در حدیث قدسی داریم:(الصوم لی و انا اجزی به) می فرماید: روزه ازآن من است و خودم هم جزایش هستم. چون درهیچ عبادتی به این اندازه بنده شبیه خدا نمی شود. انسان از طریق روزه داری، ظهوری از غنای حق می گردد، همچنان که خداوند هیچ نیازی به غذا ندارد، روزه دار به نحوی در حدّ خودش شبیه چنین حالتی می شود. اگر حدیث( انا اجزی به)باشد، یعنی خودم جزایش را می دهم، این هم مژدۀ بزرگی است، یعنی نتیجۀ روزه و جزای روزه دار را به واسطه ها واگذار نمی کنم و به واقع این هم مقام کمی نیست، چون در هر صورت در این حالت هم کمالات بسیار متعالی را از خدا دریافت می کنید.
شما در روزه، کمی از گرایش به دنیا مصرف می شوید و در نتیجه یک غنای مختصری نسبت به دنیا در شما پدیدار می شود و لذا به یک اعتبار صفتی از صفات عُلیای خداوند یعنی صفت(غنی) در قلب شما تجلّی می کند و نیازتان به دنیا کم می شود و با خدا مأنوس می گردید. یعنی اگر روزه دار همت خود را بلند کند و در طلب حق باشد، نور حق در صفت غنی در قلبش می تابد و این یک نحوه قرب به حق است.
پس اگر از روزه، نور حق خواستید، همین را به شما می دهند، خودتان را آماده کنید و همت خود را بلند کنید تا از روزه مقام بگیرید، اصلأ طوری شوید که مقامتان تغییر کند.
برگرفته از روزه دریچه ای به عالم معنا
