این یک گالری نقاشی با قدمت بیش از 5هزار سال است. یک گالری زنده به نام غار دوشه که در خرم‌آباد قرار دارد و 110نقش را در خود جای داده که به وسیله انسان‌های اولیه روی سنگ‌ها حک شده‌اند.
این غار در روستای کرشوراب از توابع بخش چنگی خرم‌آباد به‌دلیل دوری از عوارض طبیعی از نقاشی‌های چند هزارساله نگهداری کرده و بنابراین می‌توان به وضوح موضوع بسیاری از آنها را دید، مزیتی که در نقاشی‌هایی از این دست گاهی وجود ندارد.
کوه اسرار آمیز
کوه دوشه در جنوب دهکده ای به نام «کافر و مسلمان» واقع در بخش چگنی که هم مرز با منطقه ی کوهدشت قرار دارد و دنباله کوه های «سرسرخن» به حساب می آید. می گویند این کوه مرز میان سرزمین دوشاه بود که هریک از آنها بر بالای این کوه برای خود دژی ساخته بودند.
بخشی از بالای این کوه آهکی با گذشت زمان و فرسایش طبیعی فروریخته و غاری پیدا شده است. چون سقف بر کف غار ریخته بود، هیچ چیزی از آن نمی شد. اما با برداشتن سنگ و خاک کف آن نقوشی پیدا شد که بر دیواره سنگی و ناهموار غار نقاشی شده بودند. مجموعه ی این نقوش در واقع سرگذشتی را بیان می کردند. بر زمینه برخی از آنها، نقش های هم زمان با میرملاس و به رنگ اخرائی به چشم می خورد سپس پس از هزاره ها این نقاشی ها با رنگ سیاه بر روی آنها کشیده اند.
5هزارسال در دل تاریخ
برای ورود به غار باید از غرب تنگه دوشه به بالای کوه رفت. بلندی سقف تا کف غار در حدود 5متر است. داخل آن به شکل دایره است که انحنای این غار در دره آرش الشتر واقع شده و در گویش محلی به مرسمسا مشهور است. طول غار نزدیک به 70متر، عرض دهانه آن 6متر، پهنای داخل آن 7متر و بلندی دهانه آن 3.70متر است. در کف این غار، تعدادی سنگ چخماق دیده شده است.
می گویند این کوه مرز میان سرزمین دوشاه بود که هریک از آنها بر بالای این کوه برای خود دژی ساخته بودند. بخشی از بالای این کوه آهکی با گذشت زمان و فرسایش طبیعی فروریخته و غاری پیدا شده است
این غار در بالای محلی قرار دارد که از آنجا سنگ‌های تراش خورده‌ای را برای ساختمان‌سازی آورده‌اند که نشان می‌دهد، بیشترین سنگ‌های بناها و آثار مهم الشتر یا سنگ قبرها را از این مکان تهیه کرده‌اند.
داخل آن به شکل دایره منظم است که انحنای قسمتی از دیواره‌های آن به‌علت پیش‌آمدگی دیواره کوه به هم پیوسته است. بر دیواره غربی غار به جز نقش‌های یادشده، 2کتیبه‌وجود داشته که یکی به کلی از بین رفته و نیمی از دیگری نیز محو شده است.
در این نگاره‌ها نقوش حیوانات به‌صورت نیمرخ است، فقط برخی از صورت‌های انسانی از روبه‌رو و تمام‌رخ نقاشی شده‌اند. ترسیم‌کردن حیوانات به‌صورت نیمرخ روشی است که در دوره‌های گوناگون نگارگری ایران حفظ شده و حتی اکنون نیز این روش ترسیم حیوانات متداول است. آنچه مسلم است و از این نقوش استنباط می‌شود این است که سابقه دیوارنگاری و نگارگری در ایران دست‌کم به دوره نئولیتیک، حجر جدید، یعنی در حدود 4500سال پیش از میلاد می‌رسد.
