگي و خواري می کنیم، و اين احساس زماني بيشتر مي شود كه مي بينيم اكثر دول عربي جرأت گفتن يك كلمه در حمايت از مقاومت – مقاومتي كه با ايستادگي در برابر ارتش تا بن دندان مسلّح اسرائيل كرامت و عزّت گمشده ملّتهاي عرب را به آنها بازگرداند- ندارند...

كساني كه مي خواهند از نفوذ ايران جلوگیری نمایند و مانع دخالت ايران در امور داخلي اعراب شوند، بايد بروند و از دانشمندان و مؤسسات و مراكز پژوهشي علمي پيشرفته ايران و حمايتهاي او از مقاومت برادران فلسطيني و لبناني اش درس بگيرند،‌ وليکن متأسفانه چيزي كه ما تا الآن ديده ايم، فقط حالت تسليم و كرنش و عقب ماندگي در مقابل دشمنان غربی بوده است.

ترجمه: سلام شیعه